Social distancing - Nga Artan Gjyzel Hasani
1
para se të rrëmbesh pishtarin, ik gjej errësirën
kështu më pat thënë një zjarrvënës pyjesh
një të dielë me diell e plot dritë
ku askush nuk e vuri re flakën time
ndërsa nxitonte urtë e butë
në hidhërime afatshkurtëra
dhe gëzime dalëboje…
2
Pasqyrat avulli s’i turbullon si dikur
nuk dimë më ku jemi dhe a jemi
vijë e fatit ka humbur udhën në lëkurë
shndërruar në re nga e cila lind jermi
alergjikë nga fryma, prekemi në ajër
si duart e statujës në Playa Del Carmen
ku pinim birrë, duheshim dhe ankoheshim
pakënaqësia për ditët që iknin shpejt
privilegji i vetëm i atyre që s’do të takoheshin
3
dhe tashmë bëjmë kujdes të mos afrohemi
më shumë nga sa duhet, më pak nga sa thonë
më tepër nga sa mban ajo fije e hollë
që duke na ndarë na bashkon
e padukshme, e pashmangshme
me miliarda njerëz që na rrethojnë
rastësisht padashur, pa e ditur as vetë
e vërtetë paska qenë veç ndarja jonë
se bota përtej e ndarë ka qenë gjithnjë…
4
nuk jam plakur, por jam neveritur
më lodhin njerëzit inteligjentë po aq sa idiotët
të ndershmit po aq sa maskarenjtë
kaloj ditën time pa kokëçarje
se kush ka gabuar e kush ka të drejtë
ngjesh armët dhe hyj ku të doni
në drama, komedi a tragjedi
tragjeditë njerëzore, oh ç’fjalë e madhe,
kjo shpikje teatrore për spektatorë
por sot spektatorë nuk ka, vdekur janë të gjithë
kanë zaptuar skenën, secili regjizor i imazhit të tij
qelbur nga zullumi dhe vetëkënaqësia
nuk ka Arman që na bën derman
provo Lalique, Hugo Boss, oh no…
jemi të gjithë shishe parfumi bosh
mbushur me etiketa që fshehin zbrazëtinë
në vitrinën tonë dhe koshin e një tjetri…
5
ndalohet, jo, mos, nuk, snuk
ndalohet hyrja, edhe dalja ndalohet,
ndalohet zëri i lartë, rrezik zjarri,
tension i lartë, këtu ka helme,
vija të bardha në hundë dhe në rrugë
ndalohet duhani deri 9m larg ndërtesës
e thënë ndryshe tymos nën rrotat e makinave,
o Zot ç’komfort!
në qytete, pyje, plazhe, parqeve kudo ndalohet
ndalohet duhani në Everest dhe alkooli në Amazonë
ndalohet pështyma, mos kalo, mos vrapo në korridore
ndalohet fryma
ec ngadalë, pa zë, pa shikuar, pa prekur, pa zhurmë,
në mundsh zvarritu, do të të pranojnë menjeherë
e kur të zvarritesh akoma më shumë ke fituar
inkurajohen përshëndetjet dhe buzeqeshjet
por mos shiko dikë në sy më shumë se 16 sekonda,
mos fol me xheste, mbaji duart mbrapa,
mos përdor fjalën Q dhe K dhe P
mos prek, mos përqafo, mos kthe kokën anash
këtu nuk flasim por pëshpërisim,
ndalohet mbi 60 km/orë, 100km/orë,
mos guxo të arrish shpejtësinë e dritës, o njeri,
se edhe atë do të ta ndalojnë
arrogantët zvarranikë trushplarë…
6
I lodhur nga pikat e presjet, shenjat e pikësimit
në fytyrën vrarëlije të gramatikës së jetës
nga rregullat, kufijtë, telat, kodet,
i lodhur nga mirëditat dhe mirëmëngjeset
që ua paskam borxh tërë të panjohurve të botës
nuk e di nëse do kem fuqi dhe dëshirë
të të them edhe ty natën e mirë
dhe ty të vjen t’u hedhësh duart në grykë...
është ai sikleti që na zë në fyt
kur duhet të hiqemi më fisnikë nga sa jemi…
7
shpikim terma me ndarje dhe luajmë me to
si dikur me tituj filmash, oh ç'mirëkuptim,
ndarje fizike për të shpëtuar lëkurën tonë
njerëzimin si ornament, por jo shpirtin,
po kush po çan më kokën për të?
nuk ka më udhëkryqe, as mëdyshje,
njeriu postmodern nuk ka dilema
dhe ne nuk jemi primitivë apo jo?
jemi i pari qëllim dhe i fundit
punë e paqme, mision i kryer...
në këtë botë të hekurosur globale
në qarkullim ka veç dele
të gjitha njësoj borë të bardha
lindim si meridianë që përqafohen
jetojmë dhe vdesim si paralele…
(nga vellimi poetik "IMORALISTI", 2020)
©artangjyzelhasani