Një poemë e lodhshme për çka mbeti - Nga Artan Gjyzel Hasani
e gjatë shumë kjo udhë e jetës së shkurtër
ndërprerë nga ëndrra në ëndërr
këputur nga zgjime mediokre
banale si rutina
më lodhi rrugëtimi i lehtë drejt të nesërmes
i rremë si leximi i fatit në krahët e fluturës
dhe besova se ashtu ishte e shkruar
por ligjet e natyrës mbarojnë aty ku fillon dashuria
në peshoren e saj përmbysen të gjitha balancat e jetës
aty një njeri i vetëm
rëndon më shumë se miliona të tjerë
dhe nga të gjithë gurët që mbajtëm mbi shpinë
më i rëndi ishte guri i vetes
kur të tjerët i deshëm
herë shumë
herë pak
por kurrë sa duhej…
fryn erë brenda meje këtë natë
edhe pse i kam mbyllur dritaret e qiellit
por këto më vinë ndërmend
kur mëndjen dua të humbas
pa e vrarë për asgjë të mirë që ndoshta ka mbetur
kthinave të padukshme ku shpirti rreh si zemër
dhe i mbytur nga përgjigjet e pyetjeve që s’u bënë kurrë
zhytur në gjërat që dot s’i bëra
përpiqem të notoj anash vetes
pa e prekur…
(nga vellimi poetik "IMORALISTI”, 2020)
©artangjyzelhasani