Si të kthesh përvjetorin e Pavarësisë në karnaval - Nga Dritan Goxhaj

Në datën 28 nëntor që lamë pas, në Tiranë u organizua një lloj parade e quajtur “Parada e Shqiptarëve”. Duke parë imazhe të saj në televizion më erdhi në mendje tregimi satirik me titull “Nën hajat të Parrizit”, ku bëhet një bisedë mes Shën Pjetrit, Skënderbeut dhe Djallit. Tregim i shkruar nga At Gjergj Fishta në vitin 1928 dhe publikuar në librin e tij “Anzat e Parnasit”.

Në atë dialog mes këtyre tre personazheve në një moment Skënderbeu i drejtohet djallit: “Kta don me thanë se në Shqypni nuk paska atdhetarë!”

Dhe djalli që i përgjigjet: “Atdhetarë?........edhe të flakët besa! Mjaft me pvetë sa sa ksula e bardhë e e thimët, e sa pafka e zezë e peca e kuqe asht ble sivjet n’Shqypni!”

Dhe vërtet me atë lloj parade të quajtur në mënyrë të çuditshme “Parada e shqiptarëve”, sikur duan të tregojnë se këtu nuk është Shqipëri dhe shqiptarët kanë ardhur të parakalojnë në këtë ditë të shënuar.

Një paradë e tillë nuk është se ka ndonjë të keqe, por ama e organizuar Ditën e Pavarësisë në Tiranë dhe jo atje ku është shpallur Pavarësia dhe ngritur flamuri, thjesht heq vëmendjen nga qëndra e festës. Pasi në këtë ditë nuk mund të jetë Tirana ajo që bën bashkë shqiptarët nga të gjitha trojet dhe Diaspora, por është dhe duhet të jetë vetëm Vlora. Bërja e kësaj feste në Tiranë thjesht dhe qëllimisht heq gjithë vëmendjen nga ceremonia zyrtare shtetërore e kësaj feste në qytetin e Vlorës.

Në këtë mënyrë ata që e konceptuan, që në rastin tonë janë dy vetë, kryeministri ynë (që mos qoftë), Ed(vin) Rama dhe kryetari i Bashkisë së Tiranës Erion Veliaj, ia arritën qëllimit të tyre, folklorizimit të kësaj feste dhe në veçanti folklorizimit të ndjenjës patriotike.

Gjithë qëllimi i tyre është që patriotizmi të shihet thjesht si një atraksion folklorik, thjesht si një festë flamujsh dhe kostumesh kombëtarë e asgjë tjetër. Ata nuk duan që njerëzit të kuptojnë se patriotizmi nuk është festë, por është filozofi jete. Është mënyrë të menduari dhe të vepruari.

Patriotizmi ka të bëjë me fazën kur të gjithë ata njerëz të ndershëm që deri në momentet që flasim nuk janë bërë pjesë e të ligës. Kur them pjesë e të ligës, nuk janë përfshirë në aktivitete kriminale që dëmtojnë atdheun, që kanë refuzuar të bëhen pjesë e korrupsionit të qeverisë, e ngrenë zërin dhe denoncojnë, protestojnë dhe veprojnë për të ndaluar të keqen dhe ata që i bëjnë këto të këqija atdheut të tyre.

Patriotizmi fillon atëhere kur gjithë këta njerëz të ndershëm janë të gatshëm të sakrifikojnë nga rehatia e jetës së tyre, nga mirëqënia e jetës së tyre, nga liria e tyre për të mbrojtur ose çuar përparë një kauzë e cila ka të bëjë vetëm me atdheun e vetëm për hir të atdheut, duke lënë jashtë saj interesat personale.

Por ama duhet të jemi të qartë, se nuk mund të jemi patriotë nëse me para të huaja merremi me çështje për Shqipërinë, pasi ai është thjesht mercenarizëm dhe jo patriotizëm.

Gjithsesi po i kthehem sërish asaj paradës të bërë në Tiranë. Edhe pse u trumbetua se në të ishin shqiptarë nga të gjitha trevat shqiptare, aty mungonin shqiptarët e Çamërisë dhe arvanitasit.

Mos vallë qeveriu ka dashur të na thotë se Çamëria nuk është trevë shqiptare dhe arvanitasit nuk janë shqiptarë?

Dhe “çuditërisht” edhe kryetari i bashkisë në asnjë moment të performimit të tij “patriotik” nuk i përmendi asnjëherë as çamët dhe as arvanitasit edhe pse i përmendi disa herë arbëreshët, kur dihet që pjesa më e madhe e arbëreshëve janë me prejardhje arvanitase. Mos vallë ka dashur të respektojë Ambasadën greke që i financoi 5 stola tek liqeni i Farkës?

Gjithsesi, të dy këta “patriotë” ia arritën plotësisht qëllimit të tyre.

“Patrioti” Ed(vin) Rama arriti të hiqte gjithë vëmendjen nga ceremonia zyrtare e cila nuk mori më shumë se vetëm 5 minuta vëmendje në çdo televizion. Sa turp!

Ndërsa “Patrioti” Veliaj ia arriti të “promovojë” vetveten si njeriu i shqiptarisë, të cilit i djeg shpirti për gjith shqiptarët kudo që janë, me përjashtim të çamëve dhe arvanitasve.

Të dy sëbashku ia arritën qëllimit që ta kthejnë këtë ditë të patriotizmit shqiptar në një festë thjesht folklorike, që për nga mënyra e veshjes dhe asaj çfarë u reklamua në atë lloj parade, i ngjante atyre festave me maska që të rriturit i quajnë karnavale, ndërsa fëmijët “Hallouin”. D.m.th ia arritën që Festën e Flamurit ta kthejnë në një karnaval.

© Dritan Goxhaj