Një ndodhi e bukur - Nga Bamir Bebeziqi

Dje ishte një ditë e mrekullueshme në qytetin tim të vogël. Po qëndroja përpara shtëpisë e po prisja time shoqe, për të bërë ecjen tonë të zakonshmë në pyllin jo larg prej aty.

Nga shtëpia në krahun tjetër të rrugës, dëgjohej zhurma e një topi basketbolli. Vajza e vogël e Zelkos, fqinjit tim kroat, si zakonisht luante me top. Çuditërisht ishte veshur me një fund lëkure e me një këmishë të bardhë, e dukej si një vajzë e madhe, ndonëse nuk është më shumë se dhjetë vjeç. Diçka jo e zakonshme për të, pasi jam mësuar ta shikoj gjithnjë veshur me rrobe sporti.

Ime shoqe vjen, e marrim drejtimin e zakonshëm për në pyll. Pas një ore e gjysëm, duke u kthyer për në shtëpi, në trotuar diçka që shkëlqente më tërhoqi vëmendjen. Ndalova e u përqëndrova. U ula dhe e mora. Ishte një zinxhir floriri qafe. Në mes kishte një emër: “Daniela”.

Daniela? Kush mund të ishte në rrugicën time me atë emër?

-Më duket se njëra nga vajzat e Zelkos e ka emrin Daniela. - i them sime shoqeje dhe hodha sytë nga shtëpia e tij. Asnjë makinë nuk ishte parkuar.

-Kur të kthehet do ta pyes Zelkon, ndoshta është e ndonjërës prej tri vajzave të tij.

Gjatë pasdites, duke punuar për t’i bërë disa shërbime makinës, po prisja edhe Zelkon të kthehej. Prita gjatë. Ai nuk po dukej.

U futa në shtëpi e pas një ore shikoj makinën e tij të parkuar përpara shtëpisë.

Dola jashtë, por po më vinte zor të shkoja e të trokisja tek dera e tij, por aty u gjend një fqinj i imi, i cili po i gëzohej ditës së ngrohtë duke pirë birra pas birrash.

-Skot, a e ke numurin e celularit të Zelkos? - pyeta fqinjin. Kam gjetur këtë souvenir. Ndoshta i ka humbur njërës prej vajzave, se më duket njerën e quajnë Daniela.

-Po, - më thotë Skoti, - Zelko ka një vajzë, Daniela, dhe e kam numrin e tij të celularit.

Skoti i bie numrit e në sekondë Zelko e kapi celularin.

-Zelko, a ju ka humbur ndonjë varëse floriri? E ka fqinji im përbri në dorë e po qëndron përballë shtëpisë sime - i tha Skoti.

-Po, - përgjigjet Zelko - kemi mbi gjysëm ore që po kerkojmë më kot në shtëpi - e s’kalojnë as 10 sekonda, dera e tij hapet dhe vajza e vogël e cila po luante me top në mëngjes, vjen me vrap për tek unë. Zelko u shfaq më pas.

Vajza u afrua. E pyeta se si e kishte emrin:

-Daniela. - më përgjigjet.

I zgjata zinxhirin e sytë e saj ndriçuan në çast. E pashë që u gëzua shumë.

Zelko pas pak erdhi e më shtrëngoi fort dorën.

-Faleminderit shumë. - më thanë babë e bijë e Daniela e vogël shtrëngonte varësen.

-Do të shkonim për vizitë, por nuk kam ç’ti bëj. Edhe veshur me rrobet më të mira, nuk i ndahet basketbollit, e me siguri duke ndjekur topin, do t’i ketë rënë varësja.

Vajza u gëzua, por u gëzua edhe Zelko, edhe Skoti, por edhe unë më shumë se të gjithë.

Për një çast mendova, po sikur ta mbaja varësen për vete? Tek e fundit e gjeta në rrugë.

Por jo. Ajo ndjenjë kënaqësie që mora, nga një detaj aq i vogël, më bëri që edhe sot të ndjehem mirë.

Sa pak iu dashka njeriut për t’u gëzuar!

©Bamir Bebeziqi