gjethet mbulojnë gjurmët
mbi udhën që shkurtohet çdo ditë
dhe pakuptuar bëhem pemë
rrënjë të bashkuara në trung
ndarë përsëri në shumë degë...
ndersa ju bini në dashuri me vargjet e mia
i doni aq shumë
sa padashje më urreni
por nuk
Ngaqë isha i ri në atë qytet, thashë me vete, se mik më të mirë se Alajdini nuk mund të gjeja. E dija që shkruante si unë. Ai shkruante letërsi dokumentare, kurse unë shkruaj trille, ose si i thonë këta shkencëtarët e sotëm fiction.
Country News, një gazetë e përditshme online, i hapi lajmet “periferike” të së shtunës me një shkrim që bëri shumë bujë. Robert J. një inxhinier i ri kishte shpikur një kukull inteligjente e
Një nga miqtë e mi në emigracion është edhe kolonjari Nazif Bejleri. Ai është arratisur herët nga Shqipëria, në kohën e diktaturës, nëpërmjet malit të Gramozit, qyshkur ishte maturant në gjimnazin e
Ky projeksion dikensian po ndodh pas njëqind e pesëdhjetë vjetësh mbi murin e lagësht të një spitali.
Është trup i trajtësuar pesha e territ.
Fillon e merr peshën e çdo nëne kur fillon të bjerë
Ata presin të gjithë, të bjerë kalorësi,
Kanë kohë që mezi presin në fakt,
Ëndrrojnë, luten, trillojnë,
Dhe magji kanë bërë madje!
Presin të shohin si do t'i varet koka,
Rrëshkasin frerët nga
Ka çaste kur shpirti rri pezull,
midis frymëmarrjes dhe heshtjes.
Në kufirin e dritës.
Aty ku mendja ndalet, zemra fillon të flasë.
Ajo është pasqyra ime,
ku unë shoh për herë të
flasim për zjarrin që ndezëm dikur
për flakën që na përflaku
për drutë që u bënë prush e më pas hi
por jo për tymin
për tymin nuk flet asnjeri
ku vallë shkon tymi i zjarrit të
Thoma Gëllçi
