Barrikadat - Nga Ndue Ukaj

Një ditë barrikadat hiqen,

maskat bien,

derrat e lumtur dëbohen prej pallatit të zotit Xhons

dhe futen në torishtën e tyre. 

Të parët pas derrave ikin qentë besnikë,

ata që nuk dinë të jetojnë pa zinxhirë

dhe të frikësuar fshihën në mol të madh

e shndërrohen në lukuni,

derisa të mësohen të jetojnë pa u tërhequr zvarrë.

Në aktin e ndërmjetmë, kori këndon obobonë e ankthit.

Shikuesit e dërrmuar çojnë kryet përpjetë

dhe marrin frymë si pas një shtrëngate.

Mbasandaj zhvillohet pjesa e tjetër e tragjedisë.

Pa epilog.

Kërkohen flijime të reja, revolucione të reja,

si shteg për mashtrime të reja,

se këtu, është perfeksionuar arti i mashtrimit.

Është natë. Ajri është i dendur me mërzi.

Bien rrufe. Vetëm vetëtimat e frikshme ndriçojnë 

në këto udhë të gjata nate, plot gropa, barrikada

dhe njerëz të hutuar që përplasen në to. 

Prijësi është i vetmuar, thotë një aktor,

që përplas maskën përtokë dhe vazhdon:

nuk ka kush t’ia matë terrin 

as t’ia heqë maskat te këmbët e tij.

Sa peshon errësira?

A mund të krahasohet ajo

me një errësirë tjetër?

Sa pyetje të marra bëhen për errësirën.

Natën.

Ajri këtu kundërmon prej duhmës së keqe,

në këtë shtegtim të gjatë,

kur askush nuk e sheh si troshitet lavdia

e pushtetit të atyre që kanë veshë teshat e zotit Xhons 

dhe shtrihen rehat në shtratin e tij

dhe mendojnë se nuk kundërmojnë.

© Ndue Ukaj