Flakët kishin përfshirë tërë ndërtesën dhe kopështin e bukur përreth. Digjeshin njerëz, pemë, lule, mobilje dhe dekorata.
Nga bodrumet e ndërtesës dilnin turma minjsh të përflakur e të përzhitur që në panik nuk arrinin të shpëtonin dot nga gjuhëzat
mes parqeve të pafund të këtij qyteti
zonja Përditshmëri mbjell pranverat dhe vjeshtat
në të njëjtën pemë...
turma i gëzohet hijes së saj
e unë
sa më shumë rralloj cigaren
aq më shumë ndjej mungesën
e aromës së luleve...
©artangjyzelhasani
Te muri i krisur i këtij pesëkatëshi
u shkruajt rrashta ku ra shejza
zemra zbulesë e kartave
suva që djersin bie peta peta
për vitet e ikura shkallare me djejza
kullonin ditët si mebranë e
Mos më thuaj…
Që shpesh jam e pa kuptueshme
zgjohem në mesnatë pa shkak
flas për gjëra të çuditëshme…
dëgjoj muzikë pa pushim
kërkoj gjithmonë diçka pa emër
që t’i jap frymë e
Faruk Myrtaj - Toronto
Sërish i kishin thirrur në Evropë.
Thanë po. S'mund të thoshin Jo. Nisën të bëheshin gati. Për atje.
E dinin, kur i thoshe “Po” Evropës, tërë ditët gjer të arrinin atje
VAPA
Pllakosi vapa,
siç na pllakos çdo ditë mërzia,
panjat e shushatura,
as marrin frymë,
as shushurijnë,
duhma e dheut psherëtimë,
qytetin mbështjell e hirtë zalia,
djersijnë
- Kjo histori nuk duhet të vdesë - tha Ana - Sepse po e le ti të vdesë, askush nuk do ta marrë vesh se pse ti nuk e shite shtëpinë tënde të vjetër në Tiranë. Dhe askush nuk do ta marrë vesh se
1
nuk i pamë gjethet kur ranë
ishim shumë të zënë
po flisnim për degët e thyera
2
se ne kurrë s’kemi kohë
të shohim gjërat ndërsa bien
gjethet në vjeshtë
a veten në dashuri
s’kishim parë
Enver Bytyçi
