Komunitet

‘Takimi’ - Tregim nga Vangjush Saro

  • Published in Krijimtari

Katundari Mezan Dëllinja po rrinte ngjitas me derën e z. Esheref. Dhe prej një copë here, po mendohej si do t’ia fillonte bisedës. Ai kishte kërkuar një takim. Dhe donte t’ia numëronte të gjitha, një e nga një. Mirëdita, z. Sheref, mund t'ia niste ai, kur te gjendej brenda në zyrë. Kam ardhur disa herë, por ju ishit në Itali; më vonë në Turqi. Për seminar, na thanë. Pastaj në Greqi... Kam ardhur të të them se punët po shkojnë keq. Djalin e vëllait e kemi në burg. E mbajnë kot, o z. Sherif. Duan para. Për atë Zot!…

Oho! Mos e kishte ngarë shpejt gjer tani? S’mund të përplasej me tjetrin kaq haptazi. Le të zbriste një marsh më poshtë. I dashur z. Sheraf. Punët nuk janë edhe aq mirë… Komshiu m’i lëviz pa reshtur sinoret; dhe është djalli vetë. Ë? Ç’janë sinoret? Po gardhet, o zotëri…

Papritur, i mendueshmi Mezan ndjeu ca si ofshama. Ato vinin nga brenda. Të këpusnin shpirtin. Sidoqoftë, kur t'i vinte radha, do t’ia tregonte atij të gjitha hallet. Mirë këto, z. Shuref, do t'i qahej, po çmimi i naftës pse vate një djall e gjysmë?!… Apo s'është katran me bojë!

Tani ofshamat po përzieshin edhe me ca zhurma të tjera, të çuditshme… Të bëhej sikur hiqej zvarrë ndonjë tavolinë. Sikur dikush nuk arrinte ta sistemonte atë… Kam ardhur në këtë takim të të flas edhe për dritat dhe ujin. Si, çfarë? Vijnë, ikin. Vijnë, ikin. Edhe ofshamat nga brenda vinin dhe iknin. Dikur, pati madje edhe një si krismë. Mbase ishte thyer ndonjë send. Pra, z. Sharaf, na janë shpifur ca telashe. Ka shkuar në të s’ëmës kostoja për një qipi… Hë? Bari, mo. Qipi bari. Si do të vejë halli ynë? Se ju kemi dhënë edhe votën. Ë? T’ia thoshte këtë të fundit? Apo ta linte për më vonë?

Mezan Dëllinja pa përreth; pastaj, edhe pse burrë i turpshëm e sedërli, e afroi edhe më veshin. Dëgjoheshin ende ato ofshamat. Madje tani, edhe ca si kukurisje. Pastaj, sërish ajo zhurma e çuditshme. Takim i gjatë. Edhe asaj dreq tavoline s’po ia gjenin dot vendin. Ai prapë po mendonte se duhej t’ia fillonte me të butë, por duke i thënë të gjitha. Rruga është zënë me dorë dy herë, o z. Shyref. Jo! Tre herë. Dhe materialet janë vjedhur. Vjeshta po vjen…

Në këto e sipër, kaloi andej një sekretare e pispillosur. Ajo i kërcëlliti dhëmbët Mezanit. “Këput qafën!” Ky përsëriti refrenin; pra, që kishte një takim me… Por edhe ajo e lyera e kishte në majë të gjuhës përgjigjen. Ai ka një takim tjetër me…

Ani. Duhej të hiqej nga kjo gurgule. Jo, jo! Jo nga kërkesat. More, do t’ia përmblidhte të gjitha, si një e një që bëjnë dy. Korridori iu duk shumë i gjatë. Doli për dere; pothuaj rrëshkitazi e çalë-çalë, sikur të ishte lagur në vete. U gjend në rrugë përballë një dielli të çmendur. Dhe mendoi se mund të flitej diçka edhe për hedhjen e qershive në lumë… Papritur ndjeu t’i njomeshin sytë. Ej! S’bën burri kështu, i tha vetes. E ndoshta s’i kishte lotë; ia kishte vrarë sytë dielli. Por herën tjetër, mendoi në mënyrë urdhëruese, plase bombën. S’ka më! Po, po, përsëriti pastaj në mënyrë premtuese. Herën tjetër do t’ia zbraz të gjitha…

Bënte një zagushi e paparë. Shkurret anës rrugës ishin të pluhurosura. Asnjë gjeth nuk tundej. Gjinkallat këndonin si në përralla. Do t’ia them, përsëriti teksa hiqte këmbët zvarrë. Duke fshirë lotët. E mo mirë, lotë ishin. Por do t’ia thoshte…