Fëmijët

Dreka - Nga Vangjush Saro

  • Published in Fëmijët

Fragment nga novela “Një ditë pa mamin”

Iu përveshëm punës. Unë do të qëroja patatet. Një fjalë goje. Ato duheshin larë e bërë fije-fije... Thika duhej vërtitur ngadalë dhe me kujdes; për hiçgjë mund të gjakosje dorën.

-Ilir, biri im, puna i sjell gëzim njeriut, - më thoshte babi për të më dhënë zemër. - Një fëmijë i mbarë duhet të dijë që puna… që ajo… ai… kurdoherë…

Këshillat, si gjithnjë, më përkisnin vetëm mua. Ai harronte se për vete mezi po e priste mishin. Ankohej vazhdimisht se thika ishte e pamprehur, se në pazar shesin mallra të skaduara, se mishi ishte krejt i ngrirë, akull, frigoriferi me siguri ishte graduar keq asisoj… Të dy u bëmë ujë në djersë. Vërtiteshim më së koti andej-këtej. Përplaseshim me njëri-tjetrin, ngatërronim thikat, nuk ndanim dot radhën tek çezma… Si për inat, Liza nga kuzhina bërtiste me të madhe:

-O maaa! Dua bukëëë!

Ne po përpiqeshim pikërisht për këtë gjë. Por më shumë rrëmujë bënim se sa punë. Më e keqja ishte se babi nuk donte kurrësesi të dukej i pamësuar. Ai bënte ç’bënte, jepte komanda dhe më qortonte mua:

-Jo ashtu, biri im! Kështu… Dil këtej! Jo jo, këtej! Kujdes tani, Ilir! Lëre aty! Po jo ashtu… Kështu. Dale se e kap unë…Obobo, e thyem tasin! Po ç’na bëre, more djalë? Ku e ke mendjen?... Një fëmijë i mbarë nuk vërtitet ashtu kot… Hë pra, si të kam thënë…

Mes zhurmave dhe britmave gjithfarë, mezi arritëm të ndiznim furnelën. Në fillim menduam të skuqnim patatet. Mirëpo ato ishin gjjithë ujë dhe vajtën e hodhën përpjetë cërka që na përvëluan. Unë u tremba dhe babi filloi të thoshte përsëri nga ato gjërat që lidhen me fëmijët e mbarë. Ai vetë, si përherë, nuk kishte asnjë faj… Por në tigan kishte hedhur pak vaj. Pas një copë here, ç’të shikoje. Patatet u bënë shumë të forta, madje zunë e po digjeshin. Sa për mishin, i dha një të skuqur të rrufeshme. Pas kësaj, mori të shuante furnelën. Mirëpo më parë duhej hequr tigani. Dhe ai ishte shumë i nxehtë. Mbajtëset e tenxheres nuk gjendeshin aty. Babi donte t’i binte shkurt… Veç të dëgjoje se si ulëriu sapo që zuri me dorë bishtin e tiganit. Dhe ç’ishte më e keqja, ngaqë u befasua, vaji iu derdh përmbi flakët e furnelës.

-Ah! Oh! Po pse më rri këtu afër? - zuri të ankohej dhe të alarmohej më keq ai. - E shikon që më pengove? Obobo, çatisi flaka… Sa herë të kam thënë që…

Tani s’kishte ç’të më thoshte më, sepse e kishim vërtet pisk. Babi i fryu zjarrit, por ai u bë edhe më i madh. Flaka mori tavanin.

-Pa pa pa, ç’guakë! - bërtiste ai. - Andej! Këtej! Jo jo, largohu!

Unë mezi munda të hiqja pjatat dhe shkova me një frymë tek fqinjët. Ata u alarmuan shumë. Njëri nxitoi të lajmëronte zjarrfikëset. Nja dy të tjerë u hodhën në sulm kundër zjarrit. Kush me ndonjë rrobe të vjetër, kush me ujë. Dhe sidomos me fjalë. Më tepër nga të gjithë dëgjohej babi. Ai si gjithmonë shpërndante vërejtje dhe qortime:

-Ashtu! Aty… Jo jo, këtu! Dil tani… Prit! Po bëj kujdes, or mik! Andej! Hë de! Tani e kap unë… Po ç’bën more i uruar? Si të thashë?...

Flakët herë shuheshin, herë ndizeshin edhe më keq. Një grua e katit të dytë erdhi të merrte Lizën e lemerisur. Një tjetër, një llafazane e ngeshme, filloi t’i bërtiste babit:

-Ç’na bëre kështu? Hë! Na vure flakën… Do të përvëlohet pallati. Ku i kishe sytë? Ju mori dreqi, ju mori! Do të më digjen plaçkat…

Poshtë në rrugë, ishin mbledhur gjithë ata njerëz. Tundnin kokat dhe shkëmbenin gjeste me njëri-tjetrin. Në çastin që më së fundi zjarri ishte mposhtur, u dëgjua sirena e një makine zjarrfikëse. Te sheshi përpara pallatit, u mblodhën të tjerë njerëz. Korridoret dhe shkallët zhurmonin si asnjëherë tjetër.

-S’ka gjë! S’ka gjë! Mbaroi! - bërtiste njëri nga fqinjët.

Babi, bashkë me nja dy burra të tjerë, zbritën të flisnin me ata të zjarrfikëses. E shikoja se i ftonte të pinin ndonjë kafe. Por në shtëpi nuk erdhën. Shkëmbyen vetëm cigare dhe ia mbathën. Babi u ngjit lart; ai dukej tepër i lodhur. Fqinjët na sollën Lizën. Filluam të hiqnim mënjanë sendet e djegura ose të nxira nga flakët dhe tymi. Gjatë gjithë kohës, babi tundte kokën dhe seç mërmëriste me vete. Ishte i djersitur dhe i nxirë në fytyrë. Nuk e di pse, më erdhi shumë keq për të...

 TOENA, 1996/ ASD Studio, 2000 (Botimi II)

Tagged under Vangjush Saro