Letërsi

Një stuhi me mërzi - Tregim nga Ilir Levonja

Për një arsye, a shumë të tilla, po flisja me tim bir rreth kripës dhe gazozave. Përdorimit me shumicë të tyre. Mori një qese të madhe patatinash me reklamën e një atleti bejsbolli. Sapo u nisëm, e hapi, e provoi. Një kënaqësi e jashtëzakonshme. Më ofroi edhe mua. Unë nuk pranova.

Mbaj mend se në kohën time nuk kishim të tilla. Nëse do hanim diçka, e quanim si për të kaluar kohën. Sidomos me lulet e diellit dhe farat e kungullit. Ose kausha me frutat e stinës. Kumbullat e sheqerit përshembull.

Isha duke ngarë makinën.

-Unë nuk ha kripëra, - bëlbëzova me mendjen diku.

-Pse? - më pyeti ai.

-Janë një rrezik i madh për gjakun tim. Më shtojnë ritmin e zemrës, -ia ktheva duke i thënë tekstualisht ato që më tha doktori përpara disa ditëve.

Ai u kthye nga unë. Më vështroi duke mbajtur dorën përpara gojës. Cipa e krispët e patates dukej si një copëz petali trëndafili i kuqërremtë por e tharë. Ndërkohë nuk e di pse shtova edhe këtë frazë të shpifur.

-Nuk dua të vdes dhe të lë ty vetëm, - pëshpërita duke shikuar edhe rrugën. Seç kisha një lloj vale mjegulle diku midis syve të mi. Rrinte si shtroje e tejzgjatur. Ndaj për të zbutur këtë, nuk thashë, të lë ty jetim. Por të lë ty vetëm. Megjithatë, prapë, përmenda vdekjen. Nuk dua të vdes dhe të lë ty vetëm. Ndofta e ka fajin të gjithë kjo shtjellë që herë është pezëm, herë boshësi, herë nerv gicilonjës që asnjëherë nuk e kuptojmë se nga vjen. Herë një dhimbje që të pickon qoshet e syve. U dërrmova të gjeja arsyen se, nga më hipi gjithë ky maraz. Një lloj ndjenje e keqe. Një ndjesi ndjella ligësht. Kush vallë më mërziti kështu. Kaq sa të më dridhen duart e t'i flas tim biri me nervozizëm. Dikur, kam lexuar një shkrimtar italian që i quan këto ndjesi si diçka që ka lidhje me ty. Emri i tij është Dino. Ne i themi, m'u përvëlua veshi. Kur ta bën veshi piu, dikush, diku, po të mban me gojë. Por kur ta bën veshi piu? Kur të shpon zemra? Kur nuk gjen dot as shkakun se nga u zbraz mbi ty, gjith kjo masë shtypëse? Bezdisëse? Çfarë ndodhi me ty? Hë, çfarë përgjigje ë? Çfarë emri t'i japësh? Qesha hidhët. Megjithatë është fjala jo vetëm pse veshi bëri ''piu'', por ndjesitë e shtjella rreth teje. Pa qejf, pezm, i qortueshëm, nervoz, i pakuptimtë etj.

-Nuk jam vetëm, kam mamin, - ma ktheu ai.

Mbeta i befasuar. Përtej u ndez drita e kuqe e semaforit. Nga po shkoja. Në perëndim apo lindje? Nxorra telefonin dhe preka butësisht tastierën të shikoja polet. Përtej erdhi një biptimë komenti.

-Ma jep telefonin. Nuk është e drejtë të tekstësh kur drejton mjetin, - më qortoi ai.

-Po nuk ka problem, edhe nëse më ndodh gjë, ti ke mamin. Pastaj më zëmërohen ata që nuk u kthej përgjigje. Ne zëmërohemi kollaj. A e di ka plot nga ata që kanë shkëputur lidhjet me mua pse nuk u pëlqen mëndja ime, -thashë unë me sytë tek semafori.

Përtej u ndez drita e jeshilie. U nisëm.

-Si ma the atë fjalë? - thashë me një këmbëngulje gjithë keqardhje.

-Cilën fjalë? - më pyeti ai.

-Që nëse vdes unë ti ke mamin, - ia ktheva.

Ai heshti. Askush nuk dukej sikur frymohej nga ne. Vetëm ajo bëzja e motorit dhe konturet e natyrës nga të dyja anët e rrugës që shkonin me shpejtësi përkundër nesh.

-Domethënë nuk të duhem unë, më ë? - pyeta qejf mbetur.

-Babi, pse i mendon gjërat kështu. Unë doja të thosha jo se nuk të dua ty. Por që nuk jam vetem. E shikon që edhe ti zemërohesh, - ma ktheu ai dhe u mbyt nga të qarat. - Si guxon e të mendosh se nuk të dua ty. Si? Si kujton se edhe unë kam në kokë ato që ke ti.

U krijua një situatë e vështirë aq sa më preku. Ai la menjanë patatinat dhe ktheu vështrimin nga pylli i parkut përbri. Unë pashë në atë profil vetveten. Diku të arratisur. Mendërisht midis kurorave të pemëve. Pylli ku vlonin të lumtur me mijra mëllenja dhe gerguj. Ata kishin njëri-tjetrin brenda çjerrjeve dhe gumëzhitjes në botën e tyre. Binin në tokë si re të zeza dhe ngriheshin po ashtu. Me njerëzit nuk ndodh kështu. Ne jemi më pak kolektivë, për shkak të intimitetit. Miqësia na forcon si veten por na zvogëlon si grup. Na ndan në grupe dhe ne nuk e kemi problem pastaj të kthehemi nga miq kampionë, në armiq ekzemplarë. Nuk e di. Seç kam një padëshirë, një ndjesi të mendoj keq. Ose të kujtojë njerëz e të tjera. Me pak frymë moralizuese. Pse kështu? Pse ashtu? Pse ? Megjithatë ka një botë komunikimi që po e zbardh këtë qënësinë e humbur çast më çast. Atë që më rri si shtjellë mjergulle tek vështrimi. Atë që nuk e bëri fjala, po e bën pamja. Vizualja. Komunikimi vizual dhe virtuoz. Duhet të ketë me patjetër diçka. Ktheva mjetin vringthi drejt pyllit të parkut. Sikur ta kisha gjetur shkakun e atij marazi. Po, nga që po ngisja me shpejtësi, nuk mund të lexoja mesazhet në celular. Nuk e di pse, por as që të ma lexonte im bir, nuk doja. Zogjtë u ngritën si një re e stërmadhe dhe mbytën pemët katana. Janë disa lloje të tilla me kurorat gati sa një kodër. Lëshojnë nga sqetullat e tyre lastarë gjarpërues që i ngulen tokës si shushunja. Kështu vit më vit dhe trungu i tyre herë bëhet si një vagon treni. Herë një bllok trungjesh që i ngjan një grupi kollanash që mbajnë përsipër një urë të gjelbër.

-Përse ndaluam këtu, -më pyeti im bir.

Biptiu telefoni.

-Do më qortosh për ndonjë gjë tjetër? - vazhdoi ai.

-Jo bir, nuk do të qortoj më. Dua të shplodh një duhmë gulçesh që po më mbyt gjoksin, - ia ktheva unë duke shfletuar ekranin e telefonit.

-Mirë ktheji përgjigje atij qe të shkruan. Se e di unë punën tënde, -tha ai.

U kujtova se kur vijnë miq, pas darke kemi një zakon ... imitojmë njëri-tjetrin. Njerëzit tanë që kemi përreth. Aq sa jemi. I imitojmë me ecjen, me urdhrat, me ato që na duken se krijojnë të qeshura. Mua më imitojnë me kompjuterin në prehër. Me vrap sa tek njëra dhomë në tjetrën.

Nuk doja t'i flisja më për gjëra që ia mbushën sytë me lot, si vdekja. Por shpejt e pashë që ajo ishte aty, brenda atij aparati të vogël. Aty duke i dhënë kuptim ketij nervozizmit tim. Kësaj gjëndje të amullt. Boshësie që i dhimbte shijes për gjithçka e çdo gjë. Të gjitha ato pse-të, me të gjitha ato marazet e çuditshme etj. Ndodhi ajo koha kur një gur shkëputet diku, nga mali. Dhe njeriu kupton se sado larg prej atij vendi jehona e gjëmimit do ta gjej që ai të mos i mungojë dhimbjes së dashurisë mes shokëve. Mesazhi në celular thoshte se, atë orë, atë botë, humba një shok. Iku ai që na shkulte me të qeshura. Me fjalë të tillë si, 1 teke raki, 1 pulë, 2 teke raki, 2 pula. Ndaj ashtu, pa fjalë, sytë plot lot, përqafova tim bir pa arritur asnjëherë t'ia shpjegoj... se sa e humnertë është humbja e një shoku.