Kalina G. shtyu portën e madhe prej hekuri të fabrikës dhe përshëndeti rojen e përgjumur që kish zënë cepin e përhershëm dhe ndiqte me sy punëtorët. Dielli që kish nisur të shfaqej pas malit të Dajtit premtonte kohë të mirë atë mëngjes Maji. Tirana
Zhenia është shoku i ngushtë rus i tim biri këtu në Toronto.
Kur erdhi për herë të parë në shtëpinë tonë më bëri përshtypje mbiemri i tij i famshëm Romanov. Mbiemri i carit të fundit rus të pushkatuar familjarisht nga bolshevikët.
Bamir Bebeziqi
Ti sot ke kaluar të dyzetat, je grua, ke edhe fëmijë. Ti ke një vajzë, e cila sot është në të njejtën moshë me atë vajzën e vogël, e kujton? Atë vajzën e cila shikonte nga vrima e
Do mbyll një ditë sytë e mi
e s’do t'i hapë as dashuria
(siç mbyllim shpesh një hajmali
ku fle e verbër lumturia),
ti qaj e qetë pa dënesë,
mos i fshih lotët me shami,
as mos i mbaj
Bamir Bebeziqi
Në qytetin e vogël D, në një rrugicë e cila sa vjen e ngushtohet për shkak të gardheve të shtëpive përbri, që çuditërisht vetëm lëvizin e sikur hanë nga pak rrugicën e vjetër, një
Faruk Myrtaj
“Ti do zbresësh nga trageti dhe unë do pres atje.”
Zëri që arrinte deri te unë duhej të ishte i babait. Babait tim. Zë i qetë, i babait që fliste me të birin. Biri isha unë.
Shëtit
me hijen manare
trotuareve
me hapin e mendimeve
nga smoku
dhe vetmia thinjur.
Më ndjek heshtur
manarja e mërzitur
pa blegërima.
Ma rrëmbejnë makinat
çamarroken e malluar
për
Më në fund kishte ardhur koha që edhe atij t’i nevojitej një gur.
Një gur jo për varrin e tij, por për djepin, siç e quante zemrën e vet kur donte ta merrte me të mirë dhe ta vinte në gjumë.
Veton Surroi
