flasim për zjarrin që ndezëm dikur
për flakën që na përflaku
për drutë që u bënë prush e më pas hi
por jo për tymin
për tymin nuk flet asnjeri
ku vallë shkon tymi i zjarrit të dashurisë
i vetmi tym që nuk ikën lart në qiell
por zbret
Ajo tha:
- Ditët janë të gjata, por vitet janë të shkurtër.
Më shashtisi. Gjë që më ndodhte shpesh me të. Ajo thoshte gjera që ishin përtej mënyrës se si mendoja unë.
Unë, sipas saj, mendoja njëtrajtshëm dhe se ajo që thosha unë ishte e rëndomtë
Para disa vjetësh një mikut tim të kohëve të shkuara, i ndodhi një fatkeqësi e rëndë. Papritur i vdiq një nga djemtë. Ngase isha shumë larg prej vendlindjes, lajmin e mësova në Facebook. Duke mos
Mr. Charry u ngrit herët me një dhimbje të pazakontë koke. Qafa i qe mpirë dhe kur e pa veten në pasqyrë iu duk sikur po shihte kufomën e tij, ndërsa avujt e ngrohtë të ujit të dushit që përhapeshin
Më në fund u takuam. Pas dyzet vjetësh.
Kafeneja "Mother's daughter" në udhëkryq ishte pothuaj bosh, a thua se edhe muret e dinin se ne po takoheshim pas një kohe kaq të gjatë dhe, me gjasë, edhe
Qindi e pasdites
këmbëzbathur vështron
farat e zeza në tulin e kuq
kur më thua “Ta ha zemrën”
si shalqi në muzg
në gusht
me gishta përlyer
në grusht
kullon lëng i
gjysmën e jetës e kalojmë duke u mbrojtur
nga thikat e atyre që kujtuam se na deshën
gjysmën tjetër duke shpresuar e pranuar
miqësine e armiqve që rezultuan të padëmshëm
dhe jeta ka veç dy gjysma
Bota nuk u përmbys, dhe, as ka me u përmbysë. Por, Lauria na e bëri të ditur diçka, që ndodh rrallë, ndoshta një herë në shekull: ajo ia hoqi vetes me dashjen e saj, mundësinë për të lindur fëmijë
Ndue Dedaj
