Ata i sjellin si në një thertore,
i shtrijnë mbi bordura, mbi bulevard.
Dorën zgjat njëri dhe kap Solzhenjicinin,
sikur e nxjerr nga një gulag.
Një tjetër fut kthetrat në një traste,
e zezë trasta si një korb,
Hygonë nxjerr pa e ditur ç'po
E vuante çdo ditë e më shumë pafuqinë të dilte shëtitje në parkun e madh të qytetit.
Të kërkosh të jetosh më tepër, do të thotë të abuzosh me jetën, thoshte me vete. Ishte çasti të ikte nga kjo botë.
Kur fikte dritën në darkë shpresonte se nuk do
(Fragment nga romani "Shënimet e Gjon Nikollë Kazazit" -1982)
“...Unë, Gjon Nikollë Kazazi, i biri i Pjetrit, i lindun në Gjakovë në ditën e dytë të motit të madh njëmijë e shtatëqind e dy, me
Poetët-njerëz të ligj, shtetet gjithmonë i shajnë,
Sillen me ta si me gratë, zihen dhe i ndajnë,
Pastaj prapë u bëjnë këngë, për ta zënë dhe qajnë,
U bëjnë ndere prej skllavi, mbi supe i
Tiranën e kishte parë për herë të parë kur në botë zyrtarisht njihej si kryeqytet i Republikës Socialiste të Shqipërisë, i një vendi të vogël të Ballkanit, atëbotë me rreth tre milionë banorë, që
Para se të shkonte të flinte ndezi kompjuterin t’u hedhë një sy të fundit krijimeve që kishte publikuar në Facebook. Vjersha tre like, tregimi dy.
I doli gjumi fare. I kishte shkruar me aq pasion
(Në kujtim të monumentit më të madh kulturor shqiptar, që u vra mizorisht më 2002 nga plangprishësit)
Në kafenenë "Te Rrema", për vite të tëra, kishin pirë kafenë e mëngjesit. U pëlqente të uleshin
Po e nis këtë vështrim mbi poezinë e poetit të mirënjohur Petraq Risto me një shprehje të tij: “Poeti shpesh përjeton si të vetat dhimbjet e njerëzimit, ngjan me atë që gëlltit zjarre, që thith
Enver Bytyçi
