Albana Lifschin - SHBA
Qe mëngjes herët dhe parku i lojrave ishte i qetë. Ajri i freskët e bëri të nxirrte nga çanta një triko verore. Në prehër mbante një libër të hapur.
-Jepi trupit përpara! Përdor muskujt e barkut! Mbaji këmbët shtrirë
Është mëngjes
dhe lajmet e mira nuk vijnë si melodia e zogjve:
Na ishte njëherë pranvera, shpresa dhe ideja se liria është mungesë e robërisë.
Tani ka tym e gaz dhe pranvera i ngjan vjeshtës.
Mbi kokat tona valëvit pikëllimi
ky flamur morti që
Në sallën e madhe të bibliotekës ku unë dredh zinxhirin për pothuaj dy orë në ditë, u shfaq një mizë. Mu aty tek kapaku i albumit të Pikasos. Ta vras, mos ta vras?!! Kjo ishte dilema.
Jo se kërkohej
Albana Lifschin
Kjo që do t’u tregoj ka të bëjë me bosin tim të parë në Amerikë.
Ishte djalë i mirë, por s'ishte fare për biznes. Në restorantin tonë të vogël vinin klientë që hanin veresie
Albana Lifschin
Ajo kishte gjithë mëngjesin që vërtitej nëpër shtëpi sa në një dhomë në tjetrën me një shqetësim që s’e linte të përqëndrohej në asgjë. I dukej vetja si ajo flutura e plagosur që
Po ta shohësh Katsumin nga afër, ti nuk e kupton se ajo sapo i ka kapërcyer të tetëdhjetat. E hollë si një krande e thatë, e beson ose e merr me mend se ajo nuk i ka më shumë se katërdhjetë kilogram
Albana Lifschin
Ata ishin ulur përballë njeri tjetrit në një McDonald’s. Ai mbante shtrënguar në pëllëmbën e tij dorën e saj të vogël. Kishte qenë vajza e ëndërave të tij në shkollën e mesme
Albana Lifschin
Makina kishte një orë që kishte lënë qytetin. Në sedilien e pasme dy zonja të moshuara po bisedonin rreth darkës së fejesës ku i kishin ftuar. Vajza që shpallte fejesën atë mbrëmje
Enver Robelli
