Flamurtari - Nga Vangjush Ziko

Një miku im i ngushtë, kishte vajtur në Amerikë si turist për të takuar xhaxhanë e tij të moshuar kurbetlli.

Kur u kthye në atdhe, ai më tregoi këtë histori.

Xhaxhai i tij, mbi të tetëdhjetat, ngrihej çdo mëngjes, merrte flamurin amerikan, që e mbante të palosur në një raft të veçantë, e shpaloste dhe e ngrinte në shtizën metalike, që lartësohej në oborrin përpara shtëpisë së tij.

Kur vinte mbrëmja, ai dilte, e ulte flamurin, e shkundte, e paloste dhe e vendoste në raftin e vet. Kur i nipi i ishte lutur një ditë që ta ndihmonte, xhaxhai s'kishte paranuar. Këtë detyrë duhet ta bënte ai vetë dhe askush tjetër! Ai kishte puthur flamurin dhe kishte shtuar:

- Ky flamur më bëri mua njeri, më shpëtoi nga hallet dhe nga skamja.

Nuk ju thashë se ai i kishte kërkuar të nipit që t'i sillte me vete disa numra të gazetës së vjetër lokale të qytetit të lindjes dhe albumin me fotografitë me pamje nga vitet e djalërisë së kaluar në mëmëdhe...

Njeriu paska ca ndjesi të pavetëdijshme apo të vetëdijshme, që lidhen sa me vendlindjen aq edhe me vendmërgimin.

Dhe ardhka një çast kur instikti i tij i venka që të dyja këto vendbanime në peshoren e gjyqit vetjak dhe ndodhka që peshorja e ndërgjegjes, rëndoka, për çudi, nga vendi i emigrimit!

Kurbetlliu i thinjur puthte flamurin e huaj, që tashmë ishte bërë flamuri i tij dhe lotonte duke parë albumin e rinisë dhe duke lexuar gazetat e vjetra të vendlindjes...

E çudtshme qenka peshorja e shpirtit të njeriut!

Ajo është e prirur të synojë nga e ardhmja. E ardhmja paska një forcë tërheqëse shumë herë më të madhe se sa e kaluara, sado e shtrenjtë dhe e dhimbshme qoftë kjo.

© Vangjush Ziko