Ngërdheshje djalli - Cikël poetik nga Zhaneta Barxhaj

Zhaneta Barxhaj është një poete e afirmuar prej kohësh. Poezia e saj rreket dhe bart e transmeton me sukses të plotë dramacitetin, lirizmin, dashurinë dhe filozofinë e jetës. Nëpërmjet një arsenali të veçantë ajo na bën t'ju shkojmë nga pas vargjeve të saj dhe të ndjehemi brenda tyre si në anijen tonë. Pavarësisht se në çfarë dallgësh e detesh na çon. Kjo ngjan për arsye se ato vargje e ato poezi janë frut i përjetimeve të thellë, janë të shkruar nga një njeri i vetëm, por që klith shpirtin e të gjithëve.

Gjama

E madhe asht gjama e mëkatit,

që bjen e nuk ndalet kso ane.

U ndryshk e u shkërmoq hekuri i kobshëm

nën tingujt e mbramë.

E madhe asht gjama e pushtetit,

që sillet e kcen kso ane.

Herë ha mishin e shpesh shpirtin

nën trysnin e P-së së madhe.

Sa lehtë bjerret shpirti këtu,

sa lirë kushtoka jeta!

Po liria ku asht vallë?!

Ku shkoi e u zhduk ajo marroke?

Turra e drurëve përkundruall

ngroh turrmën që e dogji të gjallë.

 

Cibun përjetësie

Erdha dje pranë teje

me sytë tek e nesërmja.

U mbështolla rreth parzmores,

si cibun përjetësie.

Vesha fermelenë pa mëngë

të vdekjes së vajzës.

Torra në bobina zjarri

fijet e arta të vetes.

Sot, përpëlitem…

mes ngjalljes dhe vdekjes

 

Ngërdheshje djalli

Ti po fle.

Ke mbyllur sytë ëndrrave të tua,

dhe nuk e di çfarë sheh.

Të vjedh prej meje gjumi

dhe ma bën natën gri.

Më fiket drita, shikimi më venitet,

hojeve të pritjes.

Dhe pres mëngjesin,

me sytë e enjtur nga lotët e mallit,

me buzëqeshjen e mekur

nga ngërdheshjet e djallit.

E di çfarë më tha ai teksa flije?!

Më tha, se përgjuar kish ëndrrat e tua.

Se ti lozje dhe qeshje me një dritëhije,

se bëje dashuri me një kumrie.

Se aty, mbi lulediellin e vargjeve që më dërgove u përqafove.

Tani dielli po lind,

do kthehesh prapë tek unë,

është rradha ime për gjumë.

Por, ti mos dëgjo djallin, ai nuk ma sheh ëndrrën.

Por, dhe po e pa,

ti dëgjo zemrën.

 

Dromca

Dromcat e shpirtit të tij,

shkëputen nga toka e më arrijnë.

Më kapin prej flokësh

e duan të më heqin xarrë.

Mu në fyt më fusin thonjtë

e më mekin frymën.

Uh! Nxirë e sterosur,

marr ngjyrën e duhmës së hukatjeve të tij,

mbi qelqin e syve të fikur.

Ah! Jam ulur mbi një kokë.

Rastësisht, padijeni, por pikërisht

në vertikalen time,

dergjet thellë koka e prerë...

Të dy jemi bërë si skaje drejtëze.

Tërheqim e tendosim

me dhunë njëri- tjetrin.

Ah! Më shemb kjo dijësi,

por s’kam ç’bëj,

do vazhdoj të ulem mbi kokën e tij.

Do kacafytemi gjatë mik,

ndaj, pak mëshirë.

Nuk është faji im,

që ti le kokën nën mua

e unë ulem mbi...

Ndaj, ma liro pak fytin.

Mblidhi dromcat e tua,

ngecur fijeve të mia

dhe më ler të frymoj.

Pak ajër mik... të lutem pak ajër!

Është koha ime…

 

Qava

Qava.

Mezi prita të qaj si vjeshta,

kur dera u mbyll pas meje.

Ashtu qetë, shtruar,

si çapitjet e takave

mbi trotuarin e lagur.

Eca ngadalë,

njësoj si kjo stinë pa stinë

ditëve të mia.

Ndala me sytë përdhé.

Qorrazi shkela mbi dërrasat e vjetra,

të barit vetmitar.

U ula dhe porosita kafe.

Ndoshta kafen më të gjatë

të kohës boshe.

Atë po pi ende...

Si? Ti nuk e beson?!

Eja pra, në rrugën e askundit,

në barin e dytë djathtas.

Nuk ngatërrohesh mos ki frikë.

Nëse nuk më gjen mua,

do të gjesh vetveten...

 

Arna

Kokla-kokla peri

bërë nga këputje duarsh,

gjilpërës shkoi sërish.

Tërhiq e mos këput,

mbi buzë ma qepi puthjen.

E pastaj me majën e mprehtë

shtynte brenda plasave

koklat që mbeten sipri,

duke më kërcitur dhëmbsh.

Buzë qepur puthjesh

i bluajta ndër dhëmb sa i treta.

Mbylla sytë e hundët,

që mos t’i ndjeja hidhësinë

kaptimit të kafshatë koklës...

Tash,

puthjes nuk i duken má arnat,

madje... quhet krejt e re.

 

©Zhaneta Barxhaj