Princi i vogël - Nga Sulejman Mato

Ende pa zbardhur mirë, princi i vogël u shfaq në kuzhinë, këmbëzbathur, me kanotiere e breçka dhe me atë të qarën e tij të zakonshme, pa asnjë pauzë.

- E zgjuam ne ose do ketë parë ndonjë ëndërr të keqe, - e justifikoi ime shoqe, si gjithmonë.

- Çfarë të të bëj nëna ndonjë gjë të mirë? - e pyeti ajo për ta qetësuar. - Të të bëj palaçinka?

- Jo.

- Po omëletë?

Në vend të përgjigjes ai ia dha së qarës edhe më fort, si një sirenë alarmi për të çuar nga gjumi të gjithë pushuesit më gjumashë të Golemit.

-Po një shpullë do? - e pyeta unë me shaka, për ta zbutur.

Princi i vogël fillimisht buzëqeshi djallëzisht, pastaj me shpejtësi rrufe rrëmbeu garuzhdën në lavaman, e drejtoi atë si shpatë dhe u nis drejt meje me të në dorë...

-Mos! - i bërtiti e ëma, nxitoi e ia hoqi nga dora në kohë.

Princi i vogël shtypi përsëri butonin e sirenës së alarmit. Vajza na e bëri me shenjë që ta shpërfillnim. Kur ndjeu që askujt nuk i kishin bërë efekt ulërimat, m’u afrua mua dhe më tha një fjalë banale të cilën ia kisha mësuar unë vetë. Bëra sikur nuk e dëgjova. Shpresova të mos e kishte dëgjuar as ime bijë e cila, edhe pse e dinte që e doja shumë, më kritikonte për tolerancën ndaj tekave të tij.

- Je edhe mut, edhe kak...! - e ngriti zërin princi im i vogël edhe dy shkallë muzikore më lart. Ime bijë nuk duroi dot dhe ia këputi një shpullë faqeve.

Tashmë princi ynë i vogël kishte një shkak të fortë për të ulëritur. Ama, ime shoqe e gjeti kohën t’i afrojë pjatën me omëletë... e cila   fluturoi mbi kokën time dhe u përplas në dysheme me zhurmë, duke u bërë çikë e thërrime.

-Për të gjitha këto t’i e ke fajin! Ti e ke përkëdhelur. - m’u drejtua ime bijë.

Edhe pse tekat e tij më lumturonin, për një çast i dhashë të drejtë.

-Tani e tutje ta shohësh me dylbi shtëpinë e gjyshit. - iu drejtua ajo princit tim të vogël duke e rrëmbyer si një plaçkë tregu dhe, pa pyetur për ulërimat e tij, e çoi në dhomën tjetër...

***

I dashur princi im i vogël. U bënë plot katër ditë që s’jemi parë.

Mamaja jote gjithë inatin e paska me mua se, me demek, unë të paskam prishur, unë të kam llastuar dhe hardallosur, se gjoja nën ndikimin tim qenke bërë një rrugaç i vogël, kundërshton çdo gjë, përplas këmbët dhe shan me fjalë të pista... Sipas mamit tënd unë qenkam mësuesi i të gjitha fjalëve të pista që ti kohët e fundit paske filluar t’i përdorësh pa masë.

E pranoj, fjalën “m...” unë ta mësova, por jo që ta thoshe me zë të lartë. Mora vesh se ti paske përdorur fjalë banale dhe në shtëpinë e shefes së mamit… Turp. Turp. Kur shoqet e mamit të pyetën si të quajnë... Ti...  Duhet ta pranosh, ke bërë një gabim të madh. Ç’t’u tek që në atë çast t’u këpusje atë fjalë të pistë e ta bëje mamin të skuqej në sy të shoqeve? Sa u kthye në shtëpi më telefonoi e nervozuar: “E more vesh? E more vesh se çfarë u tha shoqeve të mia, yt nip?” - dhe frap, ma mbylli telefonin.

Tashmë i dashur Neo, Neush, bukurush, veshllapush, u bënë katër ditë, pa luajtur kubash së bashku e pa e dëgjuar zërin tënd cicërues. Katër ditë nuk është ndonjë ndarje e gjatë, aq më tepër që ti i kalon orët para televizorit duke u argëtuar me aventurat e Tomit dhe Xherit. Të përfytyroj tani duke qeshur me gjithë shpirt kur Xheri ia punon Tomit dhe nuk e kuptoj mirë se përse ti, nipi im i dashur, bëhesh gjithmonë me Xherin mistrec, ndërkohë që mund të bëheshe fare mirë me Tomin e padjallëzuar.

Kur mbushe dy vjeç më kërkove të të tregoja një përrallë dhe unë, ngaqë nuk dija asnjë përrallë që mund ta tregoja deri në fund, të tregova përrallën e ujkut dhe kecave.

Mirëpo ti më kërkoje çdo natë nga një përrallë të re. Ku t’i gjeja unë përrallat e reja? Nisa të të tregoja përralla të sajuara në çast, vetëm e vetëm për t’i mbyllur ato syçkat e bukura dhe djallëzore...

Fillimisht të sajova një histori koti, me një peshk të kuq i cili banonte me nënën e vet në fund të detit, në një shtëpizë të vogël prej druri të ngritur mbi një pemë...

Atë pasdite e shtrydha të gjithë fantazinë time të plakur për një histori të cilën nëna jote e quajti “stropio”. - Ç’domethënë stropio? - pyete ti.

Stropio...?!... Stropio do të thotë kur mbi çatinë e peshkut të kuq në fund të detit do të ndezim një qiri... 

Kur të tregoja përrallën e peshkut të kuq që banonte në fund të detit dhe harroja një detaj të vogël, qiririn, ti ndërhyje në çast: “Po qiriri?”  Kështu, për çdo natë unë të tregoja të vetmen përrallë, me pak ndryshime.

Një herë tjetër shtëpizën prej druri e ngritëm mbi një pemë të lartë, të lartë... “Për të mos hipur ujku…?” - ndërhyre ti. “Natyrisht” u përgjigja unë. Personazhin e ujkut e krijove ti... dhe na ngeci. Për çdo natë do të përmendej dhe ujku, si personazh negativ.

Një mbrëmje unë të tregova se si ti zbrite gjer në fund të detit, i shoqëruar me shtatë marinarë, të gjithë të veshur me bluza të kaltra. Mamaja e peshkut, kur të pa ty, thirri gjithë gëzim: “Po vjen Neo. Po vjen Neo! Eja mor xhan... Eja mor shpirt, eja moj zemër...” Ty të ndritën sytë nga gëzimi.

…Në shtëpinë e peshkut të kuq kishte shumë lodra... Të vendosura rrokopujë në një dhomë të madhe, aty ishin grumbulluar lodrat e fëmijëve të të gjithë botës. - “Po motor kishte…?” - pyete ti.  - Dhe motor, dhe anije, dhe motoskaf, dhe biçikletë, dhe veturë, dhe ekskavatorë, dhe vinç, dhe... betonierë ..., dhe helikopter, dhe...”. Ndërkohë që përpiqesha të sillja ndër mend të gjithë emrat e lodrave, ty të kishte zënë gjumi dhe unë heshta i lehtësuar.

***

Qysh prej asaj dite, gjithmonë kur niste të të davariste gjumi, ti thërrisje: “Dua gjysin…! Dua gjysin...!” Unë mbështesja kokën pranë teje dhe nisja të tregoja krijimin tim të vetëm: “Na ishte një herë një peshk i kuq. Ai peshku i kuq jetonte në një shtëpizë druri në fund të detit... Vazhdoja të llomotisja ç’më vinte ndër mend, veç të të zinte gjumi... Një ditë peshku i kuq erdhi për vizitën në shtëpinë tonë ...e , meqë nuk kishte këmbë, u ngjit shkallëve me bisht, “tak-tak-trak...”. Vura re që ti u gjallërove: “Mos! - thashë me vete. Në çastet e gjumit fëmija duhet të dëgjojë gjëra monotone, madje edhe zëri të jetë paksa i zvargur”. Ti më pyete: “Po pastaj? Me se trokiti peshku i kuq?

- Trokiti me kokë, - të thashë unë, pa e ditur se ky detaj do të pëlqente shumë.

Ditën tjetër i the mamit: “Dua të fle me gjysin...  se gjysi më tregon “përralla me stropio”. Në të vërtetë unë u ndjeva paksa krenar, duke menduar se, gjithsesi, përralla ime me peshk të kuq ia kishte kaluar përrallës së Hirushes që ta tregonte mami, dhe përrallës së Pinokut që ta tregonte gjyshja.

Një herë unë të tregova “përrallën e Neos”. Njëherë Neo u ngrit gjer në qiell me krahë shqiponje të cilat ia kishte blerë gjyshi në një supermarket. “Do më marrësh edhe mua në qiell? - të pyeta unë. Dhe ti ma bëre qejfin. 

...Ditët e tjera ne të dy nisëm fluturimet, fluturuam mbi male e mbi fusha, mbi dete dhe oqeane... Sa të lumtur e ndienim veten në ato fluturime të shkurtra... gjersa ty të zinte gjumi në krevatin e mamit.

Ato ditë unë kam kuptuar diçka tepër të rëndësishme për veten time. Jeta bëhet e bukur vetëm duke fluturuar në qiell me princin tim të vogël dhe duke u zhytur së bashku me të në fund të detit. Kështu filluan aventurat tona dhe lulëzoi tek unë ajo pranverë e shkurtër në mes të pleqërisë së vonuar. Ato ditë unë e ndieja veten si ai ylberi që lidh malin e dukshëm të jetës me malin e padukshëm të amshimit.

Mirëpo, ç’t’i themi mamit tënd, e cila më akuzon, kinse të paskam shkalluar nga trutë, madje paska thënë për ty se, “pasi kthehesh nga e diela në shtëpinë e gjyshit, ti shndërrohesh në një kafshëz të vogël, nuk i dëgjon këshillat e mamit dhe ulërin me të madhe për çdo gjë që s’të pëlqen. Sot mora vesh se ti i paske thënë mamit “Dua ta bëj kakën në dush, si te gjyshi...” Ah! More kopuk i vogël. Ne vetëm një herë bëmë një eksperiment të vogël, ndërsa luanim në mes të dhomës me kuba.  “Kaka! Kaka!” thirre ti. Të ngrita hopa dhe të çova në banjë. Ku ta gjeja unë oturakun? Të thashë ta bëje te dushi… Dhe ti shkon e i thua mamit: “Më ka mësuar gjyshi ta bëj kakën në dush.” “Mashtrues i vogël... E shoh që të qenka mërzitur oturaku...”

Po atë gafën tjetër? Paske ngulur këmbë të veshësh katër bluza njëherësh... Edhe këtë, unë ta kam mësuar? Unë të kam mësuar të dalësh në rrugë me katër bluza, veshur njëra mbi tjetrën? Kur ma tregoi këtë histori mami yt në telefon, qeshte nga inati dhe mallkonte fatin që kishte lindur një fëmijë tekanjoz dhe qaraman...

***

I dashur nip, ti je në një moshë që ngatërron çdo gjë, ndaj të duhet një mësues i qetë dhe i duruar si unë, që të t’i mësojë të gjitha me durim dhe të të durojë kur bën ndonjë zullum, si atë ditë kur më flake telekomandën në një qoshk të dhomës për të provuar ulërimat e mia. Po kur fluturove pjatën me gjithë supë mbi parket, për të provuar ulërimat e nënës? Në fakt, edhe unë, po të isha në moshën tënde, të njëjtat veprime do të bëja. Po kur e flake pjatën me gjithë koko vezë dhe nëna thërriste “Gabim! Gabim!”, edhe për këtë unë e kisha fajin? Nëna mblodhi copat e thyera të pjatës. T’i u fute nën tavolinë, të zuri syri një cifël porcelani dhe thirre: “Nëna... Ja dhe një gabim…”

“Dhe ne i kërkojmë të kuptojë gabimin”, - tha nëna duke qeshur.

***

I dashur princi im i vogël! Ti më zgjove fëmijërinë që flinte, ti më çove në moshën kur ngatërrohet fantazia me realitetin dhe realiteti me fantazinë. Ne të dy nisëm të lumturohemi duke jetuar me aventurat e peshkut të kuq në fund të detit dhe të shqiponjës së artë që jeton në një shpellë, buzë oqeanit blu... Sa herë kemi shëtitur nëpër dete, ti si kapiten e unë një marinar i thjeshtë. Ti mbaje dylbitë për të parë balenën e bardhë, unë ngrija flamurin e anijes. Kur na merrte malli për kaltërsitë i merrnim hua   krahët e shqiponjës dhe ngjiteshim lart, lart... I kundronim qytetet nga lart. Po kur fluturonim mbi Tiranë? Vetura e dajës na dukej si buburrec e njerëzit na dukeshin si miza...

Tani që i kujtoj të gjitha aventurat tona më vjen të qaj. Sa ditë të bukura ishin! Kur uleshim në gjunjë pranë cepit të krevatit, luanim me kuba me orë të tëra... Dilnim te lulishtja pranë shtëpisë për t’u hedhur thërrime pëllumbave... Lëkundeshim në kolovajsë.  Unë lart, ti poshtë... unë poshtë, ti lart... Ty të dukej sikur kapje qiellin me dorë, mua më dukej sikur prekja fund-tokën me kokë... Kur hipnim në veturë, ti mbaje timonin... sigurisht timoni ty të takonte, unë shkelja gazin. Po kur hipnim në motor? Ti bëje zhurmën e skapamentos, ndërsa unë bëja uturimën e motorit... Po kur ktheheshim nga lodrat dhe hipnim gjithë gëzim mbi krevat? Unë bëhesha kalë, ti kalorës me shufër në dorë: “Xhio kali…! Xhio Kali...!”

Të nesërmen gjendeshim qysh herët përballë detit të madh që shushurinte i brengosur. “Erdhi dallga...! Erdhi dallga!?” Ndërkohë ti fshiheshe i lumtur te këmbët e mia. Po kur dilnim së bashku përgjatë bregut…? Ti shëtisje lakuriq midis çadrave, me bibilush përjashta, duke sfiduar kështu obskurantizmin e shekujve. Ca teta të reja të shihnin me habi, ca teta të moshuara të shihnin me kërshëri, ndërsa unë krenohesha me nipin tim nudist. Ato ditë mbaruan shpejt... Por aventurat tona s’do mbarojnë kurrë, se tani unë kam shumë nevojë për ty, ndaj pres me padurim të mbarojnë ditët e ndarjes, që të takohemi sërish dhe të nisim çdo gjë nga e para.

©Sulejman Mato