Blog

Violina që digjte - Nga Artan Gjyzel Hasani

Shumëkush mund të ketë pasur një histori të vjetër me një piano, këngë, penel apo telajo. Ndonjëherë historizë e trishtë dhe e paharrueshme.

Duhet të kem qenë në klasë të parë fillore kur u përzgjodha mes shumë nxënësve konkurues për të filluar kursin e violinës.
Katër nxënës gjithsej nga shkollat e qytetit tonë të varfër e të vogël. Çdo të dielë dhe vetëm një violinë e vjetër në shërbim të ëndrrës së të katërtëve.
Mësues Nuredini e kalonte violinën nga njëri nxënës te tjetri dhe në fund erdhi radha ime. Isha mëngjërash dhe duheshin ndërruar telat. Të gjithë rrinim me sytë mbërthyer te gishtërinjtë e mesuesit që tendosnin telat një e nga një mbi qafën e kuqëremtë të violinës. Ky ritual përsëritej sa herë që më vinte radha për t’u ushtruar në vendosjen e harkut mbi telat.
Pas dy orëve mësimi i parë mbaroi dhe mësuesi kishte mbetur i kënaqur shumë nga shpejtësia me të cilën e kisha përvetësuar. Zemra sa nuk po më çahej nga kënaqësia dhe vrapova me të katra drejt shtëpisë.
“O ma, mësuesi i violinës tha që isha më i miri sot!”, i thashë nënës që më hapi derën. Por fytyra e saj shprehte dëshpërim dhe sytë iu përlotën.
“Ti nuk do të shkosh më në klasën e violinës. Sapo më telefonoi mësuesi dhe më tha që është problem fakti që ti je mëngjërash dhe ndërrimi i telave të violinës sa herë vjen radha jote krijon vonesë të madhe për nxënësit e tjerë.”

Ai çast do të ketë qenë i pari në jetën time që më dha të kuptoj se zemra dhemb vërtet nga dëshpërimi. U mbylla në dhomën e fëmijëve dhe dola që andej vetëm pasi më ishin qetësuar sytë e ënjtur dhe dhimbja në gjoks.
Që atë ditë i urreva violinat që i doja aq shumë dhe u rrija larg kur rastiste ndonjë koncert apo dasëm në oborret e pallateve.
Më digjte aq keq në gjoks kujtimi i violinës sime të pamundur dhe trauma dukej e përhershme.

Kështu kaluan vitet, hyra në adoleshencë bashkë me violinën që digjte brenda vetes.
Më vonë arrita ta harroj, nisa të shkruaj poezi, por asnjëra prej tyre nuk kishte një violinë brenda vargjeve.
Shumë vite më pas valët e jetës më hodhën në Athinë, ku një mbrëmjë dhjetori , ndërsa po pija konjak në një bar periferik nga kënga që po luhej dëgjova fjalën “burning violin”. Kisha shumë vite që e kisha harruar violinën time djegëse që kurrë nuk u bë e imja, dhe në ato çaste çuditërisht nuk e kisha ndjerë dhimbjen në gjoks. Përkundrazi. Ishte diçka e ëmbël si nanuritje ajo që kisha ndjerë.
Ishin dashur aq shumë vite që trauma e violinës që digjte të shuhej në harresë, dhe atë mbrëmje dimri kishte mjaftuar veç një çast që harresa të shndrrohej në një mall po aq djegës.
I kërkova gruas përtej banakut nëse ishte e mundur të luhej përsëri ajo “burning violin” dhe ashtu ndodhi.

Në fund e pyeta për atë këngë të bukur që më kishte bërë për vete menjeherë.
Ishte “Dance me to the end of love” dhe ai zë i errët dhe i thellë që e dëgjoja për herë të parë i përkiste Leonard Cohenit.