Letërsi

Ishulli i harruar - Tregim nga Sami Milloshi

Po ta shohësh Katsumin nga afër, ti nuk e kupton se ajo sapo i ka kapërcyer të tetëdhjetat.  E hollë si një krande e thatë, e beson ose e merr me mend se ajo nuk i ka më shumë se katërdhjetë kilogram peshë.

Flokët e saj të gështenjtë, të prerë shkurt, nuk e kanë asnjë thinjë. A thua t'i ketë ngjyer me bojë? Edhe mundet. Por unë nuk kam guximin ta pyes sepse më duket sikur thyej një vazo të qelqtë me lule.

Është mëngjez dhe Katsumi ka zënë qoshen e saj në këtë Botë. Përballë një kompjuteri të vogël ku punon si kashiere.

I duhet të godasë me kujdes në ekranin e kompjuterit që shifrat e faturës të jenë të sakta, sepse Katsumi ka frikë të turpërohet. Kështu që gishti i saj tregues, kockë e lekurë, i prek numrat në ekran si një grua lehonë prek foshnjën e saj të sapolindur.

Kur të jep faturën, Katsumi nuk harron të të thotë se ke bërë zgjedhje të mirë për ushqimin e mëngjezit. Dhe, meqë unë zakonisht marr një sanduiç me vezë dhe me bacon, ajo kurrë nuk harron të më thotë:

- Oh, ky sanduiç është shumë i mirë...

- Po edhe dje, kështu më the - I gjegjem unë

Asaj i ndrijnë sytë e vegjël sa një lajthi dhe ma kthen:

- Unë dua që ti ta shijosh sandviçin, dhe ndoshta fjala ime ia shton shijen... Unë dua që ti ta mbash mend fjalën time. Unë nuk dua të jem ishull i harruar për ty...

Zakonisht Katsumit i rri buzëqeshja në fytyrë aq hijshëm sa kremërat kozmetikë rrijnë tek një grua e re. Por, tani në kohë pandemie, Katsumit, nën maskë, nuk i duket as hareja dhe as trishtimi.

Unë rrekem t'ia shoh tek sytë. Por e kam tepër të vështirë, sepse siç e thashë, ajo i ka sytë sa një lajthi. Japoneze.  Ama gjithë çfarë kam mësuar nga Katsumi është se ajo kërkon pakëz vëmendje.

- E di ti si llogaritet mosha e njeriut? - më pyeti një ditë Katsumi.

- E di - i thashë - Shih vitin e lindjes në çerifikatën e lindjes, kujtohu për vitin në të cilin jeton sot, dhe bëj një zbritje nga viti i tanishëm të vitit kur je lindur...

Qeshi me të madhe.

- Ti paske mbetur fëmijë fare, megjithse të kanë lulëzuar thinjat e bardha. - tha ajo me ton solemn.

U shtanga se nuk e prisja nga Katsumi të më fshikullonte ashtu ashpër, si me thupër shelgu, njësoj sikurse më kishte goditur gjyshja në fëmini kur kisha hedhur përdhe harbutshe një copë bukë të mbetur në sofër. E pikasa që kisha dhënë një përgjigje prej budallai.

- Po hë pra, ma thuaj ti, si llogaritet mosha e njeriut? - e pyeta unë si i zënë në faj.

- Matet ndryshe -tha Katsumi -dhe shtoi duke pyetur: ke qarë ti për dikë?

- Po - i thashë - para dy ditësh ndërroi jetë gruaja e një shokut tim të ngushtë, dhe mua megjithëse nuk e kisha takuar atë ndonjëhere , m'u mbushën sytë me lot...

- Tani po, ja kështu llogaritet. Ti i ke shtuar ca vite mikut tënd dhe po aq i ke shtuar edhe vetes.

Sikur u çlirova nga një ankth. Por Katsumi me bëri një pyetje tjetër të beftë si ajo rrufeja në qiell të pastër.

- Tani ma thuaj troç, të ka harruar ndokush në jetë ty. Ama mos më gënje, se unë fallxhore nuk jam por e marr vesh...

U stepa. U druajta t'i tregoj se në rini më braktisi e dashura një herë, por më pas ajo u kthye. Gjithsesi ia thashë historinë e hershme.

- Kjo kohë nuk zbritet nga mosha që e ka shkruar i madhi Zot ta jetosh. Sepse gjersa ajo u kthye, do të thotë se ajo nuk të kishte harruar. Të kishte fshehur diku në veten e saj, ashtu siç je, i mirë dhe i keq bashkë. Ndryshe është kur të harron dikush ose kur ti e ndjen veten si në një ishull të harresës...

- Je ndjerë ti ndonjëhere e tillë zonja Katsumi? - nxitova unë ta pyes.

- Nuk i kam dhënë shkak askujt të më harrojë, por le të jem e sinqertë me ty, mua ka dy muaj plot që më ka harruar djali im...

Unë u shashtisa, m'u duk sikur më ra një gjyle mbi krye pa pritur e pa kujtuar.

- Po pse?

- Sepse im bir, ashtu rastësisht, më pa me një mikeshën time në një kafe në këtë kohë pandemie dhe, ngaqë u mërzit shumë, më ndëshkoi duke më harruar...

- Nuk të ka harruar - nxitova t'i them...

- Ti nuk je Krishti që ta dish. Ka dy muaj që as një telefonatë nuk më ka bërë megjithse jetojmë në të njejtin qytet. Por, kur të vdes unë, dhe unë mund të vdes edhe nesër, sepse i kam kaluar të tetëdhjetat, im bir ndoshta ka për ta marrë vesh i fundit vdekjen time. Ndërsa do të duhej të ishte i pari. Dhe kjo do të thotë se moshës sime që tani duhet t'i zbriten dy muaj vdekjeje...

- Por ti sigurisht e do prapë tët bir, apo jo zonja Katsumi?

- Sigurisht që e dua. Po aq sa atë ditë kur i dëgjova të qarën e parë kur e nxora në jetë. Por dashuria ime për të është plus në moshën e tij, jo për timen...

©Sami Milloshi