Duke medituar për një version të ardhshëm, më të plotë, të librit “Shqipëria në dy kohë”
Qyteti nuk kishte stadium; vetëm një fushë, që në mot të keq mbytej në baltë. Por futbollistët gramshiotë nuk e merrnin në sy këtë situatë. Loja ishte ajo
Shpeshherë kam dëgjuar shprehjen “a je i ramë n’Shkodër apo shkodran?”, d.m.th. a je i zbritur nga fshatrat përreth apo qytetar. Apo “si ka ken Zotnia juej?”, “ta marrsha t’keqen!”. Këto shprehje më bënë të kujtoj shumë gjëra.
Atë ditë erdha vonë nga puna e ngarkim shkarkimit të mauneve, që bëra për plot tre vjet. Sa hoqa shpejt një pulovër që e kisha mbytur në djersë u nisa drejt banjës të bëja shpejt një dush. Dush ato
Artan Fuga
Ka një shumicë zhurmëbërëse që kujton se meqë beratasit nuk lëvdohen për qytetin e tyre, që i gjithi ka gëluar kulturë, pasuri shpirtërore kombëtare, poezi, këngë, dashuri, mirësi
Përngjan mu si kjo sobë e derdhur në metal fjalia e parë e këtij rrëfimi. E prodhuar në Itali në vitin 1920. Rrathët e çelikut, sipër saj, bëhen si Rrathët e Ferrit kur flaka i lëpin me epsh. Në
Në vizitën time të shkurtër para një muaji në Durrës, me Markon, shokun tim, shkuam të shikonim se si janë rritur ullinjtë tanë, mbjellur tek Kisha Ortodokëse lart, rrugës për tek vila. Para se të
Nuk arrita të çmallem me Faikun, shokun e babait, se i ra celulari atë çast dhe foli me dikë. Por që në fjalët e para që dëgjoi nga përtej pashë po merrte një lajm të keq. Nga që iu nguros çdo muskul
Mehmet Elezi
1.
Në udhëtimin tim të parë në Kosovën e lirë mendova edhe për një vizitë në Shpellën e Gadimës. Ndonëse në mënyrë të mjegullt, për të kisha lexuar diçka para 1990-ës, në revistën e
Ruben Avxhiu
