Vangjush Saro
Ilir Gjini
Xhevdet Nasufi
Trokiti dreri në prag të shtëpisë
gjurmë dëbore si lodërza la,
mbatha gjurmët drejt tajgës u nisa,
ku digjeshin mijëra yje kristal.
Ndritte tajga nga yjet e natës
shkëlqente Globi prej asaj flake,
kërkonte Santa në pyllin e
Miranda ishte një vajzë e bukur me flokë të zeza e sy ngjyrë ulliri. E mbaj mend si tani atë buzëqeshjen e saj të ëmbël, qerpikët e gjatë dhe të kthyer, që i puliteshin mbi faqet ngjyrë rozë. Kishte gjetur punë në Qipron Turke si rrobaqepëse, së
Një pulëbardhë s'po zgjohet dot
nga ngrica
mbështetur sqepin ka
pas varkës zënë në çark.
Kulmakët në breg
mërmëritin me vete
përkulur si shkop i peshkimit
(peshqit tallen me grepat e
Mbi detin që u flet baticave
poetët janë ca puthje në pritje
si prita lumenjsh
si trofta kundra rrjedhës
shohin shpesh qiellin poetët
dallojnë dalldinë e dihatjes
tropikun e
-Fshihuni djemaaa! Dhe shikoni me kujdes atë... atë burrin që po rri ngjitur pas bredhit.
Një dorë shkurresh, mjaftoi që ne të strukeshim; por duke përgjuar sy e vesh, siç ‘ishim porositur’. Në
Kur vjen nata
jo nata po mesnata
makinat përpara garazhit
përçapin lodhjen
njerëzit flenë dhe gërrhasin
qyteza buzë oqeanit
dëgjon si kërcasin kockat e akullnajave
arinjtë flenë mbi
Tregim*
Nuk e kuptoj pse na i hoqën nga duart celularët. Kjo është një gjë kaq e habitshme; ne s’mund të bëjmë dot pa to. Urdhërin e dha drejtori. Thuhet se kanë lajmëruar edhe prindërit. Të jenë
i zhveshi moti drurët
u rrëzoi gjethet
i la pa emër
pylli u bë skelet
foletë
djepe të zvjerdhura
mpreh druvari
(ah, druvari dimër)
sopatën
t'i presë pranverës
damarët
me gjak të
