Eshtë fundi, shtova, fundi i kësaj bote shpërdoruar e zvetënuar në emër të pakufive ëndërruar mëhershëm. Mezi po e pranoja.
Se, në logjikën e thjeshtë, s’mund të kishte fund të njëjtë, njëkohshëm për të gjithë. Mund ta ushtronte, pra ta lejonte
Kyçin na e mori Jeta,
nuk hapet dera,
vetëm era e gjellëve
dëshmon se jemi gjallë,
makinat në parking
gurë nga qielli rënë
në një natë me shi
dhe stuhi,
vigjëlojnë në spitale
ëngjëjt e saj të bardhë,
Vdekja
(lady makbeth
me
Këtu ku ujërat e lumit prekin buzën veri perëndimore të ishullit ekzistonte dikur një pyll i madh. Në pranverë ky vend ishte streha e një kolonie të pafundme zogjsh. Më i spikaturi një lloj gushkuqi
Kaprolli do pak siguri,
që të shëtisë në qetësi;
i patrazuar të shkojë korijes
e të mos trëmbet nga çdo hije.
Ka marrë përsipër zonja Dhelpër,
ta zgjidhë këtë hall patjetër.
Ndaj kanë folur disa herë,
Harruan njerëzit
të qeshin
(qeshin vetëm foshnjat
dhe kretinët).
Pleqtë heshtin
(buzët e tyre cinike
humbën dhëmbët
dhe burrërinë).
Politikanët u nemitën,
bosët lëpijnë
lakminë
- Cilat janë akuzat?
- Vrasje, bashkëpunim, vrasje!
Legjendë apo e vërtetë – një grup hebrenjsh të mbyllur në kampin e Aushvicit gjatë luftës së dytë botërore, krijuan një gjykatë rabinësh brenda
Timon e takoja rrallë, ose kështu më dukej, ngaqë mezi prisja të merrja librin e radhës nga ai.
Dilte dhe më priste përpara kafenesë së Institucionit ku punonte. Jo rrallë, e gjeja atje me Kalirinë
Kishim harruar se e para ishte fjala,
ngecur mes gjërash të vogla ne ishim.
Harruar që dashuria ishte vazhdimi,
dhe lumturia, ajo ish qëllimi.
Se ajri ishte yni privilegj,
se e çmuar ishte
Enver Robelli
