Sëmundja e dashurisë - Nga Përparim Kapllani

Isai hodhi shallin e zi rreth qafës dhe doli jashtë. Kishte ndjesinë se duart e buta të erës do t’i sillnin pranë ato përkëdhelje të munguara nga mijëra kilometra larg. Ku ishte Svjetllana vallë? Ndoshta ende jetonte në Shën Peterburg, atje ku kishte lindur. Patjetër që duhej të ishte martuar. Mund të kishte krijuar familjen e saj dhe ndoshta e kishte harruar përfundimisht. Shpejtoi hapat, me dëshirën për të ikur sa më parë nga lagja “Vullnetari”, ajo hapësirë e krijuar artificialisht, me pallatet pa shije, të ngritura me kontribut vullnetar. Ajo lagje sikur i ngjante me një garnizon ushtarak të pashpallur. E tërhiqnin më shumë rrugicat e ngushta dhe sidomos lagja “Kala”, rrugët e vjetra me kalldrëm. Ata gurë të punuar nga mjeshtra të mëdhenj i kujtonin babain, që kishte qenë një nga gurëskalitësit më të mirë të Stambollit. Kalaja, ajo fortifikatë ushtarake fushore ishte ndërtuar fare pranë vijës “Egnatia”- arteries gjigande që në kohën e Romës lidhte Lindjen me Perëndimin. Gurët, se pse i ngjanin me koka njerëzish shurdhmemecë, që digjeshin nga dëshira për të treguar historitë e tyre.

Më tutje Kulla e Sahatit tregonte orën një pas mesnate. Gjithmonë e kishte magjepsur kjo ndërtesë trekatëshe, që rrëfimtari osman Evlia Çelebi e përmendte në shekullin e XVII-të dhe ia përcaktonte vendndodhjen afër Xhamisë së Hyngjarit, mbi portën e Kiblës. Kulla ishte dëshmitari gjigand 19,45 metra e lartë, që ashtu si Guliveri shikonte liliputët, teksa vazhdonin rutinën e tyre të mërzitshme: punë-shtëpi, shtëpi-punë dhe në fundjavë bёnin një shëtitje përmes bulevardit të vetëm të qytetit. Akrepat dukeshin të lodhur, si krahët e një njeriu që kishte punuar gjithë ditën e ishte gati të merrte një sy gjumë. Shtyu me forcë deriçkën e metaltë, që ndodhej në anën jugore, me pamjen nga çarshia. U mbajt fort pas parmakëve të drunjtë dhe për pak minuta e pa veten pranë këmbanës gjigande. Iu duk sikur po i merrej fryma dhe zbriti poshtë sa hap e mbyll sytë.

Dimri ende nuk kishte dhënë shpirt. Kurorat e mimozave kundërmonin që larg, duke e bërë edhe më romantike atë natë të vetmuar shkurti. Lajmëtaret e para të pranverës, ato kokrriza të verdha i binin papushim mbi supe, në fytyrë dhe duar. U mori erë thellësisht atyre luleve plot aromë dhe mbylli sytë me përmallim. A nuk ishin këto rruaza magjike simboli më i bukur i një dashurie të fshehtë e sublime, që nuk vdiste kurrë? Frynte erë dhe bënte pak ftohtë, ndërsa qielli qëndisej tek-tuk nga yje të vetmuar. Këputi një degëz mimoze dhe e thërrmoi me gishtat që i dridheshin. Sa do të kishte dëshirë që t’i dhuronte një tufë më lule nënës së dy djemve të tij, Manushaqes, pavarësisht se ajo e kishte filluar një jetë tjetër. U martua me mblesëri dhe kishte diferencë të madhe moshe me të, por Isai gjithnjë e kishte trajtuar si bashkëmoshatare dhe më shumë si një shoqe të ngushtë. I kujtoheshin ato ditë të bukura të fejesës, kur kishin shkuar së bashku në Vishanj të Skraparit, atje ku pulat hanin gurë. Atje ku fshatarët kishin hapur zemrat dhe dyert dhe e prisnin mikun me çfarë kishte në shtëpi. Atje ku kosi pritej me thikë dhe nuk ngopeshe dot me ajrin e pastër. Kujtonte ato netë, kur e ngrinte nusen në krah e rrotullohej me të nëpër dhomë, gjersa i erreshin sytë. Sa më shumë që i zgjoheshin ato kujtime, aq më shumë ndjehej i trishtuar dhe aq më pranë i afrohej të vërtetës. Ato kokrriza të verdha mimoze që i derdheshin mbi supe, sikur ia nxirrnin parasysh edhe njëherë të vërtetën lakuriqe, se Manushaqen nuk kishte për ta patur më në krahët e tij. Kur ishte në spital mendja i ishte përqëndruar thjesht në ata pacientë që i shfaqeshin parasysh. Dita kalonte e tensionuar, me frikën se diçka e keqe mund të ndodhte. Jashtë spitalit, dita dhe nata ishin të plota dhe nuk mbaronin kurrë. Dielli i vriste sytë. Ditën njerëzit e shumtë në rrugë sikur e frikësonin. I bëhej sikur e shihnin me mëshirë e njëkohësisht me përbuzje. Të qënurit i sëmurë mendërisht, nuk ishte njësoj si të qënit i sëmurë nga zemra apo kanceri. Njerëzit e zakonshëm sikur kishin frikë dhe ndrojtje e përpiqeshin t’i rrinin sa më larg të sëmurit mendor.

Eh! Kështu do të ishte përgjithmonë. Ndoshta do të kthehej përsëri në spital dhe ekzistonte mundësia, që mund të mos shërohej kurrë më. Djemtë do të rriteshin pa babain e tyre biologjik dhe për të kjo ishte më e keqja e të gjitha të këqijave. Ishte damkosur përfundimisht nga ajo sëmundje e pashërueshme, më e keqja nga të gjitha sëmundjet e tjera të marra së bashku. Më e keqe se kanceri apo sëmundja e zemrës. Të ishe i sëmurë mendor, ishte njësoj si të dënoheshe me përbuzje dhe braktisje. Nëse do të ishte i sëmurë nga kanceri, mbase gjërat do të kishin rrjedhur ndryshe. Mbase Manushaqja nuk do ta kishte lënë dhe ai do të mund t’i kalonte ditët e fundit të jetës pranë fëmijëve të tij të dashur.

Përse vallë ishte bërë kaq melankolik atë natë shkurti? Po sikur t’i harronte të gjitha e të mos e rëndonte veten aq shumë, por thjesht të shijonte ato çaste në shëtitoren e qytetit? Përse duhej ta rëndonte veten për ca gjëra, që nuk i kishte patur asnjëherë në dorë? Nëse do të ishte në gjendje të zgjidhte sëmundjen nga e cila duhej të vuante, ajo do të ishte patjetër, dashuria. Dashuria për gjysmën tjetër të botës, femrën. Si vallë zoti e kishte krijuar atë qenie të butë e të ëmbël? Ata sy plot diell e flokë të derdhur mbi supe si shtëllunga resh? Ato buzë të plota e të rrumbullakta, të lyera me ngjyrën e qershive? Ai bel i hollë dhe trup lastar! Sa i mungonte kurmi i femrës, vithet e plota dhe gjoksi i bëshëm, fustani i derdhur gjer në fund të këmbëve. Zëri i ëmbël, që i çuçuriste në vesh ato dy fjalëza aq të brishta: Të dua! Nga ajo torturë e përditshme duhej të kishte një zgjidhje. Vërtet ishte shumë larg dhe nuk kishte kthim pas, por ai mund të bashkohej me vajzën e ëndrrës, duke... fluturuar vetë drejt asaj.

Ai mendim i beftë i futi mornica në të gjithë trupin, por sikur ia hoqi si me magji atë gur të rëndë në zemër. Në një dimension tjetër, mbase do të ishte në gjendje të ishte pranë saj: si hije, si vizion, si mendim.  Edhe pak do tё agonte. Duhej tё gjente njё lartёsi mё tё madhe dhe mё me pak bujё. Ja, ai pallati pesёkatёsh nё hyrje tё lagjes “Vullnetari” iu duk mё i pёrshtatshёm. Acari i ftohtё i natёs iu fut nё palcё. Ndoshta nuk ishte thjesht tё ftohtёt, por edhe frika nga ai vendim i rrufeshёm. Ngjiti shkallёt njё e nga njё, duke u munduar qё tё mos bёnte as zhurmёn mё tё vogёl. Banorёt e pallatit dhe i gjithё qyteti po bёnin gjumin e tretё, ndёrsa ai po bёhej gati tё flinte gjumin e pёrjetshёm. 

© Përparim Kapllani - Fragment nga romani "Grimcat"

Romanin mund ta blini nё: https://www.smashwords.com/books/view/992079