Letërsi

Dashnorë të varfër - Tregim nga Albana Lifschin

Albana Lifschin

Ata ishin ulur përballë njeri tjetrit në një McDonald’s. Ai mbante shtrënguar në pëllëmbën e tij dorën e saj të vogël. Kishte qenë vajza e ëndërave të tij në shkollën e mesme. Ishin mësuar t'i linin takimet tek oborri i shkollës me të rënë mbrëmja. Dera e oborrit rrinte gjithnjë hapur. Thuhej që e mbanin ashtu qëkurse një nxënës kishte thyer këmbën duke dashur të kapërcente murin e shkolles, pasi roja  s’e kishte lënë të dilte, edhe pse djali i qe lutur.

Ajo vështronte sytë e tij të kalter.  Ishin takuar pas kaq vitesh.  Sa herë i kishte puthur ata sy kur ishin në Tiranë! Uleshin në barin e gjelbër nën shelgjet lotonjës. Ai i vinte kokën në prehër dhe ajo përkulej mbi të e i puthte sytë, flokët.... Tani ndjente të njejtën dëshirë, por i vinte zor. Rreth e qark tyre tavolinat ishin plot.

-Dalim? Ai donte të rrinte vetëm me të.

-Dalim.

Ajo tërhoqi ngadalë dorën nga pëllëmba e tij të cilën ai vazhdonte ta mbante ende fort.

Ecnin në rrugët e atij qyteti tmerrësisht të madh e tmerrësisht të zhurmshëm. Në Tiranë, dikur ishin fytyra të njohura. Këtu ishin dy të humbur në një botë të madhe shumëngjyreshe, ku askush s’e fliste gjuhën e tyre.  U ndalën nën strehën e një stacioni autobuzi.

Autobusin e parë e lanë të kalonte. Komunikonin në heshtje. Nuk donin të ndaheshin aq shpejt. Kishin ende kaq shumë për të thënë dhe buzët u digjeshin për t’u puthur. Po ku, si? Ishin krejt të zbuluar faqe botës së madhe.  Matanë rrugës ishin mpleksur për qafe dy zezakë të rinj.  Duhet të ishin nxënës shkolle. Vështrimet e tyre u kryqëzuan. Ai buzëqeshi. Buzëqeshi edhe ajo.

-Nuk qenka dhe aq e vështire, ë?

-Ikim që këtu?

-Ku?

-Ç’rëndësi ka?

Ata zunë vend në karriget e fundit të autobuzit. Ai ndjente praninë saj, merrte frymë parfumin e saj. I vinte ta shtrëngonte, i vinte “ta mbyste’’.

-Ku po shkojmë? - tha ai duke u kthyer nga ajo.

-E ç’rëndësi ka? Përsëriti ajo.

Autobuzi, (si ata të turizmit kishte thënë ajo, për urbanët e Amerikës), gjarpëronte në qytet. Udhëtimin pa destinacion zuri ta shoqëronte një shi i imët.

-Sa mirë! tha ajo papritur.

-Mirë? Të kujtohet ajo dite shiu në Tiranë?

-Ehë, më kujtohet… Ajo afroi kokën tek supi i tij.

-Çfarë të kujtohet? Ai donte ta dëgjonte nga ajo.

-Qe dita kur sandalet e mia i rrëmbeu vërshimi i ujrave dhe ti më ngrite në krahë... Të dy u krodhën në kujtimin e asaj dite të jashtëzakonshme. Ai i rrëmbeu dorën dhe mbështeti buzët e tij në to.

Pas një gjysmë ore udhëtimi  syri u zuri një godinë të lartë përpara tyre, ku dukeshin qartë shkronjat  M o_T_e_L.

-Zbresim, tha ai duke u ngritur.

-Më pihet ujë apo diçka… kam etje, - tha ajo.

Më shumë se etje, kishte emocion. Kishin kaq kohë pa parë njeri tjetrin. Që nga atdheu.

-Ja, të të marr një limonadë, këtu, tek ky dyqan i vogël. Ai u kthye shpejt. Ajo e ktheu shishen plastike njëherësh.

-Do edhe ti?

-Jo. Ndoshta më vonë… shpirt.

Ajo ndjeu një dridhje në zemër. Qëkur ishin takuar ishte hera e parë që ai e thëriste ashtu.

Moteli tani qe tek këmbët e tyre. Ai bëri përpara, kurse ajo ndaloi. Ai e ndjeu ndrojtjen e saj.

-Mirë, qëndro këtu, - tha dhe u hodh matanë rrugës. Ajo nuk po ndihej rehat, gjithsesi. Në fund të fundit kujt i fshihej?  Pse s’e shoqëroi? I dashuri i saj tek sporteli diçka po jepte e merrte me sportelistin. Pastaj u kthye duke fshirë duart e ballin me një shami xhepi. Asaj iu mblodh një gjë në gjoks. Iu kujtua që kur ai bënte ashtu, diçka s'qe në rregull.

-Çfarë?

-Vijmë herë tjetër…

Ajo s’e la t’ia fshihte sytë.

-Nuk kishin dhoma dyorëshe. Ishin vetëm katërorëshe. Vijmë herë tjetër… shpirt. Ishte shtrenjtë.

-Sa kishe ti? pyeti ajo duke rrëmuar çantën e saj. Dora i preku ca të holla.

-Këtu paskam vetëm nëntë dollare.

-Nuk bëjnë punë. Duheshin 48 dollarë.

-Hëm… sëbashku na bëhen 46 dollarë. Ajo vështroi shishen e limonatës. Sikur të mos e kishim blere atë!

-Tani më duket se kam unë etje, - tha ai duke i marrë shishen nga duart.

Përballë tyre në një poster të dukshëm dukej figura e një gruaje me këmbët mbi tavolinë.  Tek këpucët e saj qe shkruar me gërma kapitale:

“THIS IS AMERICA, LOVE IT OR LEAVE IT”!

Tregimi është përfshirë në librin "Ura mbi oqean", botuar në 2008 nga shtëpia botuese “Arberia”.

©Albana Lifschin

(Ilustrimi është fragment nga tabloja e Salvador Dalí “The poor lovers”, 1922)