3 fabula nga Vangjush Saro

FILLIMI DHE… FUNDI

Pilivesa është shumë në humor;

i bën nja dhjetë xhiro në oborr.

E ndjek atë plot admirim një Brumbull,

pastaj edhe një Mizë sa një sumbull.

Madje kokën ia tund një Buburrec…

Dhe Pilivesa nis e thotë serbes:

“Epo ja, unë jam!

Dhe kjo është bota!

Të tjerat, si ta themi, janë të kota…”

Një Shpend i madh,

që gjuante kaqolen,

mbulon me hije gjysmën e oborrit.

Dhe befas… fjalën ia lë në mes;

bëhet vakt e shkreta Pilivesë.

 

LEPUR ME PRETENDIME…

Ai u ngrit me mendje të keqe:

“Kështu, more vëlla, diçka nuk vete.”

Mërzitur ish me atë jetë modeste;

donte pakëz bujë, njëlloj feste.

“Përse mos ulërij si Ujk njëherë,

t’i shtie drithmat pyllit të mjerë?”

Hop (!) mbi shkëmb dhe hapi gojën pyka:

Veç një piskamë nxori nga gryka.

Mirë… por mund të bënte si Ari,

të tundej Bota nga hungërim’ e tij.

Edhe njëherë mbi shkëmb i ngrati;

por “objektivin” prapë nuk e kapi.

Atëher’ iu kthye gëmushës për gjumë;

në ëndërr i kishte ecur më shumë…

 

VETËPËRMBAJTJE

Bam (!) një çifte në pyllin e vjetër;

nga strofkulla doli zonja Dhelpër.

“Po hedh njëherë sytë te përroi.

Ndoshta për mua diçka teproi:

ndonjë thëllëzë a ndonjë lepur…”

Por befas u dëgjua çiftja tjetër.

U kthye Dhelpra:

“Kurrën e kurrës!

Më mirë pa ngrënë, se të lë lëkurën…”

©Vangjush Saro