Komunitet

Sy buzëqeshje-poezi

  • Published in Krijimtari
Nga: Anila Erindi

Sy buzëqeshje

( poezi kushtuar Andrea Bocelli)

 

Ah sa dua, të kundroj

Magjinë e syve të tu

Atë ditë ishin ulur mbi skrivani

Dhe diçka heshtur

Ndër dhëmbë lexonin

Qerpikët shtrirë

Në një pentagram muzike

Brenda mi-fa-sol nën zë këndonin

Ah sa dua ti kundroj

Ethshëm ata sytë e tu.

Mbështetur ishin diku

Në bulevard

Në cep të “Fifth Avenue”,

Ishte mëngjes krishtlindjesh

Gishtat luanin muzikë

Gëzueshëm,

Sytë të këndonin

Mbi një instrument druri

Pothuajse të raskapitur

Të pangjyrtë

Të ç’përfytyruar nga koha.

Të të them të drejtën

As emrin nuk arrija ta gjeja

Nuk dija si ta quaja

Ndoshta ish kitare....

Eh ç’rëndësi kish instrumenti

Apo si ishe veshur ti

Me rroba të vjetra lypsi

Disa njerëz as kokën s’e kthenin

Ca të tjerë largoheshin, nga ty

Eh, të shihnin me përçmim

Si një tjeter lypës rrugësh

Një tjetër dollar për ty!

Ti nise të këndoje

Lëshoje tingull

Melodie të ndrojtur

Të drithshme

Të ngrohtë

E dalë nga gremina e syve.

Ah ... ata sytë

Mbartnin një magjepsje

Një sharm të rrallë

Një “Je ne sais quoi“

Një pamje të zotërve

Të Jesusit, të shenjtës Mari

Të Shën Peter me flokë të verdhë

E kujt tjetër më thuaj ti...

Ata si dy thëngjij ishin shuar

Brenda në vullkan dashurie

Ndërthurur

Ëmbël me

Buzëqeshjen

Zbritur nga hëna në tokë.

Çdo thëngjill prushi

Thërmohej lehtas nga sytë

Mbi buzët e tij

Dhe atje kthehej

Në një rrokje muzikore

Në varg të thellë me ngjyra tenori

Nën tingullin jashtëtokësor

Që diku e pata ndjerë

Vallë ku?

Atë tingull?

Në hapësirën mes kontinenteve

Në një vijëzim të ndarjes ditë natë

Atje ku mendon, se ndodhesh

Në natën New York-eze

Po realisht je në mëngjes Rome.

Ai tingull buzëqeshje

Kapej mes atij vijëzimi

Ishte një soditje e pafundme...

Syri nuk kish ngopje

Ishte një buzëqeshje e paanë

E pakonturtë.

Si ata sy shtrirë në infinit

Mes imagjinatës të paskajshme

Atje ku del ai zë i pamposhtur

Zhveshur nga rrobat e ajrit

Shponte nerv pikëtakimthi

Thembrën e Akilit

Dhe teksa ethshëm

E dëgjoje

Nuk dihej

Nëse Ti

jetoje...

Tagged under Anila Erindi