Krijimtari

‘Sherifi’ - Tregim nga Vangjush Saro

Në hotel kishte mushkonja. Por ato do të bëheshin të mërzitshme e të lodhshme në mbrëmje. Gjatë mbasdites, telashi pati një tjetër emër. Ata nuk ishin sistemuar mirë ndër dhoma, kur diku mes djemve plasi një sherr. I përfshirë në këtë grindje, qëlloi edhe një djalë i ri, i zbehtë, disi i trembur, ca më tepër i lodhur; fyelltar thoshin që ishte...

Në grupin e amatorëve që sapo kishin mbërritur atje për një takim kombëtar, gjendeshin edhe dy njerëz krejt të veçantë. Një nga Komiteti dhe një tjetër nga Policia. Njeriu nga Komiteti ishte si punë përgjegjësi; kurse tjetri, ishte thjesht një amator, korist, që punonte polic. Mirëpo për dreq, ai polici quhej Sherif... Dhe, për arsye që merren me mend, edhe atje kishte ardhur dhe rrinte me uniformë.

Epo, meqë që ishte puna për një grindje, njeriu i Komitetit dërgoi të thërrisnin pikërisht policin. Me një gur vras tre zogj, mendoi ai. Vetë rri larg, sherrin e shuaj, ata i tremb. Pra, tani Sherifi u thirr për të rivënë rendin. Ja tek mbërriti ai drejt e nga tualeti dhe ishte ende duke mbledhur ushkurët. Si është ngjarja? Ai ishte një burrë i shkurtër, me kokë të madhe dhe me vështrim të rreptë. I pëlqenin termat, edhe pse nuk i kuptonte. Filloi menjëherë nga hetimi. Çfarë i the ti të dëmtuarit? Në rregull. Po ai çfarë të tha ty? Në rregull. Kush ngacmoi i pari? Pra, kush ishte shkaku? Jo jo, ma thuaj ti shkakun... Po pasoja? E di ti cila është pasoja? Pra, shkaku dhe pasoja...

Zëri i policit sa vinte bëhej më i lartë, pse jo edhe më i egër. Fytyra e tij gjithnjë e më shumë po ngrysej, po çfarë të ngrysur. Papritur, ai djali fyelltar u skuq, pastaj u zverdh i shkreti, ca më vonë zu të bëhej blu... I ra të fikët sakaq. Mos! Njeriu nga Komiteti bërtiti si i ndërkryer:

-Sherooo, ç'na bëre! Ujë! Tundeni. Ndihmë! Shkundeni! Obobo! Festivali. Sekretari i Parë.

Të tjerët u hodhën menjëherë mbi viktimën e kësaj skene ngjethëse. Ca i hidhnin ujë. Nja dy përpiqeshin ta mbanin për krahësh. Dikush e qëllonte me pëllëmbë. Një tjetër i fliste te veshi, sikur të ishte hoxhë a prift debili. Asnjë shenjë jete. Ujë! Tundeni! Ndihmë! Shkundeni! Ia filluan sërish duke e spërkatur dhe duke e qëlluar me dacka. Jo Sherifi. Unë nëc, thoshte ai duke mbështjellë gjuhën; dhe vështronte pjerrtazi, me duart prapa kurrizit. Edhe ajo më duhet!

Në gjithë këtë tollovi, sidomos njeriun e Komitetit s'e zinte vendi.

-Si e ka emrin? Hë? Latif? Përmendu, Latif! Latif, more djalë!

Më në fund, djali i hapi sytë dhe po përpiqej të kuptonte çfarë kishte ndodhur. Ashtu, de. Ne vërtet të folëm, sapo donim të të flisnim pak... Por tjetri, me të parë Sherifin, zgurdulloi sytë; vate, i ra të fikët prapë. Medet. Latif! Djalëëë! Ujë! Bukë! Ashtu, lageni, tundeni... Obobo! Shero, ç'më bëre!...

Të pranishmit filluan nga e para; me dacka dhe me ujë, duke e tundur dhe duke e shkundur. Mezi erdhi në vete tjetri. Njeriu i Komitetit iu gjend sërish te koka. More Latif, more djalë. Ne vërtet e thërritëm Sherifin... por ne nuk... por ai nuk...

Djali shikonte përqark i lodhur, i hutuar, madje pak si guak, a thua mezi ç’priste të shquante aty pari ndonjë fytyrë miqësore. S'ishte e thënë. Koka e madhe e Sherifit iu shfaq edhe njëherë tjetër pothuaj copë shkëmbi... Njëherë, në mal, një gjë e tillë ishte shndërruar në ujk se. Ani. Nuk ishte në mal. Duhej të mblidhte veten. Megjithatë, me të parë Sherifin, atij të shkretit prapë i ra të fikët. Uauuu! U palos tjetri sikur t’i kishin rënë me dru kokës. Njeriu i Komitetit lëshoi sakaq vikamën:

-Sherooo, ç'na bëre! Na more në qafë... Festivali. Sekretari. Latif, bre djalë, zgjohu se të pret fyelli...

-Latif! - Tha një tjetër, i ngeshëm. - Mjaft i re fyellit në një vrimë...

Ishte një mbrëmje për t'u rrëfyer. Si i thonë fjalës, mirë që ka natë, e u qetësuan gjindja; ra të flinte e të çlodhej edhe fyelltari i shkretë. Anipse mushkonjat ia bënin pareshtur pëzzz te veshi, te sytë... Natën e mirë!

***

Të gjithë menduan se historia me fyelltarin dhe Sherifin mbaroi me aq. Në koncert, askush nuk e kishte mendjen tek ata. Ja njëra këngë e shko, ja njëra valle dhe tungjatjeta, iu erdhi radha fyejve. Latifi, që në fshat ishte bari dhe s’kishte parë kurrë nga kaq afër ndonjë polic, mushkonja jo e jo, rrinte tani strukur atje te fundi i rreshtit. Si i tepërt. Ai nuk ishte solist, thjesht bënte harmoni, në mos iso. Por papritur, në një çast pa ekuilibër, aty përballë, në rreshtin e parë, ai prapë 'gjeti' Sherifin. Siç doli më pas, tjetri ishte një oficer vendas, që sa nuk ia kishte prerë kokën Sherifit. Po ajo fytyrë, po ai vështrim, po ajo kapele. Kush e filloi sherrin? Cili qe shkaku? Ai nuk po gjente dot frymë për ta mbushur atë të uruar fyell. Po pasoja? Cila është pasojaaa? Po ajo uniformë, por kaki... Dhe ia kishte ngulur sytë në një mënyrë që... Atëherë, ç'janë shkaku dhe pasoja? Pasojaaa! Fyelltari i shkretë u lëkund një copë herë sa përpara prapa, sikur të donte të jepte një përgjigje dhe duke e lëshuar fyellin te këmbët, ra në dyshemenë e podiumit sikur një kalli i prerë me drapër.

-Ujë! Ujë! Koncerti. Sekretari...

Ishte njeriu i Komitetit që këlthiste nga prapaskena. E hoqën të shkretin djalë, e xhvatën më mirë, duke iu bërë shenja të tjerëve të vazhdonin interpretimin, ndërkohë që bariut zunë t’i binin me shpulla e t’i hidhnin ujë, ndërsa dikush përsëriste thirrjen e njohur: Latif, përmendu more djalë! Një tjetër: Hiqni fyellin nga skena! Por ama shfaqja vazhdonte; dhe ashtu, me sytë në qiell, tek yjet, ai djalë i pafat mendonte se me sa ngazëllim ishte nisur për këtë turne, që tani ca mushkonja po e përdhosnin, pa le që s’kishte fuqi as t’i përzinte, e fyellit nuk i kishte rënë dot...

***

Gjatë rrugës së kthimit, në autobuz, mbase edhe për shkak se ky i flamosur e zuri pak, në një si pikëpjekje (padashur) me Sherifin, atij djali prapë i ra të fikët. Kishte qenë një turne i mundimshëm. Kështu do të rrëfente dikush kur të mbërrinin në qytet. Në një mbrëmje qorre, pa drita...