De beata vitae - Nga Luan Rama

 Luan Rama - Paris

 

Një mëngjes pranvere plaku kërkoi ta çonin në kodër

të shihte vreshtat që zbrisnin gjer poshtë

kërleshur e hazdisur në diell,

kishte mall për hardhitë

mbjellë nga gjyshi dhe stërgjyshi i tij,

donte të shihte lastarët e rinj dhe tokën që i fliste

me një gjuhë të vjetër sileksi

alfabet dashurie,

frynte fllad dhe ato vreshta i dehnin sytë

si në ditët kur vilnin e shtypnin rrushin

kur pinin nektarin e një viti më parë

kur vallëzonin të çakërdisur gjer natën vonë

dhe të nesërmen zgjoheshin ndër mullarë

me vajzat e bëshme të xhveshura në krahë,

ç’netë të ëmbla pëshpërimash dhe kërleshjesh

ku ishte vetë Dionisi i lashtë.

Kujtoi vitet e thatësirës dhe etjen e hardhive

Dergjur në prag agonie,

breshërin e madh që i vriste aq shumë:

“Hardhitë janë si fëmijët” - mërmëriti ai

duhet t’i duash dhe t’i marrësh në duar

t’u shërosh plagët dhe t’u njomësh buzët

t’u këndosh siç u këndojmë të dashurave

t’i bësh të vallzojnë…

Orët kalonin dhe dielli zbriste poshtë në horizont

plaku jetonte ende me kohën e tij

kur në qilarin e vjetër jeta gëlonte

jeta me ngjyrë lastarësh dhe vere

ku e kuqja ngjizej e lumtur me të gjelbërtën.

Kur shkuan ta marrin, plaku flinte

ende i ngrohtë,

me një ëndërr të nderur si flutur,

me një buzëqeshje të fundit

dukej sikur flinte dhe në ëndërr thoshte:

Sa jetë e lumtur!

De beate vitae!