Air Presh - Tregimi i së dielës nga Agim Xhafka

Atë ditë erdha vonë nga puna e ngarkim shkarkimit të mauneve, që bëra për plot tre vjet. Sa hoqa shpejt një pulovër që e kisha mbytur në djersë u nisa drejt banjës të bëja shpejt një dush. Dush ato vite i thoshim një kazani me rezistencë lavatriçeje në fund, që pasi ngrohej e terezitnim temperaturën me dorë. Vendosnim pëllëmbën te kazani e shtonim ujë të ftohtë me kanoçe nga sipër. Një zgjidhje që na sillte kënaqësi kur laheshim se kishte prurje uji boll dhe duart i kishim të lira për t’u fërkuar e për të lozur me sapunin e Rrogozhinës.

Por nuk isha me fat. Shoh në banjë, mbi një fuçi plastike që e mbanim me ujë përherë, një nga binjaket e mija. Kishte hapur një libër dhe lexonte.

-Pse këtu mësohet? - qesha.

-Po ku? Te dhoma mëson motra. Te kuzhina mami po gatuan e hekuros…

Kishte të drejtë. Aq shtëpi kishim. Një dhomë e kuzhinë,fiks 52 metër katror.

Doli nga banja e iu futa dushit. Por dhe i merakosur. Kur dola, sa u ulëm në tavolinë për darkë u thashë:

-Do e shes shtëpinë. Do blejmë një apartament ku çdo vajzë do ketë dhomën e vet, me sipërfaqe mbi 100 metra.

Ndërsa prisja gëzim, përqafime e puthje, dëgjoj:

-Air Presh! Hahahaha!

Gocat po më qesëndisnin. Heshta, pashë pak tv e të nesërmen erdha te shtëpia me një makinë të madhe dhe tre burra të bëshëm.

-Do mbledhim rraqet dhe lironi shtëpinë. Tani ky apartament ka pronar tjetër.

Ndërsa po më pyesnin për hollësira, sa e shita, kush e bleu, ku do banojmë tani e tutje, unë heshtja. Kisha inatin e Air Preshit. Makina ndaloi tek një vilë nga Selita. Katin e parë do e kishim me qira. Plot tre dhoma e një kuzhinë. Kishte dhe një qen. Kaq u desh dhe vajzat mbetën duke lojtur me kafshëzën e bukur. Harruan të rregullonin secila dhomën e vet.

Për disa ditë lëvizëm nëpër qytet dhe po shihnim pallatet që ndërtoheshin.

-Ja, këtu marrim shtëpinë e re, o ba.

-Edhe këtu është bukur.

-Shohim dhe këtë?

Por nuk flisja. Deri sa i çova tek Blloku, para një ndërtese të sapo nisur.

-Ja, apartamenti ynë, -u thashë. - Atje lart.

Tregoja hapësirën, do banonim në katin e katërt, por ende nuk ishte bërë i pari.

-Air Presh, - më thanë.

Pas një viti e lamë vilën. Erdhëm atje ku thashë unë, tek pallati në Bllok.

Nuk kaluam shumë kohë në apartamentin e ri, kur befas, papritur e pakujtuar u propozova vajzave të mia:

-Si thoni, nëse u nis ta mbaroni në Amerikë shkollën e mesme dhe atje të bëni universitetin?

-Air Presh, Air Presh, - ma thanë dy herë. Dhe nuk u vazhdua si muhabet nga që e quajtën lajthitje prindi.

Në fakt një mbasdite gushti të atij viti bashkë me gruan i çuam në Rinas e kur avioni që mori me vete vajzat u ngrit lart në qiell, mësova se mund të urrehen edhe sendet. Ai avion mu duk si grabitqar i madh, si një i pashpirt që më shkuli zemrat e mia nga trupi dhe i çoi larg, shumë larg. Deri në Amerikë.

Kur u kthyem në shtëpi boshllëku na lemerisi. Nisëm të qanim burrë e grua me oi.

Raste të tjera propozimi nuk pata. Se vajzat ndenjën shumë vite larg, pa na u njohën me shokët e vet, pa na u martuan, u bënë me fëmijë e dhomat e tyre tani mbushen nga nipërit e mbesat.

Sot e përdorim sërish Air Presh. Por nuk e kemi në kuptimin e keq, të talljes a të pamundësisë për të realizuar një dëshirë. E themi si nxitje, si kurajo që ta kapim ëndrrën, mos e lemë atë të rrijë në ajër duke u endur kot, si gjethe vjeshte që luan me erën.

Nga që deri sot kokëkrisjet e mija i kam plotësuar të tëra, sa herë them qoftë edhe ndonjë marrëzi që s’ka kandar ta peshojë, nga gocat vjen thënia:

-E bën ky, e bën. Është i papamë. Ba, je fantastik...

© Agim Xhafka