Njeriu e rrëfen dashurinë e tij si të bletëve - Tregim nga Faruk Myrtaj

Është dita e parë e saj si Mbretëreshë.

Le të mos rrëfejmë ç’ndodhi në betejat që iu desh të fitonte për të mbetur e vetmja nga princeshat rivale për fronin. Lufta mbaroi, kampet pro dhe kundër duket sikur s’kanë qenë kurrë dhe e shkuara është thjesht histori, në të cilën të vdekurit dhe humbësit s’mund të dëshmojnë. Në koshere janë vetëm bletët që i shërbejnë Madhërisë së Saj. Pjesa tjetër, bletët punëtore, si ngaherë në udhëtim për nektarin dhe ujin që i duhet kolonisë. Bletakët meshkuj, njëlloj si etërit e tyre dikur, janë nxjerrë jashtë zgjoit. Atje le të rrijnë meshkujt…!

Gjithçka, nën urdhërimin e Saj.

Megjithatë, sot është ditë dashurie. Dashuria s’mund të jetë vetëm e dikujt. As edhe vetëm e Mbretëreshës.

Është në fron më në fund, tërëçka i është në gjunjë, megjithatë i duhet diçka më shumë se të qenit Mbretëreshë: duhet të bëhet mëmë.

Përballë kosheres, sipas ligjit të përjetshëm të bletëve, me gjasa shkruar prej njerëzve, tufa e bletakëve meshkuj pret pikërisht atë. Ata e dinë se Mbretëresha do të shfaqet tek e çara që shërben si hyrje-dalje e zgjoit.

Në ngut mëmësor edhe ajo, u ka dërguar shenjën. Prej kur u ngjit në fron, komunikon përmes një arome të veçantë të cilën e emeton vetëm kurmi i saj. Kjo aromë i mban ngritur hopa në ajër këta xhentëlmenë, dashurorë, kavalierë e trubadurë, amorë a lovers, si të kemi dëshirë ne njerëzit mund t’i thërrasim. Sikur janë marrosur këta bandilla, që venë e vijnë ashtu në ajrin e tronditur nga afrimi i çastit të pranisë së Saj. Është momenti kur thirret në skenë syri i tyre.

Sytë e bletakëve, në gjithë botën, janë disa herë më të mëdhenj, në mos edhe më të bukur se sytë e bletëve femra, përfshirë edhe të vetë Mbretëreshën, e megjithatë këta bukuroshë dembelë nuk shkojnë t’i shëtisin askund tjetër sytë e bukur. As fushave e kodrave plotë lule nuk dalin, me pretekst mbledhje nektari, të bien në sy të tjetërkujt. Jo! I gjen veç aty, përballë kosheres. Mund të mendohet edhe si revansh se, vetëm dy a tri javë pasi u lindën, nga kjo Mbretëreshë u bë e ditur se s’kishin më punë brenda zgjoit…

Zor se ndokush u ka rrëfyer bletëve ç’ndodh me jetët e tyre. Njerëzve u intereson jeta e bletëve thjesht për shkak të mjaltit që ato prodhojnë. Më pas, duke iu gëzuar hojeve të mjaltit që marrin prej tyre, nguten t’u marrin vesh edhe jetën, si shtohen, pra si duhen mes veti. Në lojë e sipër bëjnë edhe një hile tjetër, gjithnjë njerëzore: nuk janë aq naivë si bletët - që mjaltin e vet nuk e përdorin thuasje fare për veten, njerëzve u vjen për osh të tregojnë dijen e tyre për bletët, pra edhe mënyrën se si dashurojnë bletët, duke patur parasysh veten e tyre si njerëz.

Njëlloj si për jetën e vet, i referohen një moshe mesatare edhe për bletët.

Po, është shokues fakti që jeta e bletëve nuk zgjat më shumë se pesë-gjashtë javë.

Njerëzit, në merak për mjaltin gjithnjë, ndjehen të kompensuar: bletët garantojnë një shumim të jashtëzakonshëm. As që ndjehet ndikimi i jetëshkurtësisë në sasinë e mjaltit, që edhe sot e kësaj dite pothuaj të gjithin ia lënë njeriut.

Edhe sot, edhe pse është ditë dashurie…

S’kanë më vend psherëtimat për jetët e ndërprera të princeshave rivale, ikjet herët të tyre si jetëgjatësi e mbretëreshës. Natyra luan trillesh. Natyra është e tëra trill. Jo i njeriut. As i bletëve.

Sytë prej mijëra prizmash të bletakëve garantojnë vështrim të mprehtë, të vetëtimtë, ndjekje të sigurt të shtjellës në ajër krijuar prej ardhjes së Mbretëreshës, në momentin e kërkuar.

Krahët e fuqishëm, po ashtu, u duhen bletakëve pikërisht për ngjitjen vertikale, atyre ndër meshkujt që do të kenë fat të ftohen në ndjekje dashurore prej saj.

Nuk është fare hiperbolë nëse themi se meshkujt e paktë të kosheres janë lindur e janë bërë të dëshiruar e ëndërruar vetëm për këtë orë dashurie. Janë të pa-mision tjetër, veç urdhërit qiellor të kësaj dite, të cilit i binden si diçkaje hyjnore. Edhe veç prej intensitetit të lartë të këtyre orëve, s’ka ngè as pse, askush, t’i bëjë me faj këta bandillë për kotjen tërë këto ditë para zgjoit.

Tek e fundja, po t’ua numërosh, këto ditë bëhen a s’bëhen të tëra dy-tri javë. Por, është po aq e vërtetë se këto dy-tri javë janë ca si shumë, kur kujtohemi se përbëjnë gjysmën e jetës së tyre. Jeta e tyre merr kuptim real pikërisht e sapo shfaqet ajo, femra, Mbretëresha.

Femër, sipas konceptimit të njeriut, në koshere është vetëm Ajo.

Zonjë e Parë, shërbyer prej bletëve punëtore që, edhe pse figurojnë femra në regjistrin e mbretërisë, edhe gjatë ditës së sotme që Ditë Dashurie e quajtëm, ato nisen fushave, lëndinave e maleve, për të grumbulluar nektar. Asnjë mvrejtje balli, mrrolje xhelozie, asnjë shenjë e vetme femre tek këto qenie të urta gjer në përulësi.

Aroma e trupit të Mbretëreshës përcjell joshje për dashuri te bletakët, dhe po kjo aromë përkthehet në urdhra pune për bletët femra, brenda po asaj periudhe që quhet jetë, gjithë-gjithë pesë gjashtë javëshe.

Ajo çfarë gjëmon si trumbetë në qenien e bletëve punëtore është poleni që duhet gjetur sado larg të jetë. Tek për bletakët poleni s’është asgjë, as pse-ja e kësaj jete, kaq e shkurtër. Jeta për ta është ajo që do të ndodh sot: Kur Mbretëresha të shfaqet tek dalja e zgjoit, cilin ka për të zgjedhur prej tyre?

Bletakët janë të gjithë në ajër. Digjet fati, në dritën e prozhektorëve në secilin prizm të syve të tyre.

Mbretëresha kërkon të bëhet edhe Nënë dhe ata janë të sigurt se kjo mund të ndodhë vetëm përmes momentit të dashurisë me ta.

Bletakët mund të mos e dinë, por e ndjejnë, pa lexuar historinë e kësaj dite dashurie bletore shkruar prej njeriut, ku figurojnë pjesëmarrës në ceremonialin më të shkurtër të ndonjë martese në këtë jetë.

Sigurisht kurioziteti rritet për secilën qenie, qoftë edhe sikur dashuria e të cilës të mbarojë me vdekje. Bletët nuk e dinë se si vijnë, as si ikin. As legjendat njerëzore nuk vdesin me njeriun, por ky nuk ia thotë vetes të gjitha. Më kollaj e ka t’i rrëfejë duke rrëfyer jetën e bletëve, dashurinë e tyre…

Akti i bërjes nënë ndodh në fund të një fluturimi ngjitës, shkruan njeriu për bletët. Dyqind metra, vertikalisht.

Gara për të qenë kavalieri nuk është garë mes bletakëve. Gjithnjë sipas kësaj mënyre kqyrjeje të jetëbotës së bletëve, është thjesht zgjedhje e Mbretëreshës, edhe pse secili prej tyre do donte të ftohej prej Saj. Pamundësia e një ftese për të gjithë bletakët, mund të lexohet edhe si shenjë fati, jo si barazi në fat, as si e drejtë e mjalttë në dashuri.

Duke qenë privilegj i Saj, në fund të fundit s’është humbje e askujt prej bletakëve. Nëse gjatë betejave elektorale me rivalet, vetë Asaj i ndodhi të pëshpëriste “le të vdesë, por jo më përpara ditës së parë si Mbretëreshë,” dhe nëse është e njohur që një bletë punëtore mban për flamur “punoj për jetën, deri në vdekje”, edhe bletaku më i pafat i kësaj dite do duhej të këngëzonte (po aq trishtë sa njerëzit që kthehen nga beteja në vig) “sa mirë që s’na duhet të luftojmë gjithnjë kështu...”

Gjithçka shkon për bukuri për njeriun, përderisa edhe mjaltin e gjetur në piramidat antike mund ta hamë pa merak, edhe sot. As edhe një rrezik helmimi prej dhuratës së pafjalë prej bletëve, teksa eshtrat e faraonëve menjëherë duhen dezinfektuar, rreptë... sapo nxirren.

Shumë e hershme është, aksiomë: në dashuri, gruaja rrëmben territor. Nën shiun e rrezeve të diellit a kullimin e hënës së natës, Mbretëreshës mund t’i ndodhte të lëshohej në krahët e secilit prej mëtonjësve, secili do të shtonte lëndë të parë jete në trupin e saj prej mëme të re.

E ngjitur në fron, nuk e trishton fakti se jo çdokush prej bletakëve do ketë shanc të ngjitet për dyqind metra vertikalisht përbri saj. Tashmë do t’i shihej si dobësi, po të përlotej si dikur, princeshë.

Mbretëresha del nga kosherja vetëm në momentin kur bëhet deri në fund i qartë dhe i pashtyshëm në kohë misioni i kurorëzimit të kryer.

Më herët, si njëra nga princeshat mëtonjëse, i ka ndodhur të dalë aty përqark, për tu qetësuar prej avujve të betejave me rivalet, me gjasë për të prekur petalet e luleve dhe kurorën e pemëve në oborret aty; ndonjëherë është ngjitur ca më lart, për të mësuar ta dallonte sa më kollajshëm kosheren, nga sipër.

Sot është dita kur Ajo, tërë elegancë, i duhet të ngjitet në lartësinë e epërme, gjer në kuotën 200 të dashurisë.

Do të mbërrinte në pikën e vlimit dhe të ngjizjes ku do t’i shtojë dimensioni i nënës. Ende pa u shfaqur e tëra te dalja e kosheres, po i gëzohet fërgëllimës së pasionit, që ia ka vënë flakën trupit të saj...

Dashuria vjen si lindja. Duke u ndjerë. Është e pamundur shmangja. Je nisur në shtegun e saj dhe s’kthehesh dot më pas. Thjesht vazhdon të dashurosh, se s’ka shanc të bësh tjetër gjë.

Po, dhe pa dyshim: edhe nëse nuk do të dashuroheshe reciprokisht. Si Një e Tërë, dashuria nuk është doemos dy gjysmash. Edhe pa të njerëz gjysmë, dashuri është.

Të dashurosh është thjesht prani virtyti, ndjesi e mrekullim në vetvete, dlirësi e vetëmjaftueshme. Jo këmbim në natyrë me tjetrin. Thjesht: dashuron ti - pa pretenduar të anasjelltën, shkruan njeriu. Duke rrëfyer për bletët!

Të dashurosh, për bletët, është të jesh gati të nisesh, të guxosh të fluturosh si për herë të fundme, të ëndërrosh zgjuar, të jesh zgjuar përgjatë ëndrrës, ta ndjesh dashurinë nevojshëm, si marrjefryme, si gulç të pa-këmbyeshëm jete.

Çmimi, edhe pse tërësisht vetjak, megjithatë shënohet në llogarinë e përbashkët; e përballojnë të dy elementët në reaksion. Më shumë akoma, tek bletët: e paguajnë të gjithë, edhe ata që s’arrijnë të dashurojnë, edhe ata që nuk kanë fat, por pa dyshim dhe krejt pa-shmangshëm ata që guxojnë...

Mbase s’është aq e këndshme të thuhet për njerëzit, por aspak e vështirë të pohojmë se dashurinë te bletët e provojnë edhe ata që zhgënjehen rreptë në lojën me të…

Sa herë bie fjala për dashurinë, po aq sa herë për jetën, duket se nxiton e ngre kokën vdekja.

Duke na u dashur të merremi për çdo çast me përballimin e jetëve që bëjmë, ndjehemi si të përhershëm, të përgjithnjëshëm, edhe pse nuk shkojmë ndërmend ta sfidojmë orën e ditës që më në fund vjen për të na mbyllur sytë. Jetët ndodhin në ne, edhe pse tjetërkush e di pse, dhe deri kur. Ngaqë vdekja mbetet mister, përpiqemi të marrim me mend, ta ëndërrojmë siç duam, edhe momentin e mbramë, atë të fundit, të më-në-fund-min.

Ajo që dimë është çfarë besojmë.  

Në këtë ngritje vërtik të mbretëreshës, në dyqind metra lartësi, vetëm njeri nga bletakët do ta gëzojë ftesën e menjëhershme, të vetëtimtë, për të ndjekur pas Mbretëreshën. Gjithnjë përmes aromës, aromës që avullon padukshëm vetëm prej trupit të Saj, ajo ia përcjell ftesën direkt të zgjedhurit të vet. Njerit prej bletakëve që presin prej ditësh atje jashtë, përballë kosheres. Dhe, fat-bekuar, ai vihet në fluturim krah Saj…

Të tjerëve, u mbetet të psherëtijnë. Ata të gjithë e kishin marrë para-shenjën, ftesën për t’u bërë gati për momentin e pritjes, të shfaqjes së Saj. Deri në fund kanë qenë në pritje të perceptimit të shtesës së dytë, të shenjës së plotë, gati për të gëzuar gjestin e ftesës, aromën e ajërt të Saj. Shenjë që i erdhi vetëm njërit, atij që nisi fluturimin e ëndërrt me Të…

Mbase njerëzit kot e mendojnë të kësi-sojtë mënyrën se si njoftohen bletakët, fituesit dhe jo-fituesit mes tyre, apo se si ngushëllohen ata që mbeten pa gjë, por sigurisht që bletët e bletakët e dinë këtë. Edhe pa e dëgjuar nga njerëzit. Nën-tingujt, zërat e zëthat, gulçe-shuar gjer në mekje në rrekjen e pamundur për të fshehur adhurimin dhe ëndjen për orën e mezipritur, gjalluan fshehurazi për secilin prej bukuroshëve, edhe pse kurora e të zgjedhurit iu dha veç atij të cilin ajo zgjodhi t’i jepet në lartësinë dyqind metra. 

Secilit atje poshtë i mbetet të përfytyroj nxehjen fërgëlluese në krah të Saj. Në gjurmë të magjisë që emeton kurmi i Saj.

Edhe në s’arrin dot mendja, bëhet fjalë për një si fluturim radioaktiv, përderisa në ajër ka rrezatim.

Këmbim energjish është shkuarja për te dashuria, kjo gjallje qiejsh. Të jesh, do të thotë të japësh e të marrësh sa më shumë energji. E qara, loti, dhënia shpirt, kuante energjie janë, shenjë ardhjeje dhe ikjeje…

Të marrësh me mend ç’ndodh në dyqind metra ngjitje është rrekje e zorshme. E pamundur t’u shkosh pas të zgjedhurve, në sado distancë, e privuar dëshmia nga afër. Tërë sa thuhet prej njerëzve, gjer edhe bëz-bëzet e bletakëve të tjerë që mbeten aty poshtë, janë thjesht vramendje, mbase vajtjemendje. Dashuria që ndodh është ndërmendje shpirti.

Njeriu e gjen një pretekst, bie fjala, përse edhe kësaj dite të shënuar dashurie bletët punëtore nuk janë aty, në hapësirën përpara koshereve.

Përse edhe kësaj dite dashurie bletët punëtore nisen për nektar?

Mbase njeriut i vjen në ndihmë përvoja njerëzore: njeriu provon apo zgjedh të lodhet, të mund të bjerë në gjumë të thellë, si vdekur. Si ato nënat me shumë fëmijë që u vjen një ditë kur tërë ëndërrimet me dashuri u janë tretur. Bletët punëtore mbase janë lindur për atë jetë që bëjnë. I binden Mbretëreshave por nuk e kanë idenë pse bletakët presin atje jashtë dhe as pse nisen si të verbër në 200 metrat përbri Saj…

Njeriu e ushtron të drejtën të besojë se bletët punëtore dashurojnë në fluturim të ëndërrimeve për të arritur pjalmin më të ngarkuar me nektar. Mbase tërë këto që njerëzit i rrëfejnë si histori dashurish, atyre të urtave u duken gjëra të kot-kotshme që u është qetësuese ikja për diku fushave e kodrave. Aq më pak t’u hyjë në punë dëshmimi apo përgjimi i dashurive që vetë s’kanë për ta shijuar kurrë. Ku ka si puna, si fluturimi pa pra, teksa ndjejnë një lule ku s’ka shkuar ende kush përpara tyre. Njerëzit s’kanë nge të flasin për këtë lloj virgjërie lulesh.

Mbretëresha dhe Bletaku i Saj po ngjiten, dehur nga lartësia, rrahja shpenguar si kurrë e krahëve më në fund të lirë nga distanca me botën mbetur aty poshtë. Asnjë i vetëm s’e di çdo ndodhë me ta.

Dashurinë e tjetrit s’e di kurrkush. Mbase vetë të dashuruarit s’dinë ta rrëfejnë. Nuk ka nge bletaku pranë Saj të mendojë për rrëfimin, edhe pse para se të nisej ashtu do shprehej edhe ai: rrno për me rrëfye!

Bletakët që presin, mbase s’e dinë çmimin për këtë shkuarje 200 metra vertikalisht me Mbretëreshën. Mbase edhe e dinë çdo të ndodhë me të sapozgjedhurin. Në dije të paditur, secili nga ata do të pranonte të quhej i patru, fluturak, veç të ngjitej pas Saj, edhe nëse janë të vërtetë zërat se prej andej lart mund të mos kthehesh më.

Kuota e të Lumturuarit Vdekur, zeroja e më-në-fund-me fillestare kur ndodh dashuria, kështu e thonë.

Mbretëresha dhe Kavalieri i Saj mbërrijnë në lartësinë 200, pohon shkenca e Njeriut për Bletët.

Pikërisht aty, bletaku arrin afrimin në dëshirë, ia ndjejnë njeri-tjetrit frymëmarrjen, ajo pothuaj i lëshon krejt krahët e vet, mbase që t’i shlodhë paksa, por edhe që ashtu të rrëfehet e tëra e arritshme, prej Tij.

Mbase edhe që ai, si njerëzit pra, të ketë edhe një herë mundësinë t’i betohet, “Me Jetë Për Ty, Deri në Vdekje me Ty, Rroj e Vdes për Ty...”

Ndjejnë dridhmën, në jerm. Në të njëjtën lartësi, ligjet veprojnë njëlloj, mbi tërë trupat e zërat. Edhe pse të dy, ose njeri prej tyre-bletaku mbase, mund të mos e dijë përse gjenden pikërisht aty. Përse vetëm ata të dy.

Ajo, padyshim Mbretëresha, sic vetëm femrat ndër njerëzit, sigurisht e dinë, e dëshirojnë duke e gëzuar dhe vuajtur, kurrë për ta harruar, fërgëllimin e trupit për tu bërë mëmë...

Duhet të mundësh të mbyllësh sytë, pa e menduar këtë, për tu bërë gati për mëmë, t’i lëshohesh gjendjes ku tjetër kujt i dorëzohesh edhe më ëmbël se vetes së mëpastajme, prej së cilës dot të mund të shumohen përmes përsëritjes ngjizje të reja ...

Edhe ajo, Mbretëresha, mbase është duke i thënë diçka.

Mirë pra, e dëgjova, qenkam ëndrra që ke parë ta prekësh, ajo çfarë ke ëndërruar si jetë dhe sërish më përsërite se je gati të vdesësh.

Po sikur unë të nxitohem, si ti dhe të them po hë pra, vdis...në më do! Vdis tek unë, vdis në mua! Në je ende mëdyshës në këtë ngjitje pas meje, vdis thjesht për veten që jetoi në këtë mënyrë, edhe pa ditur përse, pa ditur rrugën për ku. Sot që të zgjodha, ndjehem edhe unë në një shpirt tjetër që gjallon në trupin tim. Prej afërsisë së arritur në lartësi, si dëshirë e guxim të ndjehem e bëhem femër. E mendoja, e përfytyroja, por qenka edhe më shumë...Shumë më shumë se të jesh mbretëreshë. Në tërë betejat me princeshat, jam ndjerë vetëm, edhe pasi i kam fituar ato. Edhe më e vetmuar, si fituese. E vetmuar, pa to. Prej teje, bletak i ëmbël, provoj kënaqësinë e bekuar që ndodh kur jetojmë për dikë tjetër.

Pas kësaj dite dashurie, brendësia e Saj nis e ndjehet e rënduar me vezë, Mbretëresha e plotësuar në Mëmë, do kthehet e do të mbyllet në koshere.

Më pas, s’ndodh më asgjë si e kësaj dite. Kurrgjë tjetër në jetën e saj, veç shtruarje e vezëve të ngjizura sot, në këtë lartësi.

Por... le të mbetemi edhe pak në ç’ndodh deri në fund kësaj ore atje lart. S’ka përse trazohet bluja qiellore e imazhit të dashurisë që ndodh. E thamë, s’ka më bukur të vështrosh sy-mbyllur, të dorëzohesh, t’i jepesh dikujt, më së gjithash seç dëshiron të të jepen ty. Asnjë kuptim, asnjë vlerë s’kanë, ato që ndodhin më pas. Çfarëdo qofshin...

Askush prej të dyve, Mbretëreshës dhe Bletakut, as bletakët atje poshtë, nuk flasin. Bletët nuk rrëfehen, por jo ngaqë e dinë se në çdo moment përgjohen prej njerëzve që, përmes rrëfimit të dashurive të bletëve, të rrëfejnë të vetat...

Fati besohet se është përtej sa ka ndodhur dhe pranuar si përvojë. Më tej mund të ndërrojë gjithçka. Njerëzit, për veten, besojnë se pa-dija është misteri i shenjtë i të qenit ende gjallë. Të gjithë, si të vdekshëm, e dinë se një ditë do të ikin nga kjo jetë, por askush s’e mendon veten ikur. As se si, as se kur mosqenia vjen.

Do të ishte e trishtë, nëse bletaku i zgjedhur do të dinte se në fund të kësaj dashurie do vdiste, por mrekullia aty mbetet: në dashurinë që premton të na bëjë të përjetshëm.

Mbase ai, as bletakët e tjerë, as bletët punëtore dhe fare e paçuditshme është, as Mbretëresha s’e di relativitetin e jetëgjatësisë së tyre. Mbase nuk ua ka rrëfyer kush bletëve.

As njerëzit, që shkruajnë për to, nuk arrijnë ta bëjnë këtë shërbim. Nuk themi dot se kjo ka lidhje me frikën për ndonjë pakësim apo ndërprerje të mjaltit, kur edhe kur gjoja shkruajnë për to njerëzit edhe historinë e dashurisë te bletët e rrëfejnë në vetë të tretë.

Ngaqë as jetët e as dashurinë e tyre nuk e shpallin dot shkoqur- gjithnjë nëse e dinë, bëjnë sikur rrëfejnë për bletët: “Kjo është jeta, dashuria kjo: mundësi për të provuar, qoftë edhe ankthshëm, sado shkurtër, gjer edhe vdekshëm…”, thonë.

Është magjepsëse verbëria në dashuri, por rrëfimi i kësaj verbërie vertikale në horizontalitet shfaq padashur edhe një hon të madh…

“Po, jam gati të vdes”, nëpërmend bletaku, duke iu gëzuar përhumbshëm këtij momenti të epërm, të patjetër, qoftë të më-në-fundmë, ose të fundmë. Mbase ka nisur të humbasë në peshë, për shkak të kësaj lartësie ëndërrore, duke i pëshpëritur vetes në fat: “Jeto, jeto pra... edhe duke vdekur”, S’ka vdekje, kur jeton dashurinë.”

Do donte t’ua thoshte këto fjalë në jerm, jetuar pikërisht aty, edhe bletakëve të tjerë atje poshtë, po të mundtte. Nëse do mund të kthehej për sado shkurt, sërish, mes tyre. I dashuruar, vetëm i dashuruar merr kuptim jetësia edhe vdekja, vetëm përmes saj pranohet si lëndë jete që nuk ndryshon më, vetëm pasi ke provuar mrekulli të tillë si dashuria në këtë lartësi shpirti...

Mbase siç besohet jo rrallë te njerëzit, edhe ndër bletët, veç bletaku që ka fatin të zgjidhet e ngjitet me Mbretëreshën, vetëm ai fiton. Të tjerët, ata që s’e kanë këtë mundësi, humbasin.

Po ta vështrosh më të plotë ngjarjen e kësaj dite, të orës së bërjes Nënë pas qenies Mbretëreshë - shkruan njeriu teksa rrëfen pa-anësisht veç për bletët - kurrkush s’fiton gjithçka dhe askush nuk humbet në gjithçka.

Njeriu merr përsipër historinë e bletëve dhe shtron në autorësi të bletakut, pyetjet që në të vërtetë i bëhen vetë njeriut si qenie në ekzistencë pa kufi të qartë. S’është se bletaku u pyet nëse do pranonte edhe të vdiste pas privilegjit të kësaj dashurie. Thjesht se s’mund të pyetet për jetën, as për vdekjen, në këtë mënyrë. Duke qenë mister, jeta s’është leksion, as intervistë. Nuk aplikohet për llojin, fillimin e as fundin e jetës.

Po të pyetej bletaku nëse e dinte se ngjitej për të vdekur, do të thoshte “Përse jo, nëse dashuria përfshin edhe vdekjen, si kapak floriri?”

Po të mund të kthehej dhe të pyetej sërish, bletaku mund të thoshte edhe Jo…

Nuk refuzojnë vetëm njerëzit. Nuk thonë vetëm njerëzit Jo.

Bletakut, rrëfyer sipas njeriut, po i pëlqente aq shumë të vazhdonte ëndërrimin për dashuri duke e realizuar atë. S’do donte të kishte veshë për të dëgjuar pyetjet e njeriut, as gojë të jepte përgjigje për pyetje si ato që i vijnë në majë të hundës racës njerëzore në mëdyshje mes zemrës e mendjes. Qysh kur u vë në ngjitje vertikale, bletaku i zgjedhur u ndje i tjetërsuar. Jeta dhe vdekja ishin tretur e bërë njësh në atë që provohej e përjetohej si dashuri... edhe sikur përmes saj duhej humbur.

Sigurisht do të bëheshim të padrejtë po t’i quanim humbës ata që mbeten të pa ftuar në dashuri prej Mbretëreshës. Jo thjesht ngaqë ata vazhdojnë të rrojnë, edhe pas kësaj dite dashurie. Vërtetë dashuria është shenjë e madhe, por s’kemi asnjë të drejtë të vemë në dyshim jetën me vlerë të vetme vetëm këtë ditë.

Edhe pa dashurinë në këtë lartësi.

Qenia gjallë, është dhuratë e parë, edhe në librat e shenjtë. “Bukën e përditshme falna Zot”. Diçka fillestare, qenia, si dëshimtarë, e mjaftë për të falenderuar Krijuesin, edhe në ndodhtë që bletakët në pritje atje poshtë të mos e provojnë dot dashurinë në kuotën 200.

Shpërblyer në monedhë tjetër, ata do të jenë gjallë edhe përtej kësaj dite, do ta rrëfejnë në mënyrën e tyre marrjen pjesë në Dashurinë si Lamtumirë prej Bletakut që u zgjodh, do rrëfejnë e flasin për të, për jetën dhe dashurinë në përgjithësi, për zgjedhjen prej Mbretëreshës, edhe pse të trishtuar për veten si të pa shanc të tillë, pa këtë dashuri që, edhe më trishtueshëm akoma, iu ofrua dikujt që s’do jetë më mes tyre.

Ia vlen ta quajmë gjalljen me eksperiencë të tillë, jetë me dashuri deri në vdekje, shtojnë njerëzit.

I ndodh edhe Mbretëreshës thuajse e njëjta ndjesi, mbase me të njëjtin densitet, si në ditët kur vendosej se e vetmja prej princeshave do të arrinte të mbetej për t’u kurorëzuar Mbretëreshë.

Tashmë i duhej të nënshkruante edhe aktin e më-në-fundëm me bletakun, zgjedhur prej saj për lumturim.

Nuk gjente asnjë arësye për ta humbur. Vetë e ka zgjedhur, mes tërë atyre bukuroshëve atje poshtë. Ngaqë duhej të jepte të kuptohej se ishte Mbretëreshë e gjalljes së asaj koshereje, jo e më-pastaj-mes së tyre.

Në momentin e hollimit të kthjellësisë së vështrimit, në më-në-fundjen e dorëzimit femër një mashkulli që ishte ai, bletaku, ajo ishte gati të pranonte si normale parandjenjën që po e përshkonte: fill në momentin tjetër, kur të hapte sytë duke dalë prej ëndrrës së përbashkët për tu nisur për atje poshtë, bletaku nuk do të ishte aty ku kishte qenë, jo më përbri saj.

Mbretëreshë, por iu bë sikur identifikonte sistemin e vetë jetës me atë vendmimarrje të rreptë oborri, aty lart, në prerjen e vertikales në metrin 200. E njomur deri thellë nga intimiteti me të, për shkak të gjalljes së sapo-lindur të mëmësisë diku brenda vetes, a mbase për të dyja njëherësh, ishte e pamundur t’i vidhej kripës së lotit të fshehur.

Siç edhe Mbretëreshat te njerëzit, për një hop e ndërmendi si virtyt, si dallim hyjnor, aftësinë për të mos e shfaqur lotin…

Mbase në luftë dorëzimi është disfatë. Thjesht “mbetja gjallë” sado që gëzohet prej humbësve, zor se lëvdohet prej fituesve, as edhe prej të paanëshmëve, edhe pse janë shpëtuar jetë.

Në dashuri, dorëzim për një grua do të thotë fitore. Të ofrosh si dhuratë tërë arealin femëror, t’ia hapësh tërë dyert e dritaret e trupit një mashkulli, të shtosh deri edhe shpirtin në tryezën e gostisë për të, njëlloj si të shkosh e qetë, ndonëse e lodhur nga dita, tek shtëpia e tij dhe, përpara se t’i përgjigjesh thirrjes së pafjalë të dashurisë, të kesh dëshirë e mundësi të bësh më parë një dush të avashtë përfytyrimesh, shenjë e mjaftë e të ndjerit e sigurt dhe e kënaqur në atë strehë ajrore aty, më shumë akoma, ta shtysh edhe ca më tej pritjen për dashuri, pa fjalë, të mbyllësh sytë pështetur në krahët e tij, kur ai sa po përgatit diçka që s’do mund të të serviret dot kurrë e tëra, mbase kurrë, por kjo është pamja e kurorës që dorëzohet me tërë shpirt dhe që quhet dashuri…

Pa e ditur, mbase thjesht duke e ndjerë se do të ndodhë drojtur, në mos frikshëm, si Mbretëreshë ajo kupton se duhet të pranojë si dije të pa-shmangshme se bletakut, pas kësaj ore dashurie, i vjen çasti i më-në-fundëm.

E tëra sa ndodh deri atë moment është diçka më shumë se tokësore, një mrekulli që mund të ndodhë vetëm në qiell.

Pa këtë fund, pa ikjen e dikujt, në këtë rast të tij, kishte shumë gjasa të besohej në një përkryerje, gjë që nuk mund të ndodhë.

Në atë lartësi, caktuar nga kush e di kush, teksa ojnat e saj qenë shtuar e s’kishte mëdyshje, edhe sikur kufi jete të ishte edhe për të, të dy, do ta kenë ndjerë kurajën e inkurajuar: besoni te dashuria, deri në fund...

Në limitet e misterit të saj, asaj epjeje fundore ku është krejt e tepërt, edhe e panevojshme është, të mendosh për jetëgjatësinë, si për thjesht zgjatje jete...

Në atë lartësi, përmbytur nga përmbushja ndjesisht, zor të besosh se mund të ketë tjetër vlerë vazhdim i të qenit gjallë, së paku në mënyrën e praktikën e deriatyshme. Kufijtë, shkelur e kapërcyer, ngutshëm e ëmbëlsisht, së bashku e veçuar, s’kërkojnë dhe as lusin shanc tjetër kthimi, në kohën kur shenjat e garës ishin aty poshtë, rreth kosheres, në tokë.

Ajo që ndodh në metrin 200, thjesht merret me mend, ngaqë s’është e mundur të dëshmohet prej të tjerëve aty poshtë. Mbretëreshat edhe te njerëzit, nuk mbajnë ditarë. Mbetet edhe më tej e përhershme rrekja dhe etja e përjetshme për t’u ngritur e fluturuar lart.

Të ngjitesh, të zhvendosësh horizont, që pastaj të mund të ushtrosh vështrim që andej, të vësh re më në fund sa i bukur, sa madhështor, edhe pse aq i vogël sa është ai zgjua, ai oborr, edhe më i brishtë mes bëz-bëzes së pagjumtë, grindjeve për gjëra edhe më të vogla se vetë kosherja, mërira e biografira thumbuese, vite të tëra drite larg Parajsës a Ferrit, që kush e di pse ne njerëzit ia lusim e urojmë njeri tjetrit.

Vetëm duke u ngjitur për atje, te lartësia e dashurisë, do të mund ta kuptonim heshtjen pa kufi të fushave ku fluturojnë në heshtje të shenjtë ato, bletët punëtore. Mbase pikërisht prej atyre të urtave qëmtohet e blatohet devocioni që i hidhet krahëve si mantel hyjnor Mbretëreshës, në momentin kur hyjnorja i pëshpërit te veshi:

"Është edhe Mëmë tashmë, Madhëria Juaj…! "

Fare pak rëndësi ka që, pas kësaj, bletaku nis e humbet lartësinë e qiellit të shtatë, i lëshohet rënies së lirë, tjetër ligj universal, si dashuria. Jeta e tij mori kuptim veç kur ishte në ndjekje dhe fare pranë saj. Teksa u prek me të, i ndjeu prushin e ngrohtësinë e trupit, avrin e zjarrit të pritjes, që buron nga shpirti. Mbase në momentin më parë do ketë marrë frymë:

“Ah, sikur t’i kisha krahët si të bletëve punëtore!”

Sepse veç ato krahë hapen e mbeten ashtu...

Bletëve punëtore u duhet të përshkojnë distanca të gjata për t’u kthyer ngarkuar deri në koshere, që u janë ngjizur këto lloj krahësh. Tek e fundit, besohet se gjithkush ka atë që zgjedh, edhe pse duket sikur dëshiron atë që s’ka.

Me ato krahë, bletaku do ta merrte hopa Mbretëreshën, si në shtrat ëndrre që vetëm vdekja druhet se e shemb. Dashuruar dëshirimisht verbër, symbyllur si fare pranë diellit, as që ka ngè të presë të dëgjojë që edhe Ajo t’i premtojë “dashuri për jetë”, në s’është e njëjta me dashuri deri në vdekje.

Shkrirë në joshjen fundore pas asaj puthjeje absolute që lë pas asgjënë për ta dëshiruar, shteruese gjer në instinkt, bletaku ndjen të derdhet i tëri në trupin e saj, symbyllur si njerëzit në ëndërrim të gjithësisë si qasje universale.

Në padashje të shoh përqark, a ç’vjen më pas, në dëshirën O Zot më bëj të ndjej i tëri, të bëhem njësh në gjithësi, prej atje poshtë nisur gjer në përhumbjen e thellë në trajtën e kësaj dashurie ku u ngjitëm në lartësinë dyqind, kuotë që nuk e zgjodhëm e as e matëm ne, edhe pse s’do zgjidhnim tjetër pasi jetuam këtë moment, këtë koordinatë ajrore, si fund... udhëtimi mbretërorësh, bletaku ndjeu rëndimin e brendësisë, mëmësinë e mbjellë tjetërkund, në këtë ditë kurore dhe falenderoi qiellin.

Pas kësaj nisi të zbriste a thua vdekshëm, si të donte, gjithsesi, të refuzonte kthimin sërish në ditët e pritjes së asaj që sapo kishte përjetuar... më-në-fundshëm…

Buëzëqeshur, edhe më tej, si duke dëgjuar zërin e Saj…

“Po unë thashë “hë de vdis...”, duke menduar “rro vetëm për mua”, jo të vdisje pasi jetove bashkë me mua, jo... Kjo ditë, këto orë dashurie, nuk do të përsëriten as për mua…”

Në çastin e mëpastajmë, nis lëvizja për poshtë edhe e Saj.

Të dy zbresin. Një copë herë së bashku. Pastaj ai sikur nxiton diçka më shumë, ajo mbetet pas...

Mosfluturimi, si shenjë lamtumire shton shpejtësinë e tjetrit, fluturimi vonon. Shenjë e qartë se janë të lirë, edhe prej njeri-tjetrit. Dashuria të bën të lirë edhe prej jetës. Me vdekjen s’ka punë kurrkush.

Njerëzit besojnë në atë që shkruajnë për bletët: gravitacioni fiton. Zhvendosja të-poshtë e trupit të bletakut nuk është rënie. Ai thjesht s’ka shkak të jetë, as të jetojë, më si më parë. S’ka përse të jetë më ai që ka qenë.

Më thjesht akoma: s’e mendon dot çfarë sapo arriti. Çfarë i ishte ëndërr, kishte ndodhur. Si çdo qenie e sapo-zgjuar, e sa-lindur, jashtëtokësore, duhej të zbriste, të prekte tokë, të merrte dhè…

Kjo është të dashurosh, të rrosh vetëm për kaq. “Kaq” është e tëra...

Gjithçka, atje poshtë, duket se vazhdon si dikur. Si të mos ketë ndodhur asgjë e re. Si të mos ketë ndodhur as ajo dashuri që e shndërroi Mbretëreshën në Mëmë.

Në këto jetë kaq të shkurtra, vetëm disa javëshe, në këtë stërmundim fizik bletësh punëtore, por edhe në këtë lloj marramendje lartësore përshkruar sa më hijshëm si karvan apo edhe kalvar dashurie, edhe një martesë e bekuar ndodh e mbyllet si procesion lamtumire...

Mbase, sipas njerëzve po të ishin bletë, do duhej shkatërruar vetë imazhi që kanë për fluturimin, dashurinë, bërjen femër për tu bërë nënë, në mos tërë imazhit të jetës që bëjnë. Mbretëresha, bie fjala, mund t’i pëshpëriste të zgjedhurit të saj, “bëj sikur... rrëzohesh vdekur, princi im, mos vdis vërtetë... Do duhet të takohemi sërish... patjetër... lindemi për tu dashuruar, jo për të vdekur. Nëse një ditë duhet vdekur, vdesim veç pasi provohemi si dashurues, si të dashurueshëm...”

©Faruk Myrtaj