Më jepni një gur të skalitur
të ngre buzë lumit një qytet,
më jepni një yll të ndritur
kashtën e kumtrit ta zbres
si koshere të roitur,
më jepni një fjalë të përmalluar
t'ju shkruaj poemën
e shpirtit të mërguar,
më jepni një pikë
…në vend të një ndjese, dikujt që “e theu pendën”
Nxitoi të dilte nga shtëpia, pa u thënë gjë të vetëve, doli në rrugë dhe arriti në “Sheshin e Lirisë”.
Po i gëzohej si fëmijë largimit nga shtëpia dhe lagja ku e njihnin, arritjes sa më shpejt
i fali njerëzimit mitin e dashurisë
e të urrejtjes…
të tradhëtisë e të xhelozisë…
të qëndresës dhe ikjes…
të burrërisë e të zemërimit...
të luftës…e të kthimit...
Kalin e Trojës e
Çuditem
si ikin ditët,
për ku nxitojnë të mirat,
kush i ndjek,
kush i thërret!
Nuk u bëj më apel,
as mungesë s'u vë.
Roitin bletët,
roit dhe globi me gjithsej,
(udha e qumështit e
U lodha me librat
prej letre dhe elektronike,
dola në ballkon,
era shfleton fletët e panjës
sikur më shfleton Iliadën
a Luftën e Paqen
faqe më faqe,
gjetheve yjet dhe dielli
poemat kanë
“Ju sikur bëheni më të mirë larg vendit tuaj,” i tha ajo.
Kostaq Aravani nuk po kthehej i gëzuar si më parë, edhe pse në shtëpi s’kishte ndryshuar gjë. Nadja vazhdonte ta thirrte Kostja dhe t'i
mali është alibia e malësorit, kur shtiret si i fortë,
shiu - alibia e dheut, kur bëhet baltë e butë,
dhomë e gjumit - alibi e te dyve kur hiqen si bashkëshortë,
kjo botë e dhjerë - alibia ime e
Ana lëshoi çantat plastike të mbushura me ushqime në njërën anë të tavolinës dhe në anën tjetër Nju Jork Tajmsin. Ishte ditë e diel dhe kjo gazetë peshonte. Ndryshe nga ditët e tjera, të dielave
Artan Fuga
