Letërsi

Humbja e puthjes - Tregim nga Albana Lifschin

Albana Lifschin - SHBA

“Humbja e puthjes", ia vlen të ndriçohet, si një margaritar. Është një tregim i vogël, me një peshë specifike të madhe”. (Miho Gjini, Kritik - “Mjeshtër i Madh”)

Ajo u kthye e lodhur atë mbrëmje. I shoqi i tha që kishte gatuar darkë për të. Qe e premte. Çdo të premte ai dilte me shokët në një bar. E kishte marrë edhe atë një mbrëmje, por asaj s’i kishte pëlqyer. S’kishte shkuar më. Në të kundërtën të premteve kthehej nga puna e i gëzohej të qënit në shtëpi, vetëm. Pa njeri. Ulej në kompjuter për pak minuta e pastaj shtrihej në kolltukun e saj duke shtypur butonin e magnetofonit. Muzika e rrëmbente në krahë, e qetësonte dhe ashtu e zinte gjumi për ndonjë orë. Ne orën 11 të mbrëmjes ndiqte “Real Time with Bill Mahr”. I pëlqente ai komedian fin e me kulturë.

Po kjo e premte qe ndryshe nga të tjerat. Ajo hyri në apartament e lodhur. I shoqi e kuptoi që në vështrimin e parë. Madje i ra në sy mungesa e tualetit në fytyrën e saj. Dukej sikur edhe të kuqin e buzëve e kishte harruar pa vënë, apo e kishte ngrënë, çuditërisht. Ajo u shtri në kanape dhe mbylli sytë. Ai hyri në dush, u vesh dhe u bë gati të dilte. Ora qe nëntë e darkës.

Hezitoi një moment, ta përshëndeste të shoqen apo jo, ngaqë ajo dukej sikur kishte rënë në gjumë. Zbriti mengadalë shkallët e apartamentit dhe doli në rrugë. U dëgjua ndezja e makinës. Ajo hapi sytë.

“E kupton që të dua? Të dua moj, si i çmendur… Nuk duhet t’i thoja këto fjalë. Ndoshta bëj gabim që t’i them. Po ja që ky jam unë. Kam rënë në dashuri si adoleshent me ty, si fëmijë 15 vjeç. Ja, kjo më ka ndodhur. Dhe jam 40”.

Ajo e vështronte thellë në sy dhe e ndjente se ai thoshte të vërtetën.

“Më thuaj, sa më do?” E kishte pyetur në telefon para se të takoheshin.

Ajo kishte vënë buzën në gaz e i qe përgjigjur si fëmijët: Sa qielli, sa toka, sa dheu.

Asaj i erdhi ndërmend e tërë mbrëmja që kishin kaluar bashkë. Kishin ngrënë darkë në verandën e një restoranti. Ajo i kishte kthyer kurrizin tërë tavolinave dhe ishin puthur. Qe një e puthur e menjëhershme e të dyve. S’u interesonte nëse njerëzit po shikonin nga ata. Asnjë nuk njihnin dhe asnjë s’i njihte, me perjashtim të pastruesit, për të cilin ishin bërë fytyra të njohura. Vinin këtu çdo të premte, hanin e putheshin pa ngopje. Bënin rrugë të gjatë me tren për tu takuar në zemër të qytetit vetëm për t’u puthur. Flisnin në telefon çdo ditë e mezi prisnin të premten. Vetëm për t’u puthur. E premtja qe e tyrja. Kur linin restorantin ecnin sëbashku deri tek stacioni i trenit duke zvogëluar hapat. Ky ishte momenti më i vështirë. Në platformë para se të ndaheshin putheshin përsëri, pa menduar se në atë mori njerëzish që ngjisnin e zbrisnin shkallët e stacionit aksidentalisht mund t’i shikonte ndonjë i njohur. Nuk donin ta mendonin as atë, fare! Pastaj fillonte dita tjetër… kur në mëngjes bënin gjykimin e marrëzisë së mbrëmjes. Ajo thoshte me vete, që “kjo nuk duhet të zgjaste më”. Dhe ai mendonte të njëjtën gjë. Ku po i shpinte mushka të dy? E megjithatë kur binte nata, në shtrat ai shikonte gjirin e saj të bardhë, ngacmohej nga kujtimi i zërit të saj dhe e gjente veten të prishur. Ajo, në anën tjetër përqafonte jastekun e saj dhe i bëhej sikur po zgjaste buzët drejt tij. Ç’qe ajo dëshirë e marrë për t’u puthur orë e çast? Ndoshta qe defiçiti i madh i viteve. Sa kohë kishte pa u puthur? Si kishte rjedhur jeta ashtu “normalisht” pa të puthurën? Çfarë e mbante një jetë pa emocione? A ishte jetë vallë? Thonë që vjen një moment që burri dhe gruaja bëhen shokë, miq, se s’ka më nevojë për puthje, për emocione. Kush vallë e kishte thënë këtë?

Kishte kaluar një dekadë të tërë pa puthjen. Si kishte bërë pa të??

Pyeste veten e habitur. Iu duk se kishte zbuluar një kontinent të harruar.

* * *

-A do të martoheshe ti me mua?

-Jo, - kishte thënë ajo me të qeshur. Po... ç’rëndësi ka në fund të fundit?

Të dy kishin qeshur.

-Në fakt unë mendoj se ti më ke lënë pa pune tërë këtë kohë dhe ndihem keq, ndaj do të qe mirë sikur t’i rrallonin ca telefonatat, se ato e kanë fajin. Ato na sjellin ketu…

-Je në gjendje të mos më marrësh në telefon? pyeti ai.

-E kam menduar disa herë, por kam frikë se ti do të shqetësohesh, do të mërzitesh, nëse nuk do të merrja.

-Provoje të mos marrësh… Ai i kishte mbyllur gojën me një puthje.

-Dua të të shtrydh, moj, më kupton? Të kam futur brenda ëndrrës, të kam futur brenda shpirtit! Dhe pastaj fare papritur tha: A e di ti që s’të kam parë ende në ëndër?

Po thoshte një të vërtetë. Qe nje furi dashurie që mezi priste të shkarkonte dhe asgjë nuk mbanin mend. Në pasqyrën e shtratit të një moteli ai kishte parë fytyrën e saj të përflakur me një nur të paparë dashurie dhe ai donte ta mbante atë çast të gjallë në përfytyrimin e vet përgjithmonë.

Ajo tek ai pëlqente sinqeritetin dhe ëmbëlsinë e vështrimit. Çfarë magjie krijonte harmonia e këtyre te dyjave. Ajo mbyllte sytë dhe i mbulonte kurrizin e dorës me të puthura, pastaj ia merrte dhe mbështeste mbi të faqen.

Pastaj hapte sytë për t’u mbytur në vështrimin e tij të thellë e të ëmbël. Dhe putheshin përsëri e përsëri…

* * *

O Zot deri kur? Ajo përpiqej të mblidhte mendimet. Në ditën e parë të takimit me të, kur qe kthyer në shtëpi kishte shkruar në kompjuterin e saj: “O Zot, mos më ler të mendoj”. Këtë e la mbi desktop. E kishte kujtim nga takimi i parë. Kishte qënë dita kur ajo kishte fluturuar në qiellin e shtatë. E shihte atë shënim sa herë që ulej para kompjuterit dhe pyeste veten: Deri kur?

Rrinte e lëshuar në kolltukun e saj dhe po përpiqej të mblidhte mendimet. Qenë bërë dy muaj plot që nga takimi i parë dhe asgjë s’qe ftohur. Në të kundërtën, ajo kishte filluar t’i trembej këtij afrimi kaq të madh. I trembej rënies në dashuri. I trembej, apo… tashmë qe vonë për këtë përkujdesje?

Kishin ardhur në një kohë sinkron tek njeri tjetri. Ç’i kishte prurë vallë? Pse nuk ndjente faj ndaj vetes? Pse nuk fajësonte as atë?

Ndoshta ne s’kemi faj… i kishte thënë vetes ajo. Po kush e kish fajin?

(Nga libri me tregime "Magjia e një zëri", 2008 GlobusR)

©Albana Lifschin