Andej-Këtej

Fli i qetë mik! - Nga Bamir Bebeziqi

Bamir Bebeziqi - Toronto

Ky shkrim është fiction. Një ditë, kur shkova të blej diçka, në një dyqan italian, në murin e tij, ngjitur me vendin ku bëhej pagesa, ishte varur një pllakë me një mbishkrim: "Piccolo ladro va in galera, grande ladro fa carriera." Këtu mora frymëzimin.

Në këtë shkrim mund të ketë ndoshta ngjashmëri me jetë njerëzish. Doja të nxirrja një ide, idenë e brengës së njeriut të ndershëm, vuajtjes së tij, pasi nuk di se ç'te bëjë. Kur ke një shok fëmijërie që zotëron pallate e hotele e ti jeton me punën e ndershme je para dilemës: "Po une çfare jam? Ta provoj edhe unë njëhere". Por nuk di e bie viktimë. Më vjen keq se si shoqëri po humbasim vlerat. Njeriu profesionist e i ndershëm shikohet si i mefshtë e jo i kohës.

Një mikut tim, i cili nuk jeton

I dashur miku im! U bënë disa vite që nuk jeton e në mungesë të atyre rreshtave, që duhej të shkruaja në atë kohë, po përpiqem të të kujtoj sot.  Të njihja nga larg prej kohësh, e nga afër të njoha nga fillimi i viteve '90, kur unë militoja në partinë e ëndrrave e, meqënëse më pëlqeje për personalitetin e profesionalitetin tënd, një ditë të propozova per t'u bërë anëtar i partisë.

Ti nuk pranove, megjithëse bindjet e tua, nuk ndryshonin shumë nga të miat. Ti nuk pranove, pasi ndoshta doje të qëndroje i paangazhuar, ndoshta nuk doje të përziheshe me njerëz të të gjithë kategorive, ndoshta nuk doje t’i bindeshe disiplinës së grupit e për këtë, nuk kisha të drejtë të gjykoja. Vendimet e tua, ishin të tuat e nuk kisha të drejtë t’i vija në diskutim.

Ti megjithëse nuk u angazhove, gjithmonë pate detyra të rëndësishme, pavarësisht se partitë e qeveritë binin e ngriheshin, rrëzoheshin e lartësoheshin përsëri. Derisa jetoja në Shqipëri, ti nuk ndryshove karakter. Qëndrove po ai njeri, ashtu si të njoha, i ndershëm, familjar, i edukuar, fjalëpak, qytetar i respektuar. Para disa kohësh, mësova se nuk jetoje më, pasi sëmundja e tmerrshme nuk të kishte kursyer.

Pyeta per ty e mësova se diçka e rëndë kishte ndodhur me jetën tënde, kur rruga ime e komunikimit me miqtë e mi, më ishte bllokuar nga dëbora e akulli i emigrimit, Mora vesh se ti kishe rënë në burg për disa kohe e pas burgut, sëmundja e tmerrshme të kishte thithur në vorbullën e saj e nuk të kish lëshuar, deri sa të kishte marrë edhe frymën.

Mësova, se ti kishe vënë diku një firmë, për një dorë parash. Paredhënësi milioner të kishte përfolur e Kontrolli i Shtetit të kishte kapur shkeljen, shkeljen të cilën ti e kishe pranuar, e ngaqë nuk kishe para të paguaje avokatë e gjykatës, iu drejtove qelisë së ftohtë të burgut, ku kalove disa kohë me njerëzit jo të serës tënde, njerëz qe nuk të kishte shkuar kurrë në mendje, se do te shkëmbeje cigaret, që ti i pije pa pushim.

I dashuri miku im! Sot, fjalët e mia nuk kanë vlerë, pasi ti ke kohë që ke zënë vend atje ku të gjithë do shkojmë një ditë, por dua të të them diçka, që nuk mund ta mbaj në zemër. Une dija, që ti ishe burrë e nuk bliheshe lehtë, por ja, duke jetuar, duke dëgjuar, duke parë miq e kolegë, që lëviznin me vetura të bukura, që bënin pushime në vende ekzotike, visheshin me rroba luksi e gratë e tyre shpenzonin para pa fund nëpër sallonet e modës e bukurisë, mendove t’i bëje qejfin gruas tënde një ditë.

Mendove se me ato pak para, që paredhënësi milioner të kishte ofruar, do merrje gruan, te cilen ta kam njohur për zonjllëkun e saj, do shkoje në Paris, do vizitoje Kullen Eifel, do flije në ndonjë hotel në qendër të tij, do darkoje në ndonjë restorant e do pije kafe në ndonjë nga kafenetë e shumta të Parisit. Ndoshta do t’i blije gruas një kapele e do t’i bëje një foto, aty në breg të Senës e foton do ta vije në Facebook, apo ndoshta ke menduar se do t’i blije vajzës një telefon të markës së fundit e djalit një orë të shtrenjtë.

Miku im, sot po të drejtoj pyetjet: "Me kaq pak u shite ti? Kaq poshtë re, sa pranove të shkelje kodet e tua te ndershmërise, që i kishe të shenjta?"

Ke bërë gabim miku im. Ke bërë gabim, qysh atëhere, kur të ofrova të bëheshe anëtar partie e nuk pranove, se po të pranoje, ta them me siguri, asgjë nuk do të ndodhte, pasi partia di si të mbrojë.

Si munde ti miku im të firmosje pa qenë i angazhuar në ndonjë parti? Ke dëgjuar ti ndonjë anëtar partie të burgoset? Le ta provojnë njëherë e do të shikosh se si do dalin militantët të të mbrojnë.

Miku im, ti pranove të hyje në burg, pasi nuk ishe mësuar të luaje lojën e ndyrë të politikës dhe vuajte atje, deri ditën e fundit. Edhe kur dole nga burgu, ti nuk dole si dikushi, të cilit jo vetëm nuk i bëri përshtypje burgu, por bëri edhe karrierë më pas, bile gjeti edhe një dashuri të re.

Ti me siguri dole nga burgu i turpëruar e doje t’iu fshiheshe shokëve e miqve të tu. Me siguri je bërë pishman me dhjetëra herë për atë firmë që hodhe e vuajtja bëri që sëmundja e tmerrshme të shfaqej e të merrte në pak muaj.

Miku im, ti nuk jeton e shumë të kanë harruar, por unë të kujtoj, ashtu të gjatë e të hollë, me trupin e drejtë e më vjen nëpër mend një fjalë e urtë indiane: “Drurit të lartë e të drejtë, i bie sopata i pari.”

Milioneri paredhënës që të përfoli ty miku im, i ka shtuar paratë sot. Pasuritë nuk i numërohen, ka pallate e hotele, motele e plazhe, ndersa ti, ke vetëm dy metra katror vend, diku në një kodër të qytetit tënd. Fli i qetë mik!

©Bamir Bebeziqi