Ky projeksion dikensian po ndodh pas njëqind e pesëdhjetë vjetësh mbi murin e lagësht të një spitali.
Është trup i trajtësuar pesha e territ.
Fillon e merr peshën e çdo nëne kur fillon të bjerë muzgu dhe mungon ndriçimi. I vetmi tokëzim me atë
Ata presin të gjithë, të bjerë kalorësi,
Kanë kohë që mezi presin në fakt,
Ëndrrojnë, luten, trillojnë,
Dhe magji kanë bërë madje!
Presin të shohin si do t'i varet koka,
Rrëshkasin frerët nga duart,
Ja dhe pak dhe pak, dhe ndoshta
Një
Ka çaste kur shpirti rri pezull,
midis frymëmarrjes dhe heshtjes.
Në kufirin e dritës.
Aty ku mendja ndalet, zemra fillon të flasë.
Ajo është pasqyra ime,
ku unë shoh për herë të
flasim për zjarrin që ndezëm dikur
për flakën që na përflaku
për drutë që u bënë prush e më pas hi
por jo për tymin
për tymin nuk flet asnjeri
ku vallë shkon tymi i zjarrit të
Ajo tha:
- Ditët janë të gjata, por vitet janë të shkurtër.
Më shashtisi. Gjë që më ndodhte shpesh me të. Ajo thoshte gjera që ishin përtej mënyrës se si mendoja unë.
Unë, sipas saj, mendoja
Para disa vjetësh një mikut tim të kohëve të shkuara, i ndodhi një fatkeqësi e rëndë. Papritur i vdiq një nga djemtë. Ngase isha shumë larg prej vendlindjes, lajmin e mësova në Facebook. Duke mos
Mr. Charry u ngrit herët me një dhimbje të pazakontë koke. Qafa i qe mpirë dhe kur e pa veten në pasqyrë iu duk sikur po shihte kufomën e tij, ndërsa avujt e ngrohtë të ujit të dushit që përhapeshin
Më në fund u takuam. Pas dyzet vjetësh.
Kafeneja "Mother's daughter" në udhëkryq ishte pothuaj bosh, a thua se edhe muret e dinin se ne po takoheshim pas një kohe kaq të gjatë dhe, me gjasë, edhe
Ndue Dedaj
