Gjak vagabondi - Tregim nga Roland Gjoza

Në kafene të gjithë njihen me njëri-tjetrin. Kur kalon ora dymbedhjetë dhe nuk vjen më njeri, fillojnë dhe pyesin per atë që mungon. Në Rixhvud kafeneja është parlamenti, stadiumi, bulevardi.

Edi, ku është Edi, e keni parë sot? Lëre, tha dikush, është i zënë... do t'i jape duart njërit. Merrej me mend që i kishte ardhur ndonjë vizitor nga Shqipëria, ndonjë nga ata të paftuarit, që duhej përcjellë sa me parë. Lart luanin poker me pare, poshtë në bimsa kërcisnin gurët e dominosë dhe dëgjoheshin zënkat. Tym duhani kudo dhe një duhmë thartire që nga e mbrëmshmja, e shtuna e gjakut, kur pinin derrçe dhe thyenin shishet e birrës nëpër koka.

Prisnin të fillonte ndeshja e futbollit, Çelsi-Juventus për kupën UEFA. U shfaq një djalë i gjatë, biond, që bëri përshtypje për bukurinë e egër dhe trupin e lidhur, po veçmas për një mbresë plage në nofull. Ja, ky është! Të gjithë shikonin atë djalosh të bukur, po tejet të egër dhe provokativ. Ai u ul te fronat e lartë të banakut dhe këqyri me mospërfillje të hapur dhe me një grimasë talljeje vajzën polake, një bukuroshkë të hedhur, që shërbente në banak. Pas tij hyri Edi, që nuk e fshihte mërzitjen dhe lodhjen, hodhi sytë rreth e rrotull, e hetoi një grimëherë atë gjendje të nderë në kafene dhe bëri një gjest me dorë; lëreni, ç'më ka gjetur! U ul midis nesh dhe shtypi ballin me dorë. Dukej që s'kishte fjetur. Nuk e pyetëm dhe ai nuk na tha asnjë fjalë. Po atje te banaku po ndodhte diçka e çuditshme; bukuroshka ia kishte shtruar muhabetit me të egrin, me atë djalosh të bukur, po tejet të vrazhdtë e madje të frikshëm dhe dukej që i pëlqente mjaft shoqëria me të, e shprehte hapur kënaqësinë që ai ndodhej aty dhe po e përfillte. Ajo shkonte me shumë meshkuj, se donte të mblidhte para, po kësaj here, e kishte lëshuar veten krejt, nuk donte t'ia dinte se ku ndodhej. Ej, ti, thirri një djalosh trupmadh, një nga ata të riparimit të çative, lëre Monikën, s'ke punë me të!

Monika, e skuqur në fytyrë, me sytë blu vengëroshë dhe gojën e madhe si të çapëlyer që t'i merrte mendtë, i thirri djaloshit: Rrok, mbylle! U bë heshtje. Shikonim Edin. Vagabondi, shfryu ai. Erdhi mbrëmë. Nuk e prita në aeroport. Nuk më bënte zemra. Tërë natën kam bërë roje. S'është shaka, kam një vajzë 15 vjeçe! Ç'është ky? e pyetëm gati me një zë. Një nga ata të Tiranës. I hurit dhe i litarit.. E dini ç'familje ka? Ç'baba! E kam mik. E di që të vë në siklet, më tha, po do ta bësh për mua. Mbaje ca kohë, gjeji një punë. Kaq dua prej teje. Ç't'i thoja? S'më bënte zemra t'i thoja, jo, se bëj dot. Sepse ju nuk e dini ç'njeri është ai. Po, ja që e ka gjetur një hall i madh. E shkëputi nga shoqëria e keqe, i gjeti një vizë fallco dhe ma çoi mua. Ky është! Ja, ai që ndjell sherre dhe femrat lënë kokën për të.

Merret me drogë? e pyetëm ne. Jo vetëm me drogë, po me të gjitha. E quajnë Bebi. U dëgjua krisma e një shisheje që u thye. Djaloshi trupmadh i çative ishte mbuluar me gjak. Bebi krejt gjakftohtë i kishte thyer shishen e uiskit në kokë. Grykën e shishes e mbante në dorë, sikur s'ishte i kënaqur me goditjen e parë. Askush nuk lëvizte. Të gjithë rrinin si të ngrirë. E morët vesh kush jam unë? - tha me një zë të qetë sikur po i pyeste për diçka. Herën tjetër s'e kemi me shishe. Pastaj mori një qeskë me akull që ia përgatiti Monika dhe ia vuri të plagosurit në kokë. Jeni marrë me drogë? Po me vjedhje? Po me përdhunime? Po me vrasje? Jo? Unë jam marrë. Po kam hequr dorë. Me mua bëhesh armik përjetë për një fjalë, po dhe mik përjetë, po s'më ktheve dorë. Kam ardhur në Amerikë të punoj dhe të fitoj pare ndershmërisht. I kam borxh babës 30 mijë dollarë. Do t'ia laj. Kam ardhur për mirë. Kaq tha dhe u ul sërish në stolin e lartë te banaku.

Tani punonte me Rrokun, ndreqësin e çative dhe bashkëjetonte me Monikën. Ç'bëhet? - e pyesnim Edin dhe ai kapte cepin e këmishës dhe e tundte. O Zot, sa më larg! Nuk e donte, nuk e urrente, po nuk e donte. I mblodhi paratë dhe ia çoi të jatit. Tatë, paret po t'i çoj sot. 30 mijë dollarë. Po pate hall, më telefono. Jam mirë. Amerika më pëlqen. Kam nja dy shokë si vetja. Të kam premtuar se do të bëhem djalë i ndershëm, punëtor, nuk dihet a e mbaj fjalën. Tatë, ta dish, unë fjalën nuk e mbaj. Ta dish. Nuk jam legen. Të shofim.

Bebi i mbante paret me vete. I qepte në trup. Qese qese. Nuk i kishte besim njeriu, as shtetit, as bankës. Punonte shumë, dy tre punë, rrihej për vdekje, shkonte me shumë femra, po Monikën e mbante. Paret u shtuan. E shikoje në mes të verës me xhaketë dhe me kapele. Nganjëherë shfaqej te kafeneja dhe ulej te froni i lartë te banaku. Merrte shishen e uiskit përpara dhe pinte ngadalë, vetëm, në shoqërinë e banakieres, kushdo që të ishte ajo.

Një herë aty u ndodh grupi i durrësakëve, shpërndarës droge dhe gjobëvënës. Ai u kthye nga ne dhe tha me zë të lartë që të dëgjonin dhe ata: Jam marrë me gjobëvënie dhe me drogë. Po kam hequr dorë. Më lini të qetë. Njëherë tjetër në kafene ishte grupi i laçianëve, vjedhësve të makinave dhe vrasësve me pagesë. Ai tha: Nuk dua të vjedh dhe nuk dua të vras! U kuptuam?

Kaloi kohë. E harruam Bebin. Vetëm nganjëherë kur na kujtohej pyesnim Edin: Ç'bëhet me të? Ah, ka babanë sëmurë. Mikun tim e ka zënë ajo që s'rrëfehet. Ky po bën përpjekje ta sjellë të jatin këtu, po ai s'do. I kam paratë, i thotë, do të shëroj. E ka me gjithë mend. Operacioni kushton 80 mijë dollarë. Dhe nja 20 a 30 mijë dollarë viza fallco. Vetë është pa letra. Gjyqin e parë e ka humbur. Dhe këtë gjest e bën një vagabond. Jo, unë s'do ta bëja dot. Më thoni, ju, do ta bënit? Bah, një vagabond nga ata të hurit e litarit dhe themi ne pse ngjisin këta tipa...

Po në shtëpi të ka ardhur ndonjëherë? Jo. Për fat, jo. Është i rrezikshëm. A e dini që vajza më pyet: Pse s'vjen ai, babi? Pse ti do që të vijë? - i them. Po, më përgjigjet biba ime. Ja, ç'do të thotë gjak vagabondi. Po ç't'i bëj, ma ha kokën miku.

E harruam krejt. Dhe s'kishim si të mos e harronim, ai bënte dy tre punë dhe kishte hequr dorë nga bëmat. Vinim veshin të dëgjonim ndonjë histori për të, po veç asaj të thyerjes së shishes së uiskit mbi kokën e Rrokut, ditën e parë kur erdhi, skenë që e kishim parë me sytë tanë, s'kishim dëgjuar tjetër. More, po ndryshoi kështu ky djalë, apo si, mos i bën ato të zezat poshtë ndënë rrogoz dhe ne s'marrim vesh gjë? Ku i dihet, - thoshte Edi, - po mos harroni, bishti i qenit mbetet bisht qeni.

Kur vërtet e kishim harruar krejt, Edi na tha: Vdiq. Më la ai miku. Dukej vërtet shumë i tronditur. Eh, si është kjo jetë, kaq e çuditshme, e ngatërruar, gati e pakuptueshme. S'më besohet që ai ta ketë bërë. Bebi, ai vagabondi. I la të gjitha dhe iku. Iku, ore, iku, e la Amerikën, sa i thanë që babai vdiq. Dhe natyrisht tani s'kthehet më. S'ka si kthehet. I kishte të gjitha motivet për të mos ikur, apo jo? Për një njeri si ai s'besohej se do të kthehej në Shqipëri. Kjo ndodh, po jo me të gjithë. Pastaj ai s'kishte marrë letrat. Eh, më kishte thënë, i ndjeri, kaq herë më kishte porositur: Edi, mos e lërë të kthehet, se do ta vrasin. E kuptoni tani? Më porosisni një kafe tjetër. Ka njeri raki? I mbushëm një gotë uji plot. Ka shkuar atje dhe e ka varrosur vetë babanë. Ia ka bërë të gjitha nderet. Andej nga dita e shtatë a e tetë, i bie telefoni; Bebi, erdhe? Ke punë me ne, o mut!  Heshti një grimëherë. Psherëtiu. Ç'ndodhi? - pyetëm ne me një zë. Nuk e mbajta afër atë djalë. Kisha frikë. Kisha frikë për vajzën. Ndoshta po ta kisha mbajtur afër, mund të kisha bërë shumë për të, se i kam ca lidhje, ndoshta i kishte marrë letrat dhe shpëtonte. Pse, pse ç'ka ndodhur? E paskan vrarë dje. Tani sapo mora lajmin.

© Roland Gjoza