Gruaja e Lotit - Nga Eriola Agalliu

(Zanafilla 19: 26 Por gruaja e Lotit solli kryet për të shikuar prapa dhe u bë një statujë prej kripe.)

Gruaja e Lotit, sërish, është nisur për udhë. Në çantën e shpinës ka një pasqyrë të vogël, një të kuq buzësh të lehtë dhe portofolin blu. E tronditur nga kjo ikje e beftë, ajo përpiqet të ruajë hapin me burrin dhe fëmijët, të cilët ia justifikojnë ngathtësinë me peshën e viteve dhe kilet e tepërta në trup. Ajo ngjitet drejt kodrës, duke e ditur ndërkohë fatin e vet. Të mos e kthejë kokën pas, ashtu sikurse të mos e ndalë hapin, pavarësisht frymëmarrjes së rënduar. Gruaja e Lotit, çapitet me shpinën e kërrusur, drejt horizontit.

Qielli është i zbrazët. Një sipërfaqe e errët, e pangjyrë dhe e pashkëlqimtë. Ajo nuk është në gjendje të përcaktojë kohën e ditënatës që po kalon. Nuk arrin të shquajë dot nëse është agimi apo muzgu i një pranvere të ftohtë. Sepse në fakt i kujtohet fare mirë që janë në pranverë. E mban mend këtë ngaqë, vetëm para disa ditësh, kanë përcjellë borën e fundit, skajeve të kodrave përreth. Disa bisqe lulesh i pa tri ditë më parë në oborrin e shtëpisë dhe vetëtimthi, në tru, i pat shkuar idea e ardhjes së stinës së re.

Gruaja e Lotit ndihet e vetmuar në këtë shtegtim. Pavarësisht dihatjeve të fëmijëve që dëgjon në krah dhe kollës së thatë të të shoqit, teksa prek ajrin e ftohtë, ajo endet e humbur.

Një natë më parë, ëngjëjt e bujtur në shtëpi, u kishin thënë të largoheshin sa më parë. Ata mbanin të veshur kostume blu, një blu e thellë, shkëputur nga hapësira. Kur i pa në pragun e derës, ngjyra e kostumeve i kujtoi qiejt e fëmijërisë dhe qytetin e dikurshëm në qoshen e malit. Ata u dhanë këshillat kur të arrinin horizontin, versionin që do t’u thonin fqinjëve kureshtarë dhe syve të të panjohurve. Gruaja e Lotit përpiqej të mbante mend gjithçka, pavarësisht dhimbjes e boshllëkut në gjoks. Ajo nuk mundej t’i shmangej këtij urdhri, sikurse nuk dinte as të bënte indiferenten dhe heroinën e kësaj aventure.

E lodhur ecte drejt majës së kodrës. Iu kujtua se diku, vite më parë pat dëgjuar për një grek me emrin e çuditshëm Sizif. Ai i pat zemëruar zotat dhe ata e detyronin të ngjiste përditë një kodër të këtillë, të lodhshme. Sa e tmerrshme duhet të ketë qenë, mendoi ajo...

Nga larg filluan të dëgjoheshin goditje, në fillim si bubullima të mbytyra e më pas zhurmat filluan të bëhen më të afërta. Mbrapa kurrizit të vet, ajo ndjeu dritat që shkrepëtinin. Me siguri kishte nisur festa e hakmarrjes. Zotat shpesh tërhiqen në botën e tyre të heshtur por kur kthejnë vështrimin nga bota jonë, kanë me vete mllefet ndaj qenieve që i kanë harruar ndërkaq.

Gruaja e Lotit nuk guxoi ta kthente kokën. Maja e kodrës ishte afër dhe horizontin po e prekte nga çasti në çast. E përse duhej të shqetësohej?! Po e flakte të djeshmen, pa mëshirë, atje në atë vend, ku kish mbetur rinia e saj dhe fëmijëria e vajzave.

Ajo nuk do ta kthente kokën kurrë. E dinte që duhej të shihte veç përpara... E megjithatë një thirrje e heshtur u ngjit nga kraharori. Ajo ndjeu klithmat që i dilnin nga thellësitë e shpirtit. Ajo ndjeu këmbët që po i lidhnin hapat e saj të mos ecnin më. Ajo ndjeu... ndjeu... se nuk ia dilte dot... Gruaja e Lotit kuptoi se nuk mundej kurrsesi të vijonte drejt horizontit.

E shkuara ishte atje dhe ajo i përkiste të shkuarës së vet. Sa shumë çaste, sa shumë brenga kishte lënë pas. Tani pikërisht krahët dhe prangat e tyre e tërhiqnin fort. Ajo nuk shkëputej dot. Nuk e shihte zjarrin por pikërisht flaka e tij e përvëlonte në shpirt. Dhe befas e kuptoi përse zotërinjtë me kostume blu u thanë të mos e kthenin kokën pas. Ata e kanë ditur. E shkuara na tërheq me forcë, për të na bërë, përjetësisht, robër të vetes. E shkuara, pikërisht sepse ka vdekur, na magjeps me vështrim meduze dhe na varros brenda saj.

Ajo ktheu kokën për t’u përballur me vështrimin e frikshëm të së shkuarës. Ai vështrim e ngriu në vend. Lotët lindën të tharë prej saj. Sepse edhe lotët ishin të vdekur. Sepse shumë kishte qarë në të djeshmen dhe për të djeshmen. Ajo nuk mundej dot tashmë të bënte asgjë, as për të djeshmen, as për të nesërmen e saj. Ajo ishte një shkëmb i madh britmash e lotësh, të cilin e shkuara e kishte flakur, në majë të kodrës, pa mëshirë...

Një shkëmb i madh kripe, thanë arkeologët. Po ku e dinë ata pas gjashtë mijë vjetësh se ç’do të thotë të jesh një dhimbje e ngrirë?! Arkeologët shohin gurin, ata nuk e ndiejnë njomështinë e tij brenda shpirtit të saj...

Ndërkohë, diku lart, në botën e heshtur të zotave, dy ëngjëjt me kostume blu janë ende duke raportuar para Atit Qiellor. Në fakt, ai i ka ftuar për një koktejl në verandën perëndimore. Po i përgëzon për misionin e tyre. Zjarri e arriti qëllimin dhe i tmerroi njerëzit edhe për disa mijra vjet. Ajo gruaja që u shndërrua në statujë kripe, - buzëqeshi ai - në fund të fundit duhej ta kuptonte vetë: e shkuara, gjithmonë na vret... nëse tentojmë ta ruajmë, ende, brenda nesh.

Gruaja e Lotit vijon të mbetet një shkëmb interesant për vizitorët.

©Eriola Agalliu