Ballkonin tim
e mbajnë në krahët e tyre
panjat
kanë zgjatur degët
me gjethe të njoma
(mos gërvishtet betoni
parmakët e hekurt
mos shtrembërohen)
ka ndyshuar bota
patat kanë filluar të imitojnë
avionët prej duralumini
mbi krahët me pupla
Sapo ka zbardhur dita dhe unë kam mbetur për karburant në një fshat që nuk ia di emrin.
Ndodhet rrëzë një mali të lartë. Nga kjo kuptoj se dielli lind vonë në këto anë. Në pritje të ndonjë makine që mund të kalojë aty pari, ulem në një pijetore dhe
Kam kaluar oqeanin dhe jam kthyer për pushime në atdhe. Shtëpia e vjetër. Ndoshta jo. E vjetëruar. Bie erë lagështie. Muret të zbërdhuqur. Dritaret e drunjta të brera nga krimbat dhe kripa. Duhen
Sigurisht mëngjesi sjell puthje më shumë,
Përderisa universin e pafund më vete e ke,
Në qiellin e kaltër lundrojnë të qeta,
Yjet, hëna.
Meteorët e rremë i lamë prapa.
Më pranë janë retë
Nga destini shkatërrimtar apo fati i keq mund të shpëtojnë dhe të shmangen njerëzit e vegjël. Njerëzit e mëdhenj, përkundrazi, e kanë destinin dhe fatin e keq pjesë të madhështisë, por kjo gjë
Kam shkruar mijëra faqe letërsi të pabotuar dhe për pasojë askush nuk më njeh si shkrimtar. Kjo është gjëmë për një artist. Sidomos për një artist që jeton në Republikën e Semaforëve. Nuk kam famë, e
Dita shkiste mbi patina,
Nën harkun e mendimeve të lodhura.
Rënduar me re, qielli teshtinte,
Era grindej në sqetullën e një ëndrre,
Me bërryla shtynte qoshet e mureve.
Me thonj gërvishte akullin
Artan Gjyzel Hasani vjen me vëllimin e ri poetik të titulluar "ID". Nënbota e thellë e shpirtit, e quajtur ID sipas Freud, kthehet mes vargjesh në ID, kartë artistike identiteti e autorit, e pse jo
Jeta Dedja
