Letër miqve që më njohin - Nga Alfons Zeneli
U mërzitëm tashmë me cigaret,
me ngrënien e mëngjesit,
me minifundet, koktejlet u mërzitëm.
Durimit iu sos durimi për të pritur
ndodhinë pa Godo, pa fund.
Kaq të tmerrshëm po qënkan rreshtat e shprishur,
rebelimi i trupave,
lehjet e maceve dhe cicërimat e qenve
dhe arti absurd.
Se po na bren deri në asht ankthi i së vërtetës,
mbështetjet e pakuptimta në shtylla kryqëzimesh.
U mërzitëm tashmë me gjërat e pazakonta.
Po rrudhen rrugët nga hapat,
nga rrëmuja e mendimeve tanë të metaltë.
Po thyhen pasqyrat nga përmasat e hatashme
të shëmtimit tonë,
po e humbin ekuilibrin stinët,
po shfaqen epidemitë në dimër,
flokët po na bien në pranverë...
O Perëndi,
kur do krihemi
për t'u bërë të bukur
vetëm një herë?!
(1995)
©Alfons Zeneli