“Një vajze të vogël” - Nga Bamir Bebeziqi

Bamir Bebeziqi

Ti sot ke kaluar të dyzetat, je grua, ke edhe fëmijë. Ti ke një vajzë, e cila sot është në të njejtën moshë me atë vajzën e vogël, e kujton? Atë vajzën e cila shikonte nga vrima e çelësit, studentin që kthehej vonë në shtëpi, tek: “Letra e një të panjohure”, të Zweig-ut.

Të kujtoj mirë, të paktën qysh kur ishe shtatë-tetë vjeçe dhe më bënte përshtypje, se ti ndryshoje nga fëmijët e tjerë. Ti nuk qeshje, nuk luaje me shoqe. Ti qëndroje me orë pas dritares e shikoje të tjerët si luanin. Ato vajzat e vogla, jo vetëm luanin e gëzonin, por në ditët e diela, apo në verë, prindërit e tyre i merrnin e i çonin në plazh, ose në shëtitje, në bulevard.

Ty nuk të merrte njeri, pasi babai të kishte vdekur, kur ti ishe në moshë të vogël e nëna jote, ishte martuar me një tjetër burrë. Ti ishe e vogël, kur u bëre me një motër dhe shpejt e kuptove, se gjithë dashuria në familje, shkonte tek motra e vogël, ndersa ti vuaje e ashtu u rrite pak nga pak. Unë shpesh të shikoja e seç kisha nje simpati për ty, ndonëse unë isha student e ti nje vajzë e vogël. Edhe ti më shikoje e më përshëndesje e një ditë m’u afrove e më the:

 “A mundeni të më shikoni pak motrën e vogël në karrocë, se dua të shkoj deri në shtëpi?” Unë pranova, ti ike dhe shpejt u ktheve duke më falenderuar.

Ti u rrite dhe kujtoj një ditë, kur ishe në moshën e vajzës tënde sot, në moshën e asaj vajzës, në novelën e famshme të Zweig-ut. Ishte një ditë vere e kisha shkuar të takoja një shokun tim të kursit, i cili kishte ardhur në plazh. Kishim kaluar plot pesë vjet bashkë në universitet e kishim dy tre vjet që punonim si inxhinierë të rinj.

Diku tek Hekurudha, vendosëm çadrën pranë bregut të detit e pas pak u shfaqe ti, e shoqëruar me një vajzë më të rritur. Ju vendosët çadrën ngjitur me ne e më pas filluat të cicëronit. Cicërima jote ishte e dobet e mezi e kapte veshi im. Vura re se ti ishe rritur në trup, ndonëse e vogël me moshë e më erdhi keq e mendova: “Përse vajzat e vuajtura rriten shpejt? Përse janë ndryshe nga moshataret e tyre, të cilat rriten me dashurinë e ngrohtësinë e prindërve?”

Ajo ditë kaloi shpejt e pas saj, kuptoja që diçka të mundonte. Unë megjithmend isha në të njejtën moshë me studentin e novelës së famshme, por isha i ndryshëm nga ai. Unë njihja vuajtjen tënde, dija rritjen e vështirë tënde dhe të vetmen gjë, që ushqeja per ty, ishte dhëmbshuria.

Une nuk kisha moshën për të qenë babai yt, as moshën për të qenë i dashuri yt. Unë kisha moshen, që të isha një vëlla i madh për ty, një vëlla që ndoshta ti e kishe ëndërruar ta kishe, vëlla që të mbronte, vëlla që ti të mbështesje kokën në shpatullën e tij, kur të kishe nevojë.

Një ditë, kur ti duhet të ishe maturante, një djalë po përpiqej të ndalonte me forcë. Unë qëllova rastësisht aty me vajzën time, e cila ishte jo më shumë se një vjeç. Ti u shkëpute prej tij edhe erdhe tek unë, duke ledhatuar vajzën time. Djali priste që ti të ndaheshe  prej meje, por ti vazhdoje të ledhatoje time bijë e unë kuptova se kërkoje ndihmë. Të mora e të përcolla deri në shtëpi e ti më falenderove. Kur u ndava prej teje, ai djali më ndalon e më pyet:

“Çfare e ke ti atë vajzen?”

“E kam si motër te vogël, pasi e kam rritur,” i pergjigjem.

Djali nuk flet e largohet. Pas pak nga një lokal pranë, një i njohur imi çohet nga tavolina, më ndalon dhe më pyet:

“A e njihje ti atë djalin që të ndaloi?”

“Jo, nuk e njihja,” i përgjigjem.

“Ai ishte gangster filani. Si nuk e njihke ti!” më thotë me habi.

E nga t’i njihja gangsterët e Durrësit unë!

…Më pas ti mbarove gjimnazin dhe nëna jote të çoi jashtë Shqipërisë për studime dhe ti studiove fort e u bere doktoreshë. E pate kuptuar, se vetëm me studim mund të shkoje përpara, duke hedhur nga pas kujtimet e hidhura të fëmijerisë dhe rinisë.

Ti gjete edhe shokun tënd të zemrës e u bere me një vajzë, e cila sot duket e lumtur, pasi prindërit e saj i japin ngrohtësi, i japin dashuri, të cilen ti e di më mirë se kushdo, se sa e rëndësishme është për një vajzë të vogël.

Eh Zweig! E bëra këtë shkrim, që të mbyllej bukur e jo si ti, tek ajo “Letra e një të panjohure” tëndja, që akoma më turbullon shpirtin, me fundin e saj të dhimbshëm.

©Bamir Bebeziqi