Një grindje me Nanon - Nga Agim Xhafka

Qe kryeministër pas 1997 dhe e lëshoi pa frena gojën. Çfarë nuk nxirrte! Tallej me të vetët, shpifte për opozitën, premtonte qiqra në hell. E pikërisht në ato ditë, nga zemërata që më mbiu në tru, nga pështirosja që ndjeja për një qeveritar të tillë, shkrojta një editorial te “Koha Jonë” me titull “Pirdh, o Nano, pirdh”. Sa e dërgova në redaksi më morën në celular e më kërkuan të zbusja titullin.

- Jo, - u thashë. - Kam emrin tim te shkrimi e mbaj unë përgjegjësi.

Të nesërmen u botua me atë titull. Normal që pati jehonë se atë mot gazeta “KJ” lexohej si Facebook sot. I pari më telefonoi Rama:

- Ti je i çmendur, - më tha dhe qeshte.

Për çudi, pas tij më telefonoi vetë Nano:

- O shkërdhatë, - filloi. - Do të të hedh në gjyq!

- Përse? - e pyeta.

Heshti pak se siç duket nuk dinte si ta formulonte akuzën. Pirdh nuk është shpifje.

- Për fyerje, - e saktësoi.

Nisa të qesh.

- Çfarë ke që zgërdhihesh?

- Se nuk më çon dot në gjyq, - i thashë.

- Pse, mos kam frikë nga ti? - u tall.

- Frikë jo, po do tallesh më keq. Se pasi të nisë gjyqi do shkruajnë gazetat dhe do flasin televizionet: “Po bëhet gjyqi për shkrimin Pirdh, o Nano, pirdh”. Nëse shtyhet do thonë sërish: “U shty gjyqi pirdh, o Nano, pirdh”. Ndaj lere me kaq se më tej publicitet për mua është.

Nga ana tjetër e celularit buçiste e qeshura.

- Hajde pimë kafe ndonjë ditë e pjerdhim të dy, - më tha.

M’u duk racionale, pranova.

© Agim Xhafka