“Burn-out” - Nga Dashnor Kokonozi

Skicë
Gruaja e re e plotë dhe e bukur por e vogël si një bonsai, zbriti nga autobusi dhe iu afrua hyrjes së apartamentit. Karrocën e bebes e shtynte me njërën dorë. Tjetra thuajse i ishte mpirë nga një trastë e madhe. Kur dëgjoi autobusin të largohej, u kujtua se kishte harruar të falënderonte një vajzë që e ndihmoi të zbresë.
Fasada familjare e pallatit të saj i ngjalli ndjesinë e përditshme se aty merrnin fund angaritë e mëdha dhe fillonin ato të tjerat, po aq të mëdha. Por që i kryente me qejf.
U përkul të largojë napën që mbulonte fytyrën fëmijës dhe ndeshi në buzëqeshjen e saj. Ja tani do të hash, i tha dhe shtypi butonin e ashensorit. Dera po vononte të hapej. Jo sot tha me vete. Jo sot, jam e lodhur. Lutja nuk ndryshoi gjë. Ashensori nuk punonte, asnjë llambushkë nuk ndizej. Gati iu mbushën sytë me lot. Ishte vërtet e rraskapitur. Pas punës kishte rendur te një tregtore, pastaj te çerdhja, kishte vrapuar te autobusi që po ikte...
Nuk i ndjente më këmbët nga lodhja, por nuk mund të rrinte gjatë aty. Ngriti deri të supi rripat e trastës së madhe dhe me dy duart e lira mbërtheu karrocën.
Në çdo sheshpushim të shkallëve priste se mos kalonte ndokush, që ta ndihmonte. Siç ndodh rëndom, askush nuk po dukej. Ajo përfitonte të qetësonte frymëmarrjen dhe numëronte një nga një shkallaret që arrinte të ngjiste.
Dera e apartamentit të saj iu duk si porta e Parajsës. La trastën përdhe dhe ashtu si mundi, me beben në krahun tjetër, arriti të fusë çelësin në vrimën e bravës. E ktheu dy herë dhe e shtyu me këmbë. Dera u përplas tutje dhe mori të kthehej mbrapsht. Gruaja pati refleksin të kthehet anash dhe goditjen e derës e mori në shpatull. Foshnja e pa të mbyllë sytë dhe i buzëqeshi. Ajo u përpoq të mos ulërinte.
E lëshoi trastën në korridor dhe si shtyu përsëri derën me këmbë nga pas, nxitoi të lidhë foshnjën te karrigia e lartë ku e ushqente çdo ditë. I buzëqeshi për herë të parë dhe e siguroi se aty ishin së fundi bashkë, njëra për tjetrën. Gjithnjë duke i folur, bënte ecejake sa në dhomë e në banjë që të ndërrohej e të freskohej për vete. Ishte po aq e rraskapitur, por ndihej më mirë.
Foshnjës i fliste gjithnjë e më shumë. Kishte frikë se mos e zinte gjumi. I shpjegonte gjithçka që mori të bënte. Pse duhej t’i lante zarzavatet para se t’i qëronte, pastaj pse kishin nevojë t’i shpëlante edhe një herë, sasinë e kripës, ta vajit... Vuri tenxheren mbi kamjen e furrës me gaz dhe si hodhi brenda gjith ç’kishte përgatitur, ndezi flakën blu. Ai çast i pëlqente edhe bebes. Në pritje i shpjegoi edhe një herë formulën dhe e këshilloi ta mbante mend duke e siguruar se ajo, mamaja e saj, zotëronte sekretin e supës më të mrekullueshme që dinte të bënte ndonjë grua në këtë botë, disi të lodhshme...
Kur erdhi çasti i duhur, uli flakën blu dhe u kthye nga foshnja që ta përgatiste për magjinë që do ndodhte. Si u sigurua se kishte të gjithë vëmendjen e saj, ngriti kapaku. Avulli i supës u ngjit vrulltas në ajër, si të dilte nga llamba e Aladinit. Kuzhina u mbush me erë të mirë.
- E shikon ç’ka bërë mami për ty? - e pyeti. - Do të lëpish buzët.
Bebja qeshi nga maja e karriges së saj. Nuk dinte ende të fliste, por me duart që i tundi në ajër mundi t’i thotë që e çmonte shumë talentin e nënës së saj.
Që ta shijonte duhej të bënte edhe pak durim. Gruaja hodhi ca krem të freskët në supë, e përzjeu mirë që të shkrihej me masën e zarzavateve dhe i mori erë e kënaqur. Ky ishte sekreti i recetës së saj të suksesshme.
Zbrazi supën te një tas i vogël dhe u kthye t’i lidhë grykësen bebes. I kaloi dorën mbi gjoks si për t’ia shtruar mirë e bukur dhe mbushi një lugë. Nuk deshi t’ia konte menjëherë. Supa nuk ishte thjesht zarzavate të kaluara në një përzierës dhe pak krem i freskët. Kishte një gjë tjetër që ishte me shumicë aty brenda. Dashuria e saj, ajo me të cilën e kishte gatuar. Bebja prapë ngriti duart lart me ngazëllim. Ishte tamam kjo që kishte pritur mamaja. Buzëqeshi e kënaqur dhe i afroi lugën. Bebja mbylli buzët.
- Jo, biri. Mos ki frikë, i tha, mami nuk të lë të digjesh se mezi të kam.
Foshnja qeshi. Ajo i zgjati përsëri lugën. Bebja e mbylli gojën në çastin e fundit.
- Ah, ia bëri mamaja e pakënaqur, ti më pe si i ndenja më këmbë përsipër supës tënde!
Foshnja ngriti duart lart, por mamaja mendoi se duhej të ndërronte strategji. I fryu pak lugës dhe e afroi te goja e saj, sikur do ta hante vetë. Doli të ishte një gjest fort mbresëlënës. E intriguar sa më nuk bëhej, bebja priti syhapur të shihte çfarë do të ndodhte. Gruaja qeshi me marifetin e saj dhe, ndonëse hapi gojën e saj, menjëherë i ndërroi drejtim lugës dhe ia afroi bebes. Suksesi nuk ishte aq i shpejtë sa edhe luga. Bebja prapë e mbylli gojën.
- Po e humbas durimin, foli gruaja e pakënaqur, por u përpoq të mos e ngrejë zërin. Ende nuk e kishte përdorur dinakërinë e fundit që ruante në arsenalin e saj. E ngriti lugën lart dhe nisi ta sjellë rrotull si aeroplan. Foshnja u shkri në gaz. Kur aeroplani ra në pikiate dhe po i afrohej rrezikshëm gojës së saj, ajo e mbylli përsëri.
- Po ma sjell majë hundës me këtë të ngrënën tende! - bërtiti gruaja. - Më vjen të marr e të të hedh nga dritarja!
Pastaj heshti e tmerruar nga fjalët e saj. U mpi e gjitha, si të kishte qenë në origjinën e prishjes së rendit kozmik të jetës.
- Jo syri im. E kisha për lugën jo për ty…
La mënjanë lugën fajtore dhe duke e shtrënguar foshnjën pas vetes, shkoi të ulet në divan. Bebja dukej e kënaqur. Nuk i kishte marrë seriozisht fjalët e saj. As kishte dëgjuar ndonjëherë që mamatë i hedhin bebet e tyre nga dritarja.
Gruaja nuk arrinte të kuptonte si ndodhi që i nxori ato fjalë nga goja. Shtrëngoi sytë fort nga një ndjenjë fajësie dhe ndjeu lotët. Mbështeti kokën në gjoksin e bebes që ajo të mos ia shihte tek i rridhnin faqeve.
Bebja mori të luante me flokët e mamasë.
I zuri gjumi të dyja.
© Dashnor Kokonozi