Mark Carney, kryeministri pa legjitimitet i zgjedhur nga baronët liberalë - Nga Mathieu Bock-Côté

Mathieu Bock-Côté

Brenda fundit të javës, Mark Carney do të pasojë zyrtarisht Justin Trudeau si kryeministër i Kanadasë. Do të doja të thoja se ai po e arrin këtë pas një beteje të ashpër për lidershipin e Partisë Liberale Kanadeze, por kjo do të ishte e pavërtetë, pasi ai është zgjedhur nga baronët e kuq të saj, të cilët me këtë rast konfirmojnë fuqinë e tyre politike.

Thjesht u bëmë dëshmitarë të një operacioni komunikimi publik, që në fakt nuk ishte gjë tjetër veçse propagandë.

Mark Carney, i cili prej vitesh ishte një bashkudhëtar i Partisë Liberale, gjithmonë në pajtim me orientimet e saj kryesore, madje ndonjëherë edhe i frymëzonte ato, dhe që ishte këshilltari i Justin Trudeau, tani na paraqitet si një figurë e re, pa asnjë lidhje me qeverinë e tij.

Partia Liberale Kanadeze

Duke shtrembëruar faktet në këtë mënyrë, arrijmë të gënjejmë hapur, të prodhojmë “fake news”, siç thuhet sot, ose, nëse preferoni, të keqinformojmë me vetëdije.

Nuk mjafton të lyesh fasadën e një partie që ka qenë në pushtet për një dekadë për ta paraqitur atë si një parti të re me një vrull të ri. Shumë vërejnë se Carney, për të krijuar iluzionin e një rinovimi, ka “huazuar” pjesërisht programin e Partisë Konservatore të Kanadasë.

Kjo na kujton një gjë: Partia Liberale e Kanadasë, për të mbetur në pushtet, është e gatshme të thotë dhe të bëjë një gjë dhe më pas të kundërtën e saj.

Partia Liberale Kanadeze nuk është thjesht një parti: ajo është shprehja politike e teknostrukturës kanadeze, e cila e konsideron Kanadanë si pronën e saj personale dhe, do të shtoja, që e sheh Kebekun si një koloni e brendshme.

Sa për Konservatorët, ata kanë një funksion shumë të qartë në jetën politike kanadeze: janë aty për të krijuar iluzionin e një rotacioni në pushtet. Herë pas here, ata i fitojnë zgjedhjet, natyrisht, por trajtohen nga teknostruktura si një mish i huaj.

Me fjalë të tjera, edhe kur konservatorët janë në pushtet në Ottawa, ata kanë kundër tyre Gjykatën e Lartë, administratën e lartë publike, Radiotelevizionin federal shtetëror dhe universitetet.

Për ta thënë ndryshe: kur liberalët humbasin zgjedhjet, ata nuk e humbasin domosdoshmërisht pushtetin, të cilin vazhdojnë ta ushtrojnë në mënyrë të tërthortë. Për më tepër, ata punojnë për të modifikuar trupën elektorale në favor të tyre përmes emigracionit masiv, i cili në përgjithësi voton për partitë e majta në Kanada.

Demokracia

Pikërisht për këtë arsye Pierre Poilievre shihet me shumë mosbesim. Ai ka marrë përsipër si mision të tij pjesërisht çmontimin e teknostrukturës liberale kanadeze dhe vënien në pikëpyetje të kësaj elite aq arrogante, e cila e ka çuar Kanadanë drejt një katastrofe. Për këtë arsye, ai trajtohet si një armik publik.

Po ashtu, edhe indipendentistët kebekas, kur janë seriozë, bëhen objekt i një fushate të vazhdueshme shpifjeje, siç po veprohet me Paul St-Pierre Plamondon.

Një gjë është e sigurt: edhe pse Mark Carney do të emërohet ligjërisht si kryeministër, ai nuk ka asnjë legjitimitet demokratik.

Shpallja e zgjedhjeve federale nuk është vetëm e nevojshme, por edhe urgjente. Ata që do të kërkojnë ta shtyjnë këtë afat, pavarësisht arsyes që do të japin, do të shkelin demokracinë.

Burimi: Journal de Montréal

Foto: The Canadian Press/Justin Tang